Συνήθως όταν κάθομαι να γράψω κριτική για κάποιο δίσκο θα το ακούσω κάνα δυο φορές παίζοντας χαλαρά κανένα παιχνιδάκι στο διαδίκτυο (κατά προτίμηση τάβλι ή πόκερ), για να περάσει η ώρα μου πιο ευχάριστα (ή όχι) και να χτίσω υποσυνείδητα μια πιο εμπεριστατωμένη άποψη, έτσι ώστε η γραφή στη συνέχεια ακούγοντας το ακόμη μια φορά να βγει πιο εύκολα, αφού πάνω κάτω σε γενικές γραμμές έχω βρει σε ποιους δρόμους θα κινηθώ. Ακόμη καλύτερα και πιο εύκολα όταν ένας δίσκος αποτελείται από λιγότερα κομμάτια του αναμενόμενου, όπως στην περίπτωση των Clavicvla, που θεώρησα πως η δουλειά μου θα γίνει ακόμη πιο γρήγορα και πιο εύκολα. Όμως τα φαινόμενα απατούν και μια ακρόαση που φάνταζε άνετη, γρήγορη και ξεκούραστη σύμφωνα με τον αριθμό τον κομματιών (έξι στο σύνολο) των Clavicvla, έκανε μια στροφή 180 μοιρών, μετατρέποντας το απόγευμά μου σε εφιάλτη.
Υποθέτω πως αυτός είναι και ο σκοπός που εξυπηρετεί το “Sermons”, να βάλει δηλαδή τον ακροατή σε μια σκοτεινή τρομακτική ατμόσφαιρα, να του προκαλέσει ρίγος και αναπάντεχους εφιάλτες με τα ατελείωτα και αναπάντεχα βαρετά μέχρι θανάτου πλήκτρα… πλήκτρα; Μια συγχορδία για κάθε ένα track που σου δίνει την εντύπωση πως ο τύπος έχει αποκοιμηθεί πάνω στο clavier, πέφτοντας με το κεφάλι και δε μπορεί να σηκωθεί για έντεκα ΟΛΟΚΛΗΡΑ λεπτά μέχρι να ρουφήξει την πρώτη δόση καφεΐνης και να πάρει απόφαση να κουνηθεί, ολοκληρώνοντας έτσι το «αριστούργημά» του. Για το πρώτο κομμάτι μιλάμε ΑΚΟΜΗ “Βeelzebub Invocat”, όχι πως τα υπόλοιπα πέντε είναι κάτι διαφορετικό… είναι λίγο μικρότερα σε χρόνο.
Οκτώμισι λεπτά βαρεμάρας το “Ma”, μαμά, mama mia, μάνα είναι μόνο μια, εννιάμιση λεπτά και μια από τα ίδια το “Invertio Transfiguratio” που νομίζεις από τον τίτλο πως θ’ ακούσεις τίποτε βιρτουόζικο και θα σου κάψει το εγκέφαλο. Ναι, καλά. Πάρε ένα δεκάλεπτο βουητό να γουστάρεις! Οι Ιταλοί μας τιμούν δίνοντας ελληνικό τίτλο στο επόμενο κομμάτι (ωχ Παναγιά μ’) με όνομα “Μισανθρωπία Και Διαστροφή” (απ’ το δεύτερο να φαν κ’ οι κοτς που λένε και στο χωριουδάκι μ’) και επιτέλους… ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ τελειώνει το μαρτύριο με το “Abstratio Diaboli” και τριβόλοι.
Κάθε ένα από τα κομμάτια είναι μια συγχορδία, που μπορεί να μην είναι καν συγχορδία, ένα πληκτροειδές υπόκωφο εφέ που δεν σταματάει ΠΟ-ΤΕ και που και που πετιέται και μια σατανιασμένη φωνή στο βάααααααθος κι ένα… τούμπανοοοοο, έτσι να κάνουμε και ατμόσφαιρα. Ειλικρινά δε μπορώ να καταλάβω τι λόγο ύπαρξης έχει αυτό το κατασκεύασμα. Δηλαδή ρε φιλαράκι, γείτονα μακαρονά, που συμπάσχουμε και γουστάρουμε και οι δύο την πίτσα και την πουτανέσκα, θες να μου πεις πως αυτό ΤΟ ΠΟΥΛΑΣ; Τι πουλάς δηλαδή; Κόλλησε το χέρι σου πάνω στο πλήκτρο, ξέχασες να το σηκώσεις κι έκανες μουσική; Πρέζα όμορφηηηηη… Τις πάπιες ταϊσαμεεεεε…
1/10
Δημήτρης Γκουτζιαμάνης
dimgoutz@gmail.com
