Δύο πράγματα με τρομάζουν σε οτιδήποτε ονομάζεται συμφωνικό, power, ατμοσφαιρικό. Το πρώτο είναι τα γραφικά στα εξώφυλλα των cd τους. Δεν ξέρω γιατί, κάτι που προσπαθούν να φανούν επιβλητικοί, κάτι που προσπαθούν να αγγίξουν το μεταφυσικό, όλο αυτό μου κάνει σαν cult πολυτέλεια. Το δεύτερο είναι η «κατάχρηση» των πλήκτρων. Πέρα όμως από αυτές τις προσωπικές μου παραξενιές, οι Visions of Atlantis έρχονται με το νέο τους album και παίζουν συμφωνικό metal, αποτελώντας μια καλή επιλογή για τους fans του είδους. Τέσσερα χρόνια μετά την κυκλοφορία του «Trinity», η μπάντα από την Αυστρία μας έχει ετοιμάσει μια δουλειά στην οποία φαίνεται πως έχει πέσει πολλή προσπάθεια. Η Ελληνίδα Maxi Nil (συνεργασία με Moonspell) βρίσκεται στο πλευρό των Visions of Atlantis και αν και δε μιλάμε για καθαρά φωνητικά όπερας, η κοπέλα «δοκιμάζει» τη φωνή της και ρισκάρει στον τρόπο που ερμηνεύει. Λίγο με ξένισε ο συνδυασμός αντρικών και γυναικείων φωνητικών. Θα προτιμούσα η μπάντα να είχε απλώς μια front– woman. Λοιπόν, θα ακούσει κανείς ξαφνικές αλλαγές σε riff και στη μελωδία των φωνητικών (κάποια στιγμή με κούρασε αυτό, εννοώντας τις τόσες εναλλαγές που κατά τη γνώμη μου δε χρειάζονται συνεχώς), χορωδιακά σημεία, σολιστικά μέρη στα πλήκτρα και κορώνες από τη Maxi Nil. Στο κομμάτι τους «New Dawn» φαίνεται και η μεγάλη τους επιρροή από Nightwish (μου θύμισε το κομμάτι The Kinslayer) και με έκανε να αναρωτηθώ αν ακούγοντας τους Visions of Atlantis σε μια τέτοια τους στιγμή θα μπορούσα να μπερδέψω τις συνθέσεις τους με τη συγκεκριμένη άλλη μπάντα. Τέλος, αν και φάνηκα λίγο αυστηρή, υπάρχουν σίγουρα χειρότερες μπάντες του είδους αυτού που κάνουν καριέρα παγκοσμίως. Τουλάχιστον, οι Visions of Atlantis δεν είναι βαρετοί και φαίνεται να το προσπαθούν πολύ, οπότε αν και το τόσο συμφωνικό metal θα κούραζε τον καθένα, είναι μια καλή ευκαιρία με το συγκεκριμένο album να πάρει κανείς παράδειγμα από την ποικιλία στη μουσική του group, που είναι και κατάλληλη για αυτό το είδος.
8/10
Ήλια Τσάρα
