Τι μπορώ να πω τώρα εγώ για το μεγαθήριο των Sentenced; Ίσως μόνο το προσωπικό μου δράμα, αφού τους είδα δυστυχώς μόνο μία φορά σε αυτό το απαράδεκτο σκουπίδι που ονομαζόταν Athens Open Air Festival στον Άλιμο το 2004, σε μια ομολογουμένως μέτρια εμφάνιση αφού όδευαν προς την διάλυση. Ή το ότι το 2009 οι ελπίδες μου ότι αυτή η σπουδαία μπάντα θα επανασυνδεόταν κάποια στιγμή, έκαναν φτερά με τον απρόσμενο θάνατο από ανακοπή καρδιάς του ιδρυτή, κιθαρίστα, αρχικού τραγουδιστή και βασικού συνθέτη Miika Tenkula.
Ας πάμε όμως και στο δίσκο. Είμαστε στις αρχές του 1995 και οι Φινλανδοί βγάζουν τον τελευταίο τους με τον Taneli Jarva στα φωνητικά, τον τελευταίο από την πρώτη extreme metal περίοδό τους. Λίγους μήνες μετά θα ακολουθήσει και το EP “Love And Death”, πριν αποχωριστούν αυτόν τον ήχο και προχωρήσουν με τον Ville Laihiala και το τιτάνιο “Down” του 1996 και ας λένε κάτι τελειωμένοι γραφίκουλες ότι η ακραία περίοδος ήταν η καλύτερή τους.
Εδώ τους ακούμε πάλι διαφορετικούς από τις δύο προηγούμενες δουλειές τους, τόσο από θέμα μουσικής όσο και από θέμα φωνητικών. Death metal στο ντεμπούτο “Shadows Of The Past” (1991), death/black metal στο επόμενο “North From Here” (1993) και στην ουσία gothic metal στο “Amok”, το οποίο προμήνυε και την συνέχειά τους. Η αλήθεια βέβαια είναι ότι αν δεν υπήρχαν τα ακραία «φωνακλάδικα» φωνητικά του Jarva, το album μάλλον δεν θα έπαιρνε ποτέ τον melodic death metal χαρακτηρισμό που τον συνοδεύει εδώ και τόσα χρόνια. Φαίνεται όμως και ο πειραματικός χαρακτήρας του, αφού οι συνθέσεις δεν είναι τόσο άμεσες όσο έγιναν τα επόμενα χρόνια.
Η μουσική πατάει σε μελωδικά, atmospheric/gothic metal μονοπάτια, διανθισμένη από τα καθαρά δεύτερα φωνητικά της Virpi Rautsiala καθώς και samples ταινιών για παραπάνω εφέ. Μέσα από εννιά τραγούδια που διαρκούν κάτι λιγότερο από τρία τέταρτα, οι Sentenced δημιούργησαν ένα πολύ ωραίο album. Ενδιαφέρον παρουσιάζει το stoner-άδικο (κι όμως!) “Funeral Spring”, ενώ κορυφαίο όλων είναι ο τεράστιος ύμνος “Nepenthe”, το πρώτο video clip της μπάντας (αν δεν κάνω λάθος), μία από τις πλέον κορυφαίες συνθέσεις στην ιστορία τους με ελληνική ρίζα στον τίτλο.
Όσο για την επανακυκλοφορία, λυπάμαι αλλά η συμπαθέστατη MDD εδώ μας δίνει κάτι χωρίς νόημα. Πρώτον, γράφει λάθος το “Nepenthe” με τίτλο “Nespenthe”. Τόσο στο promo που παρέλαβα, όσο και στη σελίδα της. Δηλαδή ήμαρτον ρε παιδιά. Τόση προχειρότητα πια; Δεύτερον, δεν βγαίνει σε βινύλιο για τους φανατικούς του είδους αλλά μόνο σε CD, το οποίο εδώ που τα λέμε δεν είναι ούτε σπάνιο ούτε δυσεύρετο. Το αντίθετο μάλιστα.
Τρίτον, από το 2005 που ανακοίνωσαν τη διάλυσή τους και μέχρι το 2008, βγήκε μια εξαιρετική σειρά επανακυκλοφοριών όλης σχεδόν της δισκογραφίας των Φινλανδών, έχοντας υποστεί remaster και με αρκετό bonus υλικό από demos, EPs και κομμάτια ειδικών εκδόσεων. Το “Amok” είχε βγει το 2005 μαζί με το EP “Love And Death” σε μία πανέμορφη συσκευασία, της οποίας η έκδοση που παρουσιάζεται εδώ υστερεί κατά κράτος. Προσωπικά λοιπόν, θα μείνω με αυτή στη δισκοθήκη μου.
Υ.Γ.: Δε θα βάλω χαμηλό βαθμό για το ανούσιο της επανακυκλοφορίας (όπως έχω κάνει στο παρελθόν) και θα επικεντρωθώ μόνο στο τι πιστεύω ότι αξίζει ο δίσκος ιστορικά για το στίγμα που έχει αφήσει στην σκληρή μουσική.
9/10
Γιώργος Τερζάκης
geo.terzakis@gmail.com
