Τι μπορεί άραγε κάποιος να πει για την ιστορία του Udo Dirkschneider που να μην έχει ειπωθεί; Έκανα πρόσφατα μια μικρή αναδρομή για τις ανάγκες ενός αφιερώματος στην καριέρα του και ενώ πρακτικά ήταν επιπέδου τηλεγραφήματος, γέμισα τρεις σελίδες! Όταν λοιπόν έχει βγάλει πρώτο δίσκο το 1979 και έκτοτε είσαι αδιάκοπα στις επάλξεις, αν μη τι άλλο έχεις καταθέσει περγαμηνές εδώ και πολύ καιρό. Παρόλα αυτά, όσοι έχουν την τύχη να τον γνωρίσουν από κοντά έχουν εκπλαγεί με την απλότητά του και την φιλικότητά του.
Πάμε στο “Steelfactory”, το οποίο και είναι ο δέκατος έκτος δίσκος στην solo καριέρα του! Δεν το λες και λίγο κάτι τέτοιο. Από το “Animal House” πίσω στο 1987 μέχρι και σήμερα, ο Udo είναι ένα από αυτά τα σταθερά χαρτιά που ο ακροατής ξέρει τι θα ακούσει. Δεδομένα οι δουλειές του έχουν κάποιες διακυμάνσεις σε ποιότητα, λογικότατο, όμως σε γενικές γραμμές κακό δίσκο δεν μας έχει προσφέρει.
Το “Steelfactory” λοιπόν μας έρχεται τρία χρόνια μετά το “Decadent”. Στο ενδιάμεσο φυσικά ο γίγαντας από το Solingen δεν έκατσε άπραγος, έκανε πολλά πραγματάκια. Έβγαλε δύο live άλμπουμ και περιόδευσε ακατάπαυστα παίζοντας, κατά τον ίδιο, για τελευταία φορά υλικό από την Accept καριέρα του. Ο χρόνος θα δείξει όσον αφορά αυτό.
Στο “Steelfactory” λοιπόν κάποιος μπορεί να βρει λίγο πολύ απ’ όλα. Έχει γρήγορα κομμάτια όπως το “Eraser” και “Rising High”, mid-tempo δυναμίτες σαν το “Blood On Fire” και “Raise The Game” καθώς και συναυλιακά σημεία όπως το πολύ καλό “One Heart One Soul”. Ο Andrey Smirnov κάνει πολύ καλή δουλειά ενώ εδώ συναντάμε και πρώτη φορά σε δίσκο την συνεργασία με τον γιο του Sven στα τύμπανα!
Για την φωνή του Udo…είναι απλό. Ή σου αρέσει ή δεν σου αρέσει! Ο άνθρωπος χωρίς να είναι και ο μεγαλύτερος τραγουδιστής στην ιστορία, παραμένει αλώβητος μετά από τόσα χρόνια. Η παραγωγή είναι αρκετά μοντέρνα και δίνει έξτρα πόντους στο αποτέλεσμα.
Υπάρχει όμως και κάτι που κόβει πόντους. Η διάρκεια. Το “Steelfactory” διαρκεί 58 λεπτά! Το αποτέλεσμα είναι αναπόφευκτα να υπάρχουν και κάποιες κακές στιγμές σε αυτό. Αν λοιπόν είχε γίνει μια πιο αυστηρή επιλογή κομματιών και περιορίζαμε το σύνολο του δίσκου στα 45 λεπτά (δεν μας χαλάει), το τελικό αποτέλεσμα θα ήταν δεδομένα καλύτερο.
Όπως και να το κάνουμε, το “Steelfactory” είναι αυτό που είναι. Δεδομένα θα ικανοποιήσει τους οπαδούς του Udo. Δεν ξέρω αν θα προσθέσει νέους οπαδούς αλλά δεδομένα δεν πρόκειται να χάσει και κάποιους. Πότε μου έρχεται το βινύλιο είπαμε;
7/10
Μιχάλης Νταλάκος
[email protected]