Το “A Taste Of Extreme Divinity” του 2009 έβαλε τα πράγματα στη θέση τους για τους Hypocrisy, φέρνοντας πάλι χαμόγελα στα χείλη των οπαδών από την εποχή του “Into The Abyss”, βάζοντας τέλος στις μετριότητες. Ο νέος τους δίσκος ήταν ταυτόχρονα και ένα ριψοκίνδυνο στοίχημα σχετικά με το κατά πόσο θα μπορούσε να συνεχιστεί αυτή η δισκογραφική «ανάσταση». Δυστυχώς, το “End Of Disclosure” δεν είναι album που μπορεί να σταθεί επάξια στο τωρινό status των Hypocrisy. Και αυτό γιατί είναι ηλίου φαεινότερο πως ο Peter Tägtgren έχει αφοσιωθεί περισσότερο στους Pain, με τους οποίους γνωρίζει πρωτοφανή επιτυχία.
Ξεκινάμε όμως με τα καλά. Για αρχή, ο νέος δίσκος σου προσφέρει σχεδόν όλα τα «απαραίτητα» που απαιτεί μία δουλειά των Hypocrisy. Επιβλητικές παραγωγές, διαγαλαξιακές κιθάρες και τα στοιχειώδη μελωδικά κοψίματα. Τα καθόλου άσχημα industrial στοιχεία που είχαμε ακούσει για πρώτη φορά στο “The Arrival” επανήλθαν, ενώ η εγγυημένη και επιτυχημένη συνεισφορά των Mikael Hedlund και Horgh στο rhythm section θα πρέπει να θεωρείται για άλλη μία φορά δεδομένη. To “End Of Disclosure” προσφέρει επίσης μερικές πάρα πολύ εμπνευσμένες συνθέσεις που θα μπορούσαν κάλλιστα να αποτελέσουν προτεραιότητα στις επερχόμενες εμφανίσεις τους.
Και σίγουρα μία απ’ αυτές είναι το ομότιτλο hit-άκι. Αρκετά καλό ήταν και το πρώτο single “Tales Of Thy Spineless” (με guest στις κιθάρες τον Jonas Kjellgren των Scar Symmetry) παρόλο που έχει επικίνδυνα εμπορικό ήχο στις νότες του, ενώ οι «αμερικανιζέ» thrash προσεγγίσεις του “The Eye” δείχνουν να λειτουργούν υπέρ τους. Ας περάσουμε στα αρνητικά τώρα. Το πρώτο πράγμα που θα παρατηρήσεις μετά από μερικές ακροάσεις, είναι ότι ο Peter τείνει να συγχωνεύσει όλο και περισσότερο τους Hypocrisy με τους Pain, κάτι που δεν οδηγεί σε καλό. Και αυτό ισχύει είτε το κάνει κατά λάθος, είτε σκόπιμα.
Ένα άλλο θέμα που πρέπει να θιχτεί στο “End Of Disclosure” είναι σίγουρα η μεγάλη παρουσία συμπληρωματικών συνθέσεων. Δε μπορώ να θεωρώ φυσιολογική την ύπαρξη κάτι σαχλών και κάτω του μετρίου “Hell Is Where I Stay” και “Soldier Of Fortune”, από τη στιγμή που έχω δει τι μπορεί να γράψει με την άλλη του μπάντα. Και το μεγαλοπρεπές κλείσιμο υπό τους ήχους του “The Return”, δε στάθηκε ικανό να αναιρέσει το γεγονός ότι ο δωδέκατος δίσκος των Hypocrisy ενδέχεται να περάσει απαρατήρητος από όσους πίστεψαν σε μια πιθανή επάνοδο με τον προκάτοχό τους.
Ίσως είναι πολύ ωμό αυτό που θα πω αλλά το “End Of Disclosure” σαν album είναι η ιδανική αφορμή για τον αρχηγό να δώσει εξ’ ολοκλήρου βάση στους Pain, αφού εκεί οι συνθετικές του ανησυχίες βγαίνουν με περισσότερη άνεση. Αν είσαι από τους «βαμμένους» οπαδούς όμως, υπάρχει μία πιθανότητα να περάσεις καλά, ξεγελώντας τον εαυτό σου.
5/10
Χάρης Μπελαδάκης
[email protected]
Οι Σουηδοί Hypocrisy ξεκίνησαν την σταδιοδρομία τους στο death metal στερέωμα ως solo project του πολυμήχανου Peter Tägtgren υπό το όνομα Seditious, στα τέλη τις δεκαετίας του ’80. Καθότι έτυχε να ζήσει και στην Αμερική για τα επόμενα λίγα χρόνια κι επηρεάσθηκε από την εκεί και τότε αντίστοιχη σκηνή, μετονόμασε την μπάντα (μετά το ταξίδι της επιστροφής) στους Hypocrisy που όλοι ξέρουμε έως σήμερα. Η προοπτική που είχε ο μπροστάρης για το είδος της μουσικής που ήθελε να παίξει, είχε αλλάξει (όπως πάλι άλλαξε και στην μετέπειτα πορεία, όπως θα ξέρετε).
Αυτός είναι ένας λόγος που η μπάντα έχει πολλούς οπαδούς που είτε είναι φανατικοί της old-school εποχής, είτε νέοι και υποστηρικτές της πιο μοντέρνας περιόδου, ακόμα και σταθερούς οπαδούς που αγαπούν τους Hypocrisy ό,τι και να γίνει. Άσχετα με το αν παίζουν ακραίο, σουηδικό death metal ή μελωδικό και πιο μοντέρνο. Άσχετα από το αν γράφουν στίχους για θάνατο και σατανισμό ή για εξωγήινους κι επιστημονική φαντασία γενικότερα. Τέσσερα χρόνια πέρασαν από την τελευταία κυκλοφορία της μπάντας (είχα αρχίσει ν’ ανησυχώ, αν και όπως όλοι ξέρετε, ο Peter έχει πολλά στο κεφάλι του) και μου φάνηκαν σαν αιώνας.
Δεν είναι ότι είμαι από τους φανατικότερους οπαδούς αλλά σίγουρα σέβομαι τις δουλειές τους και παραδέχομαι ότι η μουσική τους σημάδεψε τα πρώτα μου βήματα στον χώρο του death metal. Φέτος μάθαμε τα χαρμόσυνα νέα της ανασύνταξης των δυνάμεων της μπάντας και για την κυκλοφορία του (επιτέλους!) νέου τους δίσκου. “End Of Disclosure” είναι ο τίτλος του και αν πάρουμε υπόψιν το πρόσφατο «αποκαλυπτικό» παρελθόν της δισκογραφίας τους – όσο αφορά τους διάφορους πειραματισμούς που έγιναν σ’ αντίστοιχες κυκλοφορίες – και βάζοντας την φαντασία μου να δουλέψει κι ακούγοντας τις πρώτες του νότες, υποθέτω σύμφωνα με τον τίτλο, πως αυτή η εποχή τείνει στο τέλος της…
Έμεινα ευχαριστημένος από την παραγωγή (ο Peter Tägtgren έχει αναλάβει τα πάντα εδώ, παραγωγή, μίξη και ηχογράφηση στα Abyss Studios) του άλμπουμ αλλά κυρίως από το σύνολο των κομματιών (εννέα στο αριθμό και με συνολική διάρκεια γύρω στα σαράντα πέντε λεπτά) που αποδεικνύουν αυτό που προείπα. Οι Hypocrisy έχουν διάθεση και τολμούν επιτυχημένα να κάνουν (σε αρκετά μεγάλο ποσοστό) στροφή προς το ένδοξο παρελθόν τους, ικανοποιώντας πολλούς παλιούς οπαδούς που φαντάζομαι νοσταλγούσαν τις τότε εποχές. Είναι και μια ευκαιρία να μυηθούν στις ρίζες του είδους και οι νεότεροι, στην τελική.
Στον συγκεκριμένο δίσκο, ο Peter έχει συνοδοιπόρους τους Mikael Hedlund (μπάσο) και Reidar “Horgh” Horghagen (τύμπανα), καθώς και μια guest συμμετοχή από τον Jonas Kjellgren, ο οποίος είναι υπεύθυνος για το κιθαριστικό solo στο “Tales Οf Thy Spineless”. To “End Of Disclosure” κυκλοφορεί από τη Nuclear Blast. Για το εξώφυλλο του δίσκου είναι υπεύθυνος ο Wes Benscoter, ενώ το layout επιμελήθηκε ο Rob Kimura και ο Jonas Kjellgren έκανε το mastering.
8/10
Άγγελος “Kilmistered”
[email protected]
