Ίσως δεν είμαι ο κατάλληλος για να μιλήσω για το συγκεκριμένο άλμπουμ αφού πριν πάρω στα χέρια μου το συγκεκριμένο promo δεν είχα ασχοληθεί ξανά με τους κλάδους του post-rock , math-rock ή όπως αλλιώς χαρακτηρίζεται η μουσική που παίζουν οι 65daysofstatic. Οι γνώσεις που είχα θα έλεγα ότι ήταν μάλλον εγκυκλοπαιδικές, οι οποίες είχαν συγκεντρωθεί από views κομματιών που έπεφταν στην αντίληψη μου μέσω search στο YouTube λόγω της απλής αέναης αναζήτησης και περιέργειας που διακατέχει κάθε έναν που θεωρεί τον εαυτό του οπαδό της γενικότερης έννοιας της rock μουσικής και των χιλιάδων υποκατηγοριών που διακατέχουν αυτή. Η μουσική των 65dos με έκανε να θέλω να ψάξω περισσότερα από αυτά που ένα απλό bio μπορεί να προσφέρει, όσο λεπτομερές και αν είναι. Ακούγοντας τα προηγούμενα άλμπουμ για να πάρω μια γενική ιδέα του όλου concept που χαρακτηρίζει την μπάντα αυτή ανακάλυψα ότι τους διακατέχει το φετίχ της διαρκούς εξέλιξης από άλμπουμ σε άλμπουμ, κάτι που κάνουν από το ντεμπούτο τους “The Fall Of Math” του 2004, το οποίο είναι και το πιο κιθαριστικό της καριέρας τους, έως και το “Wild Light” του 2013 με τα πλήκτρα και τους ηλεκτρονικούς ήχους να υπερτερούν, πλέον, έναντι της αγνής κιθαριστικής παραφροσύνης. Θα μπορούσε κάποιος να πει πως είναι δυνατόν και τι θέση έχει μια τέτοια κριτική σε ένα extreme music webzine. Η απάντηση που θα έπαιρνε θα ήταν απλή. Ας βάλει να ακούσει το άλμπουμ σε ένα δωμάτιο με χαμηλό φωτισμό και εκεί θα νιώσει την δύναμη που βγάζει το άλμπουμ. Συναισθήματα που θυμίζουν την αλλαγή από καλοκαίρι σε φθινόπωρο και από μέρα σε νύχτα. Η δύναμη της πολυσυλλεκτικότητας και της εξέλιξης μόνο extreme μπορεί να θεωρηθεί.
8.5/10
Κωνσταντίνος Καραγεώργος
