Κατά βάση έχοντας τα τρία χρόνια κενό μεταξύ των κυκλοφοριών τους, οι Omnium Gatherum επιστρέφουν με τον διάδοχο του εξαιρετικού “The Burning Cold”, ο οποίος φέρει τον τίτλο “Origin”. Θα μπορούσα να πω ότι αυτά τα δυο άλμπουμ κοντράρονται για το ποιο είναι το πιο πλήρες και γεμάτο αλλά νομίζω πως η ισοπαλία σε αυτή την φάση είναι το επικρατέστερο σενάριο. Άλλωστε όταν είσαι μουσικός, κοιτάς πάντα να ξεπερνάς ή να είναι ισάξιο με την προηγούμενη δουλειά σου το νέο σου δημιούργημα.
Πιστοί λοιπόν στα πενήντα λεπτά που διαρκούν κατά μέσο όρο οι δίσκοι τους, είτε λίγο περισσότερο, είτε λίγο λιγότερο, οι Omnium Gatherum ξεκινούν το “Origin”, με το εισαγωγικό “Emergence”, το οποίο αποτελεί την καλύτερη εισαγωγή για να σε οδηγήσει στην μυσταγωγία που πρόκειται να εξελιχθεί μπροστά σου σε λίγο. Η έναρξη του οποίου γίνεται με το “Prime”, ένα κομμάτι που διακατέχεται από την μελωδία, mid-tempο σημεία στα κουπλέ όπου στην γέφυρα/ρεφρέν ανεβαίνουν οι ταχύτητες, κάνοντάς σε να θες να χτυπηθείς μαζί του από τα πρώτα λεπτά ακρόασης.
Ακολουθεί το “Paragon”, το οποίο διαθέτει μια εξωφρενική riff-άρα στην εισαγωγή του. Οι κιθάρες παίζουν κοφτά και εξελίσσονται πάνω στην βασική μελωδία, στο ρεφρέν δε, οι δισολίες είναι αριστούργημα. Τα καθαρά φωνητικά του Markus Vanhala επίσης δένουν εξαιρετικά στο όλο κομμάτι ενώ στο “Reckoning” σε πήρε και σε σήκωσε! Η επιθετικότητα στις κιθάρες σε κάνει να κοπανιέσαι από το πρώτο δευτερόλεπτο ενώ γέφυρα και ρεφρέν δίνουν ρεσιτάλ συγγραφικής δύνης. Έχω πάθει την πλάκα μου με το 3/3 για το δίσκο μέχρι στιγμής.
Τo “Fortitude” από την άλλη, αν και σαν κομμάτι περιέχει όλα τα κλασικά στοιχεία που διακατέχουν την μουσική των Omnium Gatherum, εμένα μου άφησε ένα δυσανάλογο συναίσθημα. Δεν μπορώ να πω ότι με κέρδισε αλλά από την άλλη, σίγουρα δεν μπορείς να το χαρακτηρίσεις ως filler. Ευτυχώς όμως που στο “Friction” η επιθετικότητα επανέρχεται και θέλει να σε πιάσει από τα μούτρα από τα πρώτα λεπτά. Δεν σε αφήνει λεπτό δίχως να κοπανιέσαι. Εξαιρετικές μελωδίες, ωραία ηχοτόπια στα πλήκτρα ενώ τα καθαρά φωνητικά στο ρεφρέν αποτελούν ιδιαίτερη έκπληξη, όσο δε για το solo σπέρνει.
Η χαρά κρατά για λίγο μέχρι να έρθει το “Tempest”, αφού ισχύει και εδώ ότι και στο “Fortitude”. Δεν το λες filler αλλά σίγουρα το λες κάτι παραπάνω από συμπαθητικό. Με το “Unity” η καμπή πλέον έχει αρχίσει και φαίνεται όπως οδεύουμε προς το τέλος. Το πρώτο ολοκληρωτικά αδιάφορο κομμάτι, τουλάχιστον για τα δικά μου γούστα. Κλείνοντας με το “Solemn”, το οποίο έχει τα πλήκτρα της εισαγωγής και της lead κιθάρας να φέρνουν στο μυαλό τους Insomnium. Λογικό θα μου πείτε για τους γνωστούς λόγους. Αποτελεί πάντως για εμένα το ιδανικό σβήσιμο για έναν εξαιρετικό δίσκο.
Γιατί στην τελική, φίλε αναγνώστη και αναγνώστρια, το “Origin” είναι κάτι παραπάνω από εξαιρετικός δίσκος. Μην ξεχνάμε ότι είναι και ο πρώτος δίσκος με τα νέα μέλη, τον Mikko Kivistö (Pain Confessor, ex-Nonsliplevel) στο μπάσο και τον Atte Pesonen (Anger Cell, ex-Zealot, ex-Whispered) στα τύμπανα, οι οποίοι αντικατέστησαν παραπάνω από επάξια τους Erkki Silvennoinen (De Lirium’s Order, ex-Amoral) και Tuomo Latvala (Torture Killer, ex-Demigod) αντίστοιχα. Γιατί επέλεξαν τα εξαιρετικά Sonic Pump Studios (Amorphis, Wintersun, Stratovarius) στο Ελσίνκι, με τον Nino Laurenne και τον JC Halttunen να αναλαμβάνουν το δύσκολο έργο της ηχογράφησης, της μίξης και του mastering του δίσκου. Το αποτέλεσμα ωστόσο ηχεί φανταστικό. Το μόνο που με ξενίζει είναι το εξώφυλλο του δίσκου, το οποίο θα μπορούσε να ήταν κάτι πολύ ανώτερο. Περί ορέξεως… Το δια ταύτα είναι ότι έχουμε να κάνουμε με μια φανταστική δουλειά, η οποία αξίζει να λάβει την θέση της στην δισκοθήκη σας.
8/10
Νίκος Σιγλίδης
[email protected]
