Σίγουρα θα την έλεγες καινούρια μπάντα αυτή, καθώς δημιουργήθηκαν γύρω στο 2010, απλά αυτό εδώ είναι το τρίτο τους άλμπουμ και έρχεται μετά από το “Rolling In Town” (2015) και το “Hard Rock ‘n’ Roll” (2013). Επίσης, το συγκρότημα είναι «φρέσκο» καθώς μόλις τελείωσαν την πρώτη τους περιήγηση/περιοδεία στην Ευρώπη.
Ο δίσκος μπαίνει πολύ φουριόζος και ξεκινάει με γρήγορους ρυθμούς με το γεμάτο αδρεναλίνη “Whiskey Joint”. Η αλήθεια είναι ότι είχα πολύ καιρό να ακούσω κομμάτι που να θυμίζει τόσο πολύ punk στον ήχο του! Αυτό μου δημιούργησε και προσδοκίες για ανάλογη, εξίσου καλή συνέχεια., πράγμα που δεν έγινε. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι η ξεκάθαρη hard rock συνέχεια – πλύν των φωνητικών δηλαδή που φάνηκαν από το πρώτο λεπτό ότι είναι τελείως σε αυτό το είδος – θα ήταν απαραίτητα και κακή. Το θέμα είναι ότι στην πλειονότητά τους, τα τραγούδια είναι ίδιων ταχυτήτων, μεσαίων και χαμηλών και είναι αρκετά απλοϊκά, κουραστικά ως ένα σημείο, με αποτέλεσμα να με κάνουν να βαρεθώ. Υπάρχουν κάποιες πιο blues rock στιγμές, όπως για παράδειγμα τα “Dangerous Mess”, “Cause Damage” και “Double Itch Blues” (φαίνεται και από τον τίτλο), ίσως και το παλιoμοδίτικο “Lost Case”, που ήταν το μόνο που κατάφερα, ας πούμε, να ξεχωρίσω μετά από την αρχή, μαζί και με κάποια, υπερβολικά λίγα solo σε διάφορα σημεία, αλλά σίγουρα όλα αυτά δε φτάνουν.
Νομίζω δεν είναι το ιδανικότερο και το καλύτερο, αυτό που έχεις να θυμάσαι από ένα δίσκο και το μόνο που κρατάς να είναι κατά κύριο λόγο το πρώτο του κομμάτι και όταν μάλιστα αυτό ηχεί αρκετά διαφορετικά και είναι διαφορετικό από όλα τα υπόλοιπα. Για εμένα, αν το άλμπουμ είχε περισσότερα τραγούδια σαν το “Whiskey Joint”, τότε σαφώς το συνολικό αποτέλεσμα θα ήταν καλύτερο και δε θα ακούγαμε ιδέες που στην τελική τις έχουμε ξανακούσει κάμποσες φορές από τεράστια συγκροτήματα όπως οι AC/DC!
4/10
Πέτρος Μυστικός
[email protected]
