Νορβηγία και progressive; Να και κάτι που δε βλέπεις κάθε μέρα. Έχοντας περιοδεύσει στο παρελθόν με μπάντες-μεγαθήρια όπως W.A.S.P., Kamelot, Mayhem, Dimmu Borgir, Arch Enemy και Destruction μεταξύ άλλων οι Triosphere έχουν πάρει πλέον τον αέρα του ξεψαρωμένου. Και αυτό είναι εμφανές στο “The Road Less Travelled”, δεύτερο album της μπάντας. Με λίγα λόγια μιλάμε για ένα αριστούργημα του μελωδικού progressive. Από το intro κομμάτι καταλαβαίνεις ότι εδώ πρόκειται να ακούσεις κάτι ξεχωριστό. Τα παιδιά κάνουν έναν καταπληκτικό συνδυασμό ανάμεσα σε power και progressive ήχους και ταυτόχρονα βάζουν τα γυαλιά σε ορισμένους ακροατές που πιστεύουν ότι οι female-fronted μπάντες είναι όλες “μία από τα ίδια”. Η φωνή της Ida Haukland σας πληροφορώ ότι δεν έχει να ζηλέψει απολύτως τίποτα από αντίστοιχους άντρες ερμηνευτές. Μόνο τα “Watcher” και “Human Condition” άμα ακούσεις θα καταλάβεις και συ αμέσως τι εννοώ. Ακούγοντάς την νόμιζα για λίγο ότι άκουγα τη Doro. Ναι, για τέτοια φωνή μιλάμε. Όσο για το παίξιμό της στο μπάσο είναι απλά άψογη. Τα κιθαριστικά σημεία του Markus Silver είναι τέλεια παιγμένα, είτε παίζει σε επικά κομμάτια (“Death Of Jane Doe”) είτε σε πιο light συνθέσεις (“The Anger And The Silent Remorse”). Τα solos πάντως θα μπορούσαν να είναι περισσότερα. Η μίξη και η παραγωγή του δίσκου πραγματοποιήθηκε στα διάσημα Jailhouse studios από τον έμπειρο του είδους, Tommy Hansen (Helloween, Pretty Maids, Jorn Lande), οπότε αυτό από μόνο του πιστεύω ότι αποτελεί εγγύηση. Το “The Road Less Travelled” είναι τόσο καλός δίσκος που μετά βίας θα πιστέψεις ότι πρόκειται για τη μόλις δεύτερή τους κυκλοφορία. Φαντάσου τι έχει να γίνει στην τρίτη. Δε νομίζω ότι χρειάζονται επίλογοι. Το μέλλον είναι δικό τους. Ποιοι Nightwish; Καιρός για Triosphere παίδες.
9/10
Χάρης Μπελαδάκης
