Ποτέ δεν έκρυψα τη λατρεία μου για τούτους εδώ τους Σουηδούς και όποιος απορεί ας μου βρει έναν καλό λόγο που θα με κάνει να νιώσω το αντίθετο. Από το εκπληκτικό ντεμπούτο τους “Rest In Sleaze” του 2005 έως το προ τριετίας “Generation Wild”, οι Crashdiet έχουν θέσει τεράστια standards τα οποία με έκαναν να περιμένω με μεγάλη αγωνία την επόμενη κίνησή τους. Η είδηση της χρονιάς για τους Crashdiet είναι ότι επιτέλους ευτύχησαν να έχουν για δεύτερο συνεχόμενο album τον ίδιο τραγουδιστή αφού μετά την αυτοκτονία του Dave Leppard (σ.σ.: R.I.P.) και την αποχώρηση του H.Olliver Twisted (σ.σ.: a.k.a. Olli Herman Kosunen) η υπόθεση “τραγουδιστής των Crashdiet” έμοιαζε με κατάρα (σ.σ.: κάτι σαν τον ντράμερ στους Spinal Tap). Στο πρόσωπο του Simon “Simme” Cruz (σ.σ.: a.k.a. Simon Soderstrom) φαίνεται πως οι Σουηδοί sleaze/glam rockers επιτέλους βρήκαν τον frontman που αναζητούσαν. Το promo κατέφτασε στα χέρια μου και με λαχτάρα μικρού παιδιού πάτησα το “play”. Το album ξεκινά αρκετά χλιαρά με το “Change the World”, ένα συμπαθητικό κομματάκι αλλά τίποτα το ιδιαίτερο. Το ίδιο ισχύει και για το επόμενο τραγούδι, το “Cocaine Cowboys”, που κυκλοφόρησε σαν single και συνοδεύτηκε από ένα καταπληκτικό video αφήνοντάς μου μια γλυκόπικρη γεύση και η μεγάλη αλήθεια είναι πως σαν single περίμενα κάτι πολύ δυνατότερο. Δεν ισχύει το ίδιο όμως (σ.σ.: ευτυχώς) με τα “Anarchy”, “California”, “Lickin’ Dog” και τον υπέρτατο ύμνο “Circus” (σ.σ.: μακράν το καλύτερο τραγούδι του δίσκου), όπου επιτέλους άκουσα τους Crashdiet που αγάπησα και το νερό φαίνεται να κυλάει στ’ αυλάκι. Ακούγοντας για πρώτη φορά τα “Sin City”, “Got A Reason” και “Drinkin’ Without You” που ακολουθούν, δεν μου γέμιζαν το μάτι (σ.σ.: το αυτί για την ακρίβεια) αλλά στις επόμενες ακροάσεις μεγάλωναν διαρκώς μέσα μου, κατατάσσοντάς τα στις πολύ δυνατές στιγμές του “The Savage Playground”. Τα “Snakes In Paradise” και “Damaged Kid” είναι πολύ κοντά στο να χαρακτηριστούν ως “fillers” ενώ με τα εξαιρετικά “Excited” και “Garden of Babylon” που κλείνουν τον δίσκο προβληματίστηκα για τον βαθμό που θα έβαζα τελικά στο “The Savage Playground”. Μετά από αλλεπάλληλες ακροάσεις κατέληξα στο συμπέρασμα ότι πρόκειται για ένα πολύ καλό album που χρειάζεται 3-4 τουλάχιστον ακροάσεις για να μεγαλώσει μέσα σου, έχει βρώμικη παραγωγή που δίνει έναν χύμα αλήτικο ήχο πολύ μακριά από τον καλογυαλισμένο του “Generation Wild”. Οι κιθάρες και το rhythm section έχουν δώσει τα διαπιστευτήριά τους, ο Simon βρίσκεται στα γνωστά υψηλά του standards και το μόνο πράγμα που ίσως λείπει κατά τη γνώμη μου είναι 2-3 super hits που θα ανεβάσουν το “The Savage Playground” στο επίπεδο των τριών προηγούμενων albums. Αν θέλετε να το παραλληλίσω με κάποιο από τα προηγούμενα, αυτό θα ήταν το “Unattractive Revolution”, χωρίς να λείπουν στοιχεία και από τα υπόλοιπα δύο. Oι Crashdiet συνεχίζουν αυτό που ξέρουν πολύ καλά να κάνουν και μας δίνουν ένα album αντάξιο του ονόματος και της ιστορίας της μπάντας. Οι οπαδοί το έχουν κάνει ήδη, οι υπόλοιποι επενδύστε άφοβα.
8/10
Παναγιώτης Παπαλεξόπουλος
