Από την Timisoara της Ρουμανίας μας έρχεται το κουαρτέτο των Methadone Skies. Η μπάντα χρονολογεί την ύπαρξη της από το 2009 και έχει στο ενεργητικό της τέσσερις ολοκληρωμένες κυκλοφορίες. Από το όνομα της μπάντας και μόνο μου δημιουργήθηκαν συνειρμοί με σχήματα όπως οι My Sleeping Karma, Stoned Jesus και Samsara Blues Experiment. Και το “Retrofuture Caveman” δε με απογοήτευσε καθόλου.
Το σχεδόν εικοσάλεπτο, ομότιτλο κομμάτι που ξεκινάει τον δίσκο σε εισάγει βαθμιαία αλλά χωρίς περιστροφές στο ψυχεδελικό ντελίριο που έπεται. Με μια διαφορά, σε σχέση με τις προαναφερθείσες μπάντες και άλλα σχήματα της ίδιας σκηνής, όπως οι The Spacelords: το συγκρότημα είναι πιο μελωδικό και οι συνθέσεις αρκετά πιο δομημένες και συνεπείς σε μια ιδέα, με λιγότερα στοιχεία αυτοσχεδιασμού.
Αν οι σκαπανείς του ιδιώματος είναι η κατάλληλη μουσική υπόκρουση για ένα ψυχεδελικό party που πήγε εξαιρετικά στραβά (ή εξαιρετικά καλά, όπως το δει κανείς), οι Ρουμάνοι διαφοροποιούνται λόγω της εσωστρεφούς (“Infected By Friendship”) κι ενδοσκοπικής (“The Enabler”) απόδοσης του ίδιου θέματος. Η εντοπιότητα του συγκροτήματος και ο τρόπος που χρωματίζει την μουσική και την προσωπικότητα αυτής είναι εμφανής. Γεγονός που μόνο θετικό μπορεί να θεωρηθεί, γιατί τους διαχωρίζει έξυπνα από τους υπόλοιπους και προσδίδει στον ορχηστρικό ήχο τους την απαραίτητη δόση προσωπικότητας.
H κιθαριστική μανία του Casian Stanciu (παρά τις προσπάθειές μου, δεν κατάφερα να βρω κάποια συσχέτιση με τον γνωστό ποδοσφαιριστή) συνεπαίρνει εύκολα τον ακροατή αλλά ο απόλυτος πρωταγωνιστής του δίσκου είναι τα πλήκτρα του Flavius Retea. Ατμοσφαιρικά, όσο αλλοπρόσαλλα πρέπει για δίσκο του είδους και κατευθείαν βγαλμένα από το σωστό σύμπαν. Εκείνο του Detlev Schmidtchen. Οικειοποιούνται το progressive στοιχείο αλλά όχι με ακαδημαϊκά φλύαρο τρόπο. Στοχεύουν περισσότερο στην ουσία του πράγματος. Η λέξη φλυαρία, η σωστότερα η έλλειψή της είναι το κλειδί.
Είναι εξαιρετικά δύσκολο να παίξεις ορχηστρική μουσική, μακροσκελών συνθέσεων και αυτοσχεδιαστικού χαρακτήρα και να μην καταλήξεις να παρασυρθείς. Να προσθέσεις πράγματα που περισσεύουν, ακόμα και στα αυτιά ενός θετικά προκατειλημμένου θεατή (καλή ώρα). Είναι αξιέπαινο ότι στις πέντε συνθέσεις που άκουσα, η μπάντα δεν έχει πέσει καμία στιγμή στην εν λόγω παγίδα.
Μπορεί η εποχή να προστάζει θάλασσα στα λημέρια μας αλλά τούτος εδώ είναι ορεσίβιος δίσκος. Διόλου παράξενο που μας έρχεται από μια χώρα που οι κάτοικοι της διατηρούν τη φήμη των κορυφαίων αναρριχητών στον κόσμο. Αν λοιπόν βρεθείτε στην κορυφή ενός βουνού, δεν μπορώ να φανταστώ καλύτερο τρόπο από το “When The Sleeper Awakens” για να συνοδέψει/περιγράψει τα συναισθήματα σας τη δεδομένη στιγμή.
8/10
Χρύσα Γιουρμετάκη
chrysag.nioti@gmail.com
