Η είδηση ότι οι Σουηδοί Hypocrisy θα επέστρεφαν με καινούριο άλμπουμ σίγουρα έστειλε τους οπαδούς να πλέουν σε πελάγη ευτυχίας, αφού χρειάστηκαν να περιμένουν οχτώ ολόκληρα χρόνια από το “End Of Disclosure” του 2013. Σύμφωνα με τον Peter Tägtgren, η σύνθεση του άλμπουμ είχε ξεκινήσει από το 2019 και ολοκληρώθηκε μετά από δύο χρόνια. Ως προς το γιατί χρειάστηκαν οχτώ χρόνια μέχρι να κυκλοφορήσει το δέκατο τρίτο κεφάλαιο της μπάντας, ο Σουηδός μουσικός είπε ότι μετά την κυκλοφορία του “End Of Disclosure” η μπάντα περιόδευσε πολύ, ενώ ο ίδιο περιόδευσε μετά και με τους Pain και με τους Lindemann, οι οποίοι είχαν και αυτοί καινούργια άλμπουμ. Όπως και να ‘χει, το “Worship” είναι εδώ, με έντεκα τραγούδια συνολικής διάρκειας πενήντα λεπτών.
Ακούγοντας το “Worship”, καταλαβαίνεις πως ο δίσκος είναι κομμένος και ραμμένος στα μέτρα των οπαδών της μπάντας, καθώς αντιπροσωπεύει αυτό που ακριβώς εκείνοι θέλουν να ακούσουν. Είναι ό,τι θα περίμενε κανείς από τους Hypocrisy: ένα δυνατό άλμπουμ, με κρυστάλλινο ήχο και φοβερή παραγωγή, το οποίο ξεκινάει όπως θα έπρεπε να ξεκινάει ο δίσκος ενός death metal συγκροτήματος, μετά από τριάντα χρόνια πορείας. Αυτό σημαίνει πως το εναρκτήριο και ομώνυμο κομμάτι είναι καταιγιστικό, που ισοπεδώνει τα πάντα στο πέρασμά του, με τα δαιμονισμένα τύμπανα, τις γρήγορες και βαριές κιθάρες και το σαρωτικό μπάσο. Ένα κομμάτι που στα σκάει με το καλημέρα δίχως έλεος.
Όσο και αν θα το θέλαμε, όμως, ο δίσκος δεν συνεχίζει έτσι και το επόμενο κομμάτι, το “Chemical Whore”, θέτει τις βάσεις ως προς το πώς κινείται το άλμπουμ από δω και πέρα. Δηλαδή, μεσαίες και αργές ταχύτητες, με αρκετή μελωδία, σκοτεινό ήχο και εξαιρετικά βαριά μουσική, όπως μας έχουν συνηθίσει δηλαδή οι Σουηδοί. Γρήγορα ξεσπάσματα θα συναντήσουμε και αλλού κατά τη διάρκεια του δίσκου, αν και για να βρούμε ένα αμιγώς γρήγορο τραγούδι θα πρέπει να περιμένουμε μέχρι το όγδοο κομμάτι, με τίτλο “Another Day”.
Αυτό βέβαια δεν είναι απαραίτητα κακό, καθώς ό,τι έλλειψη υπάρχει σε ταχύτητα οι Hypocrisy μας το ξεπληρώνουν με το βαρύ τους ήχο και τη γεμάτη παραγωγή, τα οποία κάνουν το σβέρκο μας να χτυπηθεί και με το παραπάνω. Φυσικά, σε αφθονία συναντάμε και το άλλο στοιχείο που χαρακτηρίζει τη μουσική των Σουηδών, τη μελωδία. Τα περισσότερα ρεφραίν των τραγουδιών είναι μελωδικά, ενώ καθ’ όλη τη διάρκεια του δίσκου οι κιθάρες γίνονται μελωδικές, παρόλο που το παίξιμο των τυμπάνων συνεχίζει να είναι βαρύ και δυναμικό.
Αλλά εκεί που το μελωδικό στοιχείο βγαίνει πραγματικά μπροστά, είναι όταν πέφτουν εντελώς οι ταχύτητες και η μουσική μπαίνει σε πιο αργά/doom μονοπάτια, όπως συμβαίνει, για παράδειγμα, στο “Bug In The Net”, όπου οι μελωδίες που αναδύονται από τις κιθάρες φτάνουν σε λυρικά επίπεδα. Και όλα θα ήταν ωραία και καλά και θα μιλούσαμε για ένα πραγματικά ωραίο και δυνατό άλμπουμ αν οι Hypocrisy δεν ακολουθούσαν για ακόμα μια φορά την πεπατημένη, τον ασφαλή δρόμο που οι ίδιοι έχουν χαράξει με τις προηγούμενες κυκλοφορίες. Ναι, έχουμε ωραίες συνθέσεις φυσικά (έχουμε και κάποιες πιο αδιάφορες), όμως οι συνθέσεις αυτές δεν μας εκπλήσσουν και δεν μας κάνουν να μείνουμε με το στόμα ανοιχτό.
Μετά από οχτώ χρόνια αναμονής, θα περίμενε κανείς πως το καινούριο άλμπουμ των Σουηδών θα ήταν κάτι το ιδιαίτερο, κάτι για το οποίο θα μιλούσαμε για πολύ καιρό. Αντιθέτως, έχουμε να κάνουμε με κάτι που έχουμε ξανακούσει και που δεν μας κάνει εντύπωση. Για να μην παρεξηγηθώ, το άλμπουμ δεν είναι άσχημο στο σύνολό του. Είναι μια καλή κυκλοφορία, αντάξια της ιστορίας του συγκροτήματος. Η αλήθεια είναι, όμως, πως πρόκειται για ένα άλμπουμ που θα ικανοποιήσει στο έπακρο μόνο τους σκληροπυρηνικούς οπαδούς της μπάντας, ενώ οι υπόλοιποι σίγουρα περιμέναμε κάτι πολύ καλύτερο.
6,5/10
Μίνως Ντοκόπουλος
[email protected]
