Ίσως το πρώτο πιο ξεχωριστό, το πρώτο πιο ιδιαίτερο live για τη νέα χρονιά, πιο σημαντικό «μεγάλο» live αν θέλετε. Μεγάλο σε εισαγωγικά, γιατί αν μας επισκεπτόταν μια μεγαλύτερη μπάντα του χώρου και του είδους, η τιμή του εισιτηρίου θα είχε εκτοξευτεί. Μόνο για αυτό. Η τιμή του εισιτηρίου λοιπόν, στο ταμείο (28 ευρώ), θεωρώ ότι θα μπορούσε να είναι λίγο πιο χαμηλή και άρα πιο προσιτή στο κοινό. Ας είχε 22-25 γενικά, ακόμα και για να σου «χτυπάει» καλύτερα στο μάτι. Μπορεί να είναι απότομη εισαγωγή, αλλά αυτή είναι και η μόνη ένστασή μου, πριν ξεκινήσω να λέω τι ακριβώς έγινε το βράδυ της Παρασκευής στο Κύτταρο!
Λίγα λεπτά μετά τις 19:30, όλα ήταν έτοιμα για να ξεκινήσει το συναυλιακό γεγονός του μήνα αλλά και αυτής της περιόδου, πολύ σημαντικό φυσικά για τα female fronted metal σχήματα! Στη σκηνή ανέβηκαν οι δικοί μας Sede Vacante, από την Καβάλα. Πριν από όχι πολύ καιρό, κυκλοφόρησαν τον πρώτο τους δίσκο “Skies Infernal” μέσω της Pride & Joy και φυσικά μας παρουσίασαν κομμάτια από εκεί, με τα “Against My Tear” και “Hate Eternal” να ξεχωρίζουν παραπάνω. Αρκετές και ωραίες συνεργασίες αντρικών και γυναικείων φωνητικών, αρκετή και η χρήση κάποιων samples που ακούγονταν σε playback μαζί με τα πλήκτρα! Δεν κατάλαβα για ποιον λόγο ακριβώς δεν υπήρχε κάποιος στη θέση των πλήκτρων, η οποία χαρακτηρίζει το συγκρότημα. Τους δικαιολογώ πάντως, γιατί, όπως μας αποκάλυψαν λίγο αργότερα, αφού μας συστήθηκαν και είπαν μερικά πράγματα για αυτούς, αυτό ήταν το πρώτο τους live! Επικοινωνιακοί, με την καλύτερη διάθεση που θα μπορούσαν να δείξουν. Οι επιρροές από Lacuna Coil επειβεβαιώθηκαν στη διασκευή του “Enjoy The Silence”, τραγούδι που παρόλο που είναι των Depeche Mode, οι Ιταλοί το κάνανε γνωστό στο δικό μας χώρο. Δυστυχώς δεν ευχαριστήθηκα το κομμάτι όσο θα ήθελα, καθώς ο ήχος δε βοήθησε, όντας αρκετά μπουκωμένος. Σε αυτό επηρέασε και αυτό που έγραψα πριν με τα πλήκτρα. Ανερχόμενη μπάντα, μπορούν να μας απασχολήσουν και στο μέλλον, πολύ συμπαθητικό και ενδιαφέρον συγκρότημα γενικά.
Τους Νορβηγούς Sirenia, λίγο μετά τη μέση της καριέρας τους, τους ψιλο-έχασα. Θεωρώ ότι οι μπόλικες αλλαγές στο line up τους και ειδικά στις τραγουδίστριες τους έχουν επηρεάσει σαν συγκρότημα, αλλά και στη συνολική απήχηση και δε τους άφησαν να εξελιχθούν σωστά. Ο ήχος μου φάνηκε αρκετά καλός γενικά, χωρίς να παρουσιάζει σημαντικά προβλήματα. Πάντως, αυτό που σημείωσα πιο πάνω για τους Sede Vacante και τα πλήκτρα, ίσχυσε και για τους Νορβηγούς, αφού σε όποια κομμάτια – σημεία υπήρχαν πλήκτρα, τα ακούγαμε από play back.
Αnyway, όπως ήταν λογικό, οι Sirenia δώσανε έμφαση στις τελευταίες τους κυκλοφορίες και κυρίως στο τελευταίο τους περσινό άλμπουμ “Dim Days Of Dolor”, από το οποίο και παίξανε τέσσερα κομμάτια. Το κοινό ήταν ιδιαίτερα εκδηλωτικό ακόμα και σε πρόσφατα κομμάτια όπως το “Goddess Of The Sea” ή το “Treasure n’ Treason” που μου άρεσε αρκετά. Ήξεραν τι θα ακούγανε, γνωρίζοντας τη μπάντα γενικά και μπορώ να πω ότι φάνηκε πόσο περιμένανε για την εμφάνιση και των Νορβηγών. Από τα highlights της εμφάνισής τους το “Meridian”, για το οποίο ο μπασίστας και τραγουδιστής (και άλλα πολλά όργανα στο παρελθόν) στα brutal (κυρίως) φωνητικά Motren Veland, αστειεύτηκε ότι είναι σχεδόν τόσο παλαιό όσο είναι και αυτός (από τον πρώτο δίσκο “At Sixes And Sevens” του 2002)! Το ίδιο ισχύει και για όλα τα άλλα κομμάτια που ακολούθησαν από τη μέση δηλαδή και μέχρι το τέλος. Πρώτο από όλα φυσικά το “My Mind’s Eye” από το “Nine Destinies And A Downfall” του 2007, κομμάτι που περίμεναν πολλοί να ακουστεί, που πολύ πιθανόν – όπως κι εγώ – πολλοί να έμαθαν το συγκρότημα μέσω αυτού και που έκανε φυσικά το σχήμα πιο γνωστό. Ξεχώρισε και το “The Other Side”, οπωσδήποτε από τα καλύτερα κομμάτια τους, από τον ίδιο δίσκο, όπως και το “The Path To Decay” από το επόμενο άλμπουμ και από τα singles των Sirenia, που τους ανέβασε και άλλο, ότι πρέπει, ότι καλύτερο γινόταν για κλείσιμο. Δυστυχώς δεν είχαμε την ευκαιρία να ακούσουμε περισσότερα κομμάτια από τα ωραία πρώτα άλμπουμ, αλλά που να χωρέσουν. Το setlist πάντως, δίκαια μοιρασμένο, καθώς ακούσαμε υλικό από σχεδόν όλα τα άλμπουμ. Δεν εντυπωσιάστηκα και πολύ να πω την αλήθεια με τη νέα τραγουδίστρια Emmanuelle Zoldan και τις φωνητικές τις ικανότητες… Προτιμούσα τις προηγούμενες frontwomen γενικά. Η μπάντα πάντως άφησε κάποιες υποσχέσεις για το μέλλον, ελπίζοντας και λέγοντας ότι θα τα ξαναπούμε σύντομα!
Sirenia setlist: Serpent, Lost in Life, Dim Days of Dolor, My Destiny Coming to Pass, Cold Caress, Goddess of the Sea, Treasure n’ Treason, Meridian, Ashes to Ashes, My Mind’s Eye, The Other Side, The Path to Decay
Πολύ λίγα λεπτά πριν τις 22:15, το μισά-ωρο διάλειμμα είχε τελειώσει και είχε έρθει η ώρα για τους Ολλανδούς Delain, που μετά από αυτό το live, μπορώ να πω ότι έχουν κάνει ιδιαίτερη αίσθηση και δίκαια, στο συγκεκριμένο χώρο. Επίσης, δικαιωματικά ήταν headliners στη συγκεκριμένη συναυλία. Βγήκαν στη σκηνή με μοναδικό σκοπό να μας ανεβάσουν τη διάθεση, το κέφι και το ηθικό! Ενέργεια που περίσσευε, απίστευτη κινητικότητα, με όλα τα μέλη να αλλάζουν θέσεις συνέχεια, δείχνοντας την τρομερή όρεξη που είχανε αλλά και το πόσο επαγγελματίες είναι και πόσο καλά το κάνουν όλο αυτό. Δε θα ήταν υπερβολικό αν λέγαμε ότι το setlist είναι τουλάχιστον κοντά για να χαρακτηριστεί best of!
Και αυτοί μας απασχόλησαν με αρκετό υλικό από το “Moonbathers” του 2016 (πέντε κομμάτια από εκεί),με το “Suckerpunch”, μόλις δεύτερο στη σειρά, να με στιγματίζει εκείνη τη στιγμή αλλά και για τον υπόλοιπο καιρό. Απίστευτα συναυλιακό κομμάτι, ξεσηκωτικό όπως είχε ήδη φανεί και φοβερό για “sing along”, πράγμα που φυσικά έγινε από πολλούς! Και επιτέλους, βρήκα αυτή την παραπάνω κανονικότητα ενός live, όλοι στη θέση τους και δίνοντας τον καλύτερό τους εαυτό, χωρίς κανένα ψεγάδι. Για την τραγουδίστρια Charlotte Wessels τι να πω; Απλά τίποτα αρνητικό! Σε κάποια σημεία σίγουρα μου θύμισε λίγο από παλιούς και νέους Νightwish, αλλά η φωνή της πραγματικά ξεχωρίζει και με τις ερμηνείες της, εκτοξεύει και εκτόξευσε όλα τα κομμάτια που ακούσαμε. Δε ξέρω εάν χρειάζεται να γράψω για όλο το χαμό που ακολούθησε και την απίστευτη ανταπόκριση του κόσμου, ίσως και σε όλα τα τραγούδια των Delain. Ακούσαμε όλα σχεδόν τα hit-άκια τους, κομμάτια που είναι και μπορούν να γίνουν γνωστά, είτε παλαιά είτε καινούρια, “The Glory and the Scum”, “Get the Devil Out of Me”, “Stay Forever” μερικά μόνο από αυτά. Έλειψε το “Stardust” αλλά προφανώς και δε γίνεται να τα έχουμε όλα. Προσωπικά ξεχώρισα και λίγο παραπάνω, τα πιο αγαπημένα μου, το απλά άψογο και από τις καλύτερες τους στιγμές συνολικά, “The Gatthering” και το “Pristine”, με πιο έντονη την παρουσία τον brutal φωνητικών, από τον συμπαθέστατο Otto Schimmelpenninck van der Oije. Και τα δύο από το ντεμπούτο άλμπουμ τους “Lucidity” (2006), που όπως φάνηκε και νωρίτερα στο “Sleepwalker’s Dream”, εκτιμάει πολύ ο κόσμος, όπως φυσικά και όλη την υπόλοιπη δουλειά του σχήματος. Δεν έχω να πω πολλά για τη συνέχεια. Σε όλη τη διάρκεια της εμφάνισής τους, ήταν σαν ήμασταν σε ένα “female fronted metal party”, περνώντας τέλεια και απολαμβάνοντας την κάθε στιγμή. Μετά και το τελευταίο τους τραγούδι “We Are The Others” γνώρισαν δίκαια την αποθέωση και ευχαρίστησαν με τη σειρά τους τον κόσμο και τη διοργάνωση για όλα!
Είναι ένα συγκρότημα σε νεαρή ηλικία στο μέσο όρο του, έχουν κυκλοφορήσει ήδη πέντε στούντιο δίσκους με πάρα πολύ καλά κομμάτια (μερικά φυσικά βρίσκονταν και στο setlist) και πραγματικά με άφησαν με τις καλύτερες εντυπώσεις. Όχι μόνο η συνολική απήχηση, αλλά όλο αυτό που πέρασαν σε εμένα αλλά και στον υπόλοιπο κόσμο, είναι κάτι το εξαιρετικό, ένα πολύ ωραίο συναίσθημα. Έχουν όλο το μέλλον μπροστά τους και ήδη πρωταγωνιστούν στο ιδίωμα, που για να τα λέμε και όλα, δεν είναι τόσο εύκολο, αν σκεφτεί κανείς πόσες μπάντες «ξεφυτρώνουν», βγαίνουν τα τελευταία χρόνια σε αυτή τη σκηνή. Έχουν καταφέρει λοιπόν να ξεχωρίσουν, έχοντας εξαιρετική απόδοση και μια φοβερή εμφάνιση την Παρασκευή το βράδυ. Οπότε μακάρι να τους ξαναδούμε και σχετικά σύντομα!
Delain setlist: Hands of Gold, Suckerpunch, The Glory and the Scum, Get the Devil Out of Me, Army of Dolls, The Hurricane, April Rain, Here Come the Vultures, Fire with Fire, Danse Macabre, Sleepwalker’s Dream, Stay Forever, The Gathering, Pristine, Mother Machine, Don’t Let Go, We Are the Others
Κείμενο – Ανταπόκριση: Πέτρος Μυστικός
[email protected]
