Οι Delain είναι από τις αγαπητές μπάντες στο χώρο του symphonic metal, έχοντας εμφανιστεί και στις χώρα μας δις, με τελευταία αυτή το 2017 στο Κύτταρο παρέα με τους Sirenia και τους Sede Vacante. Έκτοτε πολλά συνέβησαν και πριν από περίπου δυο χρόνια αποχώρησαν τα 4/5 του συγκροτήματος αφήνοντας μόνο το ιδρυτικό μέλος/πληκτρά Martijn Westerholt να θέτει σε αμφισβήτηση το μέλλον της μπάντας και πως αυτό θα μπορούσε να συνεχίσει. Ευτυχώς τα πράγματα άλλαξαν άρδην και οι Delain επιστρέφουν πιο δυναμικά, έχοντας γίνει παράλληλα μια πολυεθνική μπάντα.
Έχοντας να αντιμετωπίσει την αποχώρηση των Charlotte Wessels (σ.σ.: φωνητικά), Otto Schimmelpenninck van der Oije (σ.σ.: μπάσο, φωνητικά), Timo Somers (σ.σ.: κιθάρα), Merel Bechtold (σ.σ.: κιθάρα) & Joey de Boer (σ.σ.: τύμπανα) ως κάτι το μη ευχάριστο, μιας και ακολουθώ την μπάντα από τότε που κυκλοφόρησαν το ντεμπούτο τους και θεωρώντας το παραπάνω line-up ως το καλύτερο της πορείας τους, μου «έπεσε βαρύ» το όλο κλίμα, πόσο δε στον Martijn. Ευτυχώς που όλα βαίνουν καλώς και οι παλιοί γνώριμοι των οπαδών της μπάντας, ο drummer Sander Zoer (σ.σ.: έπαιξε στα άλμπουμ “April Rain” [2009], “We Are The Others” [2012] & “The Human Contradiction” [2014]) και ο κιθαρίστας Ronald Landa (σ.σ.: έπαιξε στο άλμπουμ “April Rain” [2009]), επέστρεψαν για να συνδράμουν. Στο μπάσο και τα growl φωνητικά έρχεται ο Ιταλός Ludovico Cioffi (Nightland, The Modern Age Slavery) να καλύψει το κενό του Otto (σ.σ.: να σημειωθεί ότι το μπάσο στο δίσκο έπαιξε το πρώην μέλος του συγκροτήματος και νυν των Epica, Rob van der Loo).
Το μεγάλο στοίχημα είναι ποια θα μπορούσε να είσαι τόσο καλή όσο η Charlotte, γιατί εδώ που τα λέμε, τέτοια φωνή πολύ δύσκολα θα μπορούσες να την αντικαταστήσεις. Εδώ είναι που παραδέχομαι τον Martijn που με το σωστό scouting κατάφερε και ξετρύπωσε μια φανταστική τραγουδίστρια, την Ρουμάνα Diana Leah. Όσες φορές και να ακούσω το “Dark Waters”, τολμώ να πω πως είναι η καλύτερη επιλογή που θα μπορούσε να υπάρξει και πραγματικά είμαι περίεργος να την ακούσω σε άσματα του παρελθόντος. Χίλια μπράβο, γιατί απέδειξε ότι έχει τα κότσια και άρπαξε την ευκαιρία από τα μαλλιά. Εξαιρετική απόδοση, φανταστικές φωνητικές μελωδίες που σε τραβάνε.
Στα μουσικά τα του δίσκου τώρα, με έκανε να διαγράψω παντελώς από την μνήμη μου το – αδιάφορο για εμένα προσωπικά – προ διετίας “Apocalypse & Chill” και με έφερε πίσω στο φανταστικό “Moonbathers”. Άλλωστε μόνο και μόνο να συγκρίνεις τα δυο άλμπουμ, θα δεις ότι ακούγεται σαν φυσική του συνέχεια. Επίσης, κάλλιστα μπορείς να το διαπιστώσεις από τα εξώφυλλα των δυο δίσκων, αφού ο Glenn Arthur είναι ο άνθρωπος που τα φιλοτέχνησε και τα δυο. Πραγματικά αριστουργήματα!
Από το lyric video “Moth To A Flame” το οποίο είναι δύναμη, το φανταστικό εναρκτήριο και ένα από τα καλύτερα που είχαν ποτέ οι Delain ονόματι “Hideaway Paradise”, το “Invictus” με την συμμετοχή των Marco Hietala (ex–Nightwish, ex–Tarot) και Paolo Ribaldini (Skiltron), το video clip-άτο “The Quest And The Curse” αλλά και το κλείσιμο με το “Underland”, το οποίο εμένα στην εισαγωγή μου έβγαλε ένα Amorphis vibe για κάποιο λόγο.
Εξαιρετική δουλειά έγινε από το δίδυμο των Jacob Hansen (σ.σ.: Hansen Studios; Pyramaze, Aborted, Destruction) & Svante Forsbäck (σ.σ.: Chartmakers Studios; Apocalyptica, Ensiferum, Korpiklaani) σε μίξη και mastering αντίστοιχα, οι οποίοι έβαλαν το δικό τους λιθαράκι σε αυτή την φανταστική κυκλοφορία. Να αναφέρω επίσης ότι στο δίσκο συμμετείχε επίσης και ο Ruud Jolie (Within Temptation, For All We Know), όπως επίσης το παρόν έδωσε για ακόμα μια φορά ο μακροχρόνιος συνεργάτης της μπάντας, Guus Eikens, ενώ για πρώτη φορά συναντάμε την Robin La Joy (σ.σ.: σύζυγος του Martijn) να συμμετέχει στην συγγραφή των στίχων.
Το μόνο που έχω να πω εγώ είναι πως το “Dark Waters” είναι ένας δίσκος που δύσκολα δεν θα τον αγαπήσετε ενώ είμαι σχεδόν σίγουρος πως οι παλαιότεροι οπαδοί της μπάντας θα τον αγαπήσουν εξίσου. Έθεσε ήδη την υποψηφιότητα του για την εικοσάδα της χρονιάς.
9/10
Νίκος Σιγλίδης
[email protected]
