Ο Duncan Evans κυκλοφορεί τον δεύτερο δίσκο του με τίτλο “Prayers For An Absentee”, διάδοχο του προ πενταετίας “Lodestone”. Όσοι ψάχνετε για κάτι αρκετά βαρύ, έντονο ή ότι άλλο σας αφήνει ο ήχος του metal δε θα το βρείτε σε αυτήν την κυκλοφορία, καθώς ο Evans, που στον πρώτο του δίσκο ακολούθησε έναν πιο dark folk rock προσανατολισμό, αποφάσισε να αποστασιοποιηθεί κάπως από το rock και εν μέρει και από το folk και το dark.
Οπότε το ερώτημα είναι τι μένει σε αυτόν τον δίσκο, ή αλλιώς τι ακριβώς είναι αυτός ο δίσκος. Αρχικά αποτελείται από οκτώ συνθέσεις, στις οποίες συμμετέχουν οι Ol Jessop στο μπάσο, Kev Reid στα drums, Phil Cullumbine στο πιάνο/όργανο και Dershna Morker στα δεύτερα φωνητικά. Τα περισσότερο κομμάτια βασίζονται σχεδόν εξ’ ολοκλήρου στη φωνή του Evans, στην ακουστική του κιθάρα και εν μέρει στα υπόλοιπα όργανα. Εν συνεχεία, τα κομμάτια που απαρτίζουν τον δίσκο αποτελούν ένα είδος προσευχών, με χορωδιακά, με κάποια στοιχεία gospel-style, samples, programmed electronics, με πολύ αργούς και υποτονικούς ρυθμούς, με πολύ αραιά περάσματα που αγγίζουν το noise rock (όπως η έναρξη του “Usand Themand You And Me”), πάντως με αρκετή νοσταλγία και μελαγχολία. Και ακριβώς αυτό είναι ο συγκεκριμένος δίσκος: ένας υποτονικός δίσκος, που μεταφέρει στον ακροατή το αίσθημα της μελαγχολίας, της ονειροπόλησης και της νοσταλγίας, αλλά όχι μέσα από το συναίσθημα στίχων και κυρίως μουσικής.
Ο δίσκος είναι αρκετά κάτω του μετρίου σε επίπεδο συνθέσεων, φωνητικών γραμμών, μελωδικών, πρωτοτυπίας, και εν τέλει και σκοπού. Ο Evans θέλησε να καταπιαστεί με ζητήματα μοναξιάς, απογοήτευσης, αγάπης, φόβου, φαταλισμού, αλλά όλα αυτά δίνονται με ένα αρκετά μονότονο ρυθμό. Αυτό που θα μπορούσε κανείς να πει για τη συγκεκριμένη κυκλοφορία είναι ότι είναι σε πάρα πολύ μεγάλο βαθμό επίπεδη.
Σε γενικές γραμμές, ο δίσκος δεν έχει να προσφέρει και πολλά στον ακροατή, εκτός αν θέλει να επενδύσει σε ακούσματα που θα τον κάνουν να νιώσει αρκετή μελαγχολία και απογοήτευση, αν και για αυτήν την περίπτωση το πιθανότερο είναι ότι θα βρει κάτι πολύ καλύτερο.
2/10
Αλίκη Μαξούτογλου
[email protected]
