Πάντα είμαι πολύ επιφυλακτικός με συγκροτήματα που δε γνωρίζω και ειδικά αν προέρχονται από σκηνές που δεν έχουν καταφέρει να μας προσφέρουν πολύτιμα πράγματα μέχρι τώρα. Μια τέτοια περίπτωση είναι οι Morost οι οποίοι μας έρχονται από τη Σλοβενία και μας παραδίδουν το δεύτερο άλμπουμ τους, με το ντεμπούτο τους να χάνεται πίσω στο 2014, οπότε υποθέτω πως και οι περισσότεροι από εσάς δε θα τους γνωρίζετε εκτός κι αν ψάχνετε τα πάντα και παντού, οπότε σε τέτοια περίπτωση πάω πάσο.
Μουσικά πάντως, δε θα έλεγα ότι υπάρχει κάτι που να με εντυπωσίασε. Σίγουρα γι’ ακόμα μια φορά βλέπεις φτασμένους παίκτες και καλούς συνθέτες, το σύνολο όμως είναι followers, not leaders, κάτι που τα τελευταία χρόνια συναντάω όλο και συχνότερα. Εδώ λοιπόν έχουμε μια progressive εκδοχή του γκρουβάτου death metal που ακούμε κατά κόρον τα τελευταία χρόνια, με κάποιες ωραίες και έξυπνες ιδέες εδώ κι εκεί, με το συνολικό αποτέλεσμα όμως να ικανοποιεί μεν αλλά να μην εντυπωσιάζει.
Βασικά, αισθάνομαι άσχημα επειδή νιώθω συνέχεια ότι αυτά που γράφω τα έχω ξαναγράψει πολλές φορές και επαναλαμβάνομαι. Τι παραπάνω μπορώ να κάνω όμως όταν δε σε βοηθάει το ίδιο το συγκρότημα; Δε προσπαθώ να θίξω κανέναν, ο πήχης όμως στις μέρες μας έχει ανέβει τόσο πολύ σε παικτικό επίπεδο και σε θέματα παραγωγής (αν και σε αυτό το κομμάτι υπάρχουν και πολλοί «κλέφτες»). Παράλληλα ο κόσμος βρίσκεται σε μια περίεργη κατάσταση που πολύ δύσκολα εκτιμάει και αποδέχεται κάτι καινούργιο καθώς καταναλώνει τη μουσική αντί να την απολαμβάνει, με αποτέλεσμα άλμπουμ σαν αυτό που πριν δύο δεκαετίες να θεωρούνταν εκπληκτικά, τώρα να θεωρούνται «μία από τα ίδια» ακριβώς επειδή υπάρχουν πάρα πολλά παρόμοια με αυτό.
Και ως προέκταση αυτού που ανέλυσα μόλις, αν ένα τέτοιο άλμπουμ είχε βγει πριν δύο δεκαετίες θα είχε τσιμπήσει ένα ωραιότατο 9 ή 10 και θα είχε μείνει στην ιστορία και στη μνήμη πολλών. Υπάρχει και ο αντίλογος βέβαια ότι υπάρχει μεγάλη πιθανότητα οι τύποι να ήταν τότε followers κάποιου άλλου ρεύματος. Αυτό δε θα το μάθουμε ποτέ, ήταν και άλλες οι εποχές τότε. Σήμερα, για εμένα προσωπικά τουλάχιστον, δεν αρκεί να είσαι follower, επειδή ειδικά στους περίεργους καιρούς που ζούμε οι followers ξεχνιούνται πολύ γρήγορα και άμεσα. Αποκλειστικά λοιπόν για τους φανατικούς οπαδούς του ήχου αυτός ο δίσκος.
6/10
Σταύρος Πισσάνος
[email protected]
