Εκμεταλλευόμενοι την κυκλοφορία του νέου “Dipoko” album τους, οι Νοτιοαφρικάνοι Skinflint είπαν να τσιμπήσουν την ευκαιρία που τους δόθηκε με την Pure Steel και να επανακυκλοφορήσουν τη δεύτερη δουλειά τους με τίτλο “Iklwa”. Συγκριτικά με το τωρινό status της μπάντας, θα έλεγα πως οι προ διετίας Skinflint είναι πολύ πιο ξενέρωτοι και πρωτάρηδες όσον αφορά το υλικό τους. Περισσότερο τζαμάρισμα παρά μουσική, τούτο εδώ το album είναι μία ανέλπιστη προσπάθεια για αναγνώριση, χωρίς όμως κάποια δυνατή στιγμή. Η “one-take” αίσθηση που σου αφήνει στ’ αυτιά ενοχλεί αρκετά, ενώ η κακή διαχείριση της παραγωγής μάλλον καταστρέφει αυτή την όμορφη, “πρωτόγονη” επικούρα που παλεύουν να βγάλουν στην επιφάνεια. Μεγάλο μειονέκτημα αποτελούν οι κενές κιθάρες, αν και σε μερικά σημεία αυτό βγαίνει σε καλό, προσδίδοντας μια ταξιδιάρικη ατμόσφαιρα που κρατά για λίγα δευτερόλεπτα ανά κομμάτι. Συμπερασματικά; Έχουμε έναν άγευστο δίσκο, ο οποίος βρίσκει μία μπάντα να πασχίζει να ξεφύγει από τα τριτοκοσμικά σύνορα που την περιορίζουν με ανεπιτυχή τρόπο. Αποτέλεσμα; Ένα κακό album που επανακυκλοφορεί περισσότερο για λόγους αναγνώρισης, παρά αγοράς.
2/10
Χάρης Μπελαδάκης
