Saxon… τι να γράψεις και τι να πεις για τους γερόλυκους του NWOBHM, οι οποίοι περνάνε τη δεύτερη νιότη τους από το 2007 και μετά, με το κορυφαίο “The Inner Sanctum”. Θα μπορούσα να γράψω έκθεση ιδεών για το πώς αυτό το album τους έβαλε για τα καλά και πάλι στο πάνθεον του heavy metal. Η αλήθεια είναι πως οι επόμενοι δίσκοι “Call To Arms” και “Sacrifice” δεν μου άρεσαν όσο το “The Inner Sanctum”, αλλά πάντα κρατούσαν μια ποιότητα την οποία δεν μπορεί κανείς να αρνηθεί στους Saxon.
To “Battering Ram” όμως είναι εδώ και οι Saxon απλά δεν θέλουν να χαλαρώσουν τα γκάζια. Αν κάποιος περιμένει κάτι διαφορετικό από τους Saxon, μάλλον θα απογοητευτεί οικτρά. To “Battering Ram”, στα 50 λεπτά που διαρκεί, είναι πολύ σωστά ένας heavy metal πολιορκητικός κριός. Υπάρχουν κάποιες διαφορές με τα προηγούμενα album της μπάντας και αυτές εντάσσονται κυρίως στο γεγονός ότι οι Saxon πλέον αρέσκονται να χτίζουν, από ότι φαίνεται, τα τραγούδια γύρω από την καταπληκτική κιθαριστική δουλειά και τα riff των Paul Quinn και Doug Scarratt, παρά στις μελωδικές γραμμές του Biff Byford. Σαν αποτέλεσμα, ο δίσκος ακούγεται πιο κοντά σε έναν Judas Priest ήχο… τώρα που το σκέφτομαι μήπως οι Judas Priest ακούγονται σαν Saxon;
Τέλος πάντων, σε γενικές γραμμές το “Battering Ram” είναι ένας δίσκος που δεν θα απογοητεύσει τους οπαδούς της μπάντας. Όλοι έχετε ακούσει το ομώνυμο κομμάτι, που πραγματικά ξεχωρίζει και πιστέψτε με έχετε λάβει μια πολύ καλή ιδέα στο πως ακούγονται οι Saxon. Πολύ ωραίο το “The Devil’s Footprints”, το πολύ μελωδικό και στακάτο “Queen Of Hearts”, το “To The End” που θυμίζει πολύ το παρελθόν της μπάντας αλλά και το “Kingdom Of The Cross”, ένα πολύ όμορφο και μελαγχολικό ατμοσφαιρικό κομμάτι, που αγγίζει τα όρια της μπαλάντας.
Θα ήθελα να πω ότι οι ακροάσεις του δίσκου με κούρασαν κάπου, λόγω του γεγονότος ότι τα γκάζια δεν πέφτουν σε καμία περίπτωση. Οι Saxon είναι πολύ περισσότερο από απλά γκάζια και φαίνεται κάπου να το έχουν ξεχάσει. Τα “Queen Of Hearts” και “Kingdom Of The Cross” είναι κομμάτια τα οποία καλωσόρισαν τα αυτιά μου μετά τις πολύ σκληρές στιγμές κομματιών σαν το “Destroyer” ή το “Hard And Fast” (το οποίο περιέχει και ένα πολύ ωραίο progressive break). Το παράπονο αυτό πάντως είναι αμελητέο μπροστά στην ποιότητα του metal που οι Saxon παράγουν με το “Battering Ram”. Για πρώτη φορά ίσως θα πω, ότι οι Paul Quinn και Doug Scarratt ξεπέρασαν την θεϊκή φωνή του Byford σε ένα δίσκο. Οι Saxon είναι εδώ και ελπίζω να συνεχίσουν και στο μέλλον με την ίδια όρεξη και μεράκι.
7 /10
Δημήτρης Σταύρος
[email protected]
