Self-financedΚριτικές

Distorted Harmony – A Way Out (Self Financed)

Οι Ισραηλινοί Distorted Harmony, επιστρέφουν φέτος με την τρίτη τους δισκογραφική δουλειά, με τίτλο “A Way Out”. Θα μπορούσαν προφητικά να ονομάσουν το δίσκο τους No Way Out” και θα δούμε στη συνέχεια γιατί. Χωρίς να υπερθεματίζω, η καριέρα της μπάντας ξεκίνησε το 2012, σαν ένα κλασσικό prog metal σχήμα, εμφανώς επηρεασμένο από τους Dream Theater, με το ντεμπούτο τους Utopia. Μετά από δύο χρόνια, οι Ισραηλινοί έριξαν τα δίχτυα τους σε πιο μοντέρνους ήχους και δίνοντας περισσότερη έμφαση στο μοντέρνο progressive, με μικρότερης διάρκειας τραγούδια, κυκλοφορώντας το “Chain Reaction”.

Δεν είναι μάλλον τυχαίο το γεγονός ότι οι Distorted Harmony δεν έχουν καταφέρει να υπογράψουν με κάποια εταιρεία. Το “A Way Out” κυκλοφορεί πάλι σαν μια ανεξάρτητη κυκλοφορία και βρίσκει τους Ισραηλινούς πιο τσαντισμένους από ποτέ. Η στροφή τους στο djent έχει ολοκληρωθεί εντελώς και είναι το κύριο στοιχείο στο δίσκο. Παρ’ όλα αυτά, προσπαθούν να κρατήσουν σε αρκετές περιπτώσεις και τα κλασσικά progressive στοιχεία των Dream Theater, ενώ και τα electronic έχουν αυξηθεί κατά πολύ.

Κάπου εκεί το στοίχημα έχει χαθεί. Νομίζω ότι οι Distorted Harmony πλέον προσπαθούν πάρα πολύ να πάρουν ένα μερίδιο από την πίτα του σύγχρονου progressive/djent, κάνοντας μια πολύ καλή ομελέτα. Η μπάντα δεν μπορεί να βρει μια διέξοδο – εξ’ ου και το λογοπαίγνιο με τον τίτλο στην εισαγωγή – και τα τραγούδια είναι πάρα μα πάρα πολύ κουραστικά, αποτέλεσμα των στοιχείων που προαναφέρθηκαν.

Στο πρώτο τραγούδι, το “Downfall”, τα πάντα δουλεύουν μια χαρά, με τα τεχνικά στοιχεία και τις μελωδίες αλλά ακόμη και τα μοντέρνα riffs και breaks να δένουν πολύ όμορφα, αλλά και με τα χαρισματικά φωνητικά του Michael Rose, να δίνουν μια χαρισματική και όμορφη ερμηνεία. Τα πάντα αλλάζουν από το πρώτο riff του δεύτερου τραγουδιού, όπου τα electronic και τα τεχνικά και djent στοιχεία καταβροχθίζουν κάθε προσπάθεια να αναπνεύσουν οι μελωδίες. Τα συνεχή break με τα “τρελά” τεχνικά στοιχεία αλλά και με τις πολύ βαριές κοφτές κιθάρες, δεν κολλάνε καθόλου με τα κλασσικά στοιχεία της μπάντας.

Κάπως έτσι συνεχίζει και όλος ο δίσκος, με μικρές εξαιρέσεις του “Puppet On Strings” που είναι ένα πολύ μελωδικό και ατμοσφαιρικό τραγούδι, αλλά και του instrumental “For Ester”, το οποίο συνεχίζει στο ίδιο μοτίβο. Οι καλές στιγμές και οι μελωδίες των “Anima” και “Time And Time Again” αποτελούν το παράδειγμα του πως καταστρέφεις ωραίες ιδέες με το djent και το progressive.

Η έλευση δυο καινούργιων κιθαριστών, των Amit Plaschkes και Yoel Genin, σηματοδοτεί την πλήρη μετάβαση των Distorted Harmony σε ένα είδος το οποίο προσωπικά δεν μου αρέσει και θεωρώ ότι ο τρόπος με τον οποίο το χρησιμοποιούν, δεν τους πάει. Φυσικά, υπάρχει μεγάλο κοινό για αυτό το είδος μουσικής και μάλλον οι οπαδοί του είδους αυτού θα βρουν πολλά περισσότερα θετικά στοιχεία από εμένα. Προσωπικά, δεν μπορώ να δεχτώ έναν δίσκο, ο οποίος δεν μπορεί να αφήσει τις μελωδίες να αναπνεύσουν, σαν καλό.

5/10
Δημήτρης Σταύρος
[email protected]

Greekrebels Banner 07052021-728×90 - 728|90|Greekrebels Banner 07052021-728×90||https://www.greekrebels.gr/epikoinonia/|bothTatto Clinic Athens 728×90 - 728|90|Tatto Clinic Athens 728×90||https://www.facebook.com/tattooclinicathens|bothRodStudios_728x90 - 728|90|RodStudios_728x90|||bothnano designs 728×90 - 728|90|nano designs 728×90||https://www.facebook.com/Nanodesignart/|bothwhale_728x90 - 728|90|whale_728x90|||both
20000
110

Related posts

Leave a Comment

Leave a review

X