[Option A:]
Πάντοτε είναι πολύ δύσκολο για μια μπάντα να συνεχίσει να κάνει πράγματα όταν υπάρχουν αλλαγές στην σύνθεση της, μιας και οι ανθρώπινες σχέσεις δεν είναι πάντοτε πολύ εύκολες. Στην περίπτωση αυτοί ανήκουν και οι αγαπημένοι μου Καναδοί progressive/melodic death metallers Into Eternity, όπου τα παλαιότερα μέλη Tim Roth (κιθάρες) & Troy Bleich (μπάσο, Planet Eater, Digital Doomzday, ex–Dirtbred) τραβούν κουπί ασταμάτητα.
Από το “The Incurable Tragedy” του 2008 έως και σήμερα που κυκλοφορεί το “The Sirens” η μπάντα βίωσε ασταμάτητες αλλαγές, μιας και τα 3/5 έχουν αλλάξει ριζικά. Αρχικά αποχώρησε ο Steve Bolognese (τύμπανα) το 2011, ο οποίος πλέον αποτελεί μέλος των Death Dealer, Ross Τhe Boss & Witherfall ενώ ακολούθησαν οι Stu Block εν έτη 2013, έχοντας ήδη μια διετή πορεία στους Iced Earth και ο Justin Bender (κιθάρες) που είχε ήδη δημιουργήσει από το 2010 τους Third Ion, στους οποίους πλέον frontman εδώ και δυο χρόνια είναι ο Dave Padden, πρώην μέλος των Annihilator. Στην θέση τους ήρθαν ο Bryan Newbury (Death Toll Rising, Immunize) στα τύμπανα, η εκπληκτική Amanda Kiernan (The Order Of Chaos) στα φωνητικά (θα αναφερθώ εκτενέστερα σε αυτήν παρακάτω) και ο Matt Cuthbertson (Untimely Demise) στις κιθάρες. Συν τοις άλλοις, προσθέστε ότι υπήρξε και αλλαγή δισκογραφικής στέγης, από την Century Media στην κατά πολύ μικρότερη M-Theory Audio. Σε τι επηρέασαν αυτά τους Into Eternity;
Θα μπορέσω να πω σε τι-πο-τα καθώς «ό,τι δεν σκοτώνει σε κάνει πιο δυνατό». Αυτό συνέβη και εδώ. Το “The Sirens” αποτελεί για εμένα τον πραγματικό διάδοχο του “The Incurable Tragedy”. Για ακόμα μια φορά οι Into Eternity δίδουν στους ακροατές τους αυτό που ξέρουν καλά, ένα μείγμα γεμάτο από μελωδικά, progressive και power metal στοιχεία, ενώ ταυτόχρονα προχωρούν σε πιο death metal μονοπάτια, πράγμα που τους κάνει να μην μπορούν να συσχετιστούν με οποιαδήποτε άλλη μπάντα κατά την προσωπική μου άποψη. Αυτό που εντυπωσιάζει είναι ότι πάρα τις αλλαγές στην σύνθεση εξακολουθούν να φέρουν μεγάλο μέρος της χημείας που προϋπήρχε σε προηγούμενα άλμπουμ τους. Το “The Sirens” για μένα είναι ένα άλμπουμ που το μόνο σίγουρο είναι ότι θα ικανοποιήσει τους οπαδούς τους που περίμεναν τόσο υπομονετικά για την επόμενη κυκλοφορία τους.
Αυτό το άλμπουμ είναι πλούσιο μουσικά. Το βιρτουόζικο progressive παίξιμο στις κιθάρες επικρατεί σε κάθε κομμάτι, με τα δάχτυλά σας να έχουν πάρει φωτιά και να κινούνται ακατάπαυστα για να εξασκήσετε το air guitar σας. Τα riffs μετακινούνται άψογα από υπέρτατες death metal γκρούβες σε μοναδικές μελωδίες χωρίς να χάνεται ίχνος συνθετικής μαεστρίας. Πέρα από τα εξωφρενικά solos λοιπόν και τα ευκολομνημόνευτα φωνητικά, το rhythm section της μπάντας θα μπορούσε να χαρακτηριστεί θηριώδες. Τα τύμπανα «σφυροκοπούν» ανελέητα ενώ για εμένα προτέρημα είναι ότι το μπάσο είναι πολύ εμφανές στην όλη παραγωγή, όπως δηλαδή πρέπει να ακούγεται, να μην είναι δηλαδή χαμηλά.
Όμως την αναφορά στα φωνητικά την άφησα σαν ξεχωριστό κεφάλαιο καθώς θεωρώ πως η πιο αξιοσημείωτη πτυχή αυτού του άλμπουμ είναι τα φωνητικά της Amanda Kiernan. Ο μόνος τρόπος που μπορώ να σκεφτώ για να τα περιγράψω είναι πραγματικά εξωφρενικά. Από τις καθαρές φωνές που ακούγονται ως πραγματική Σειρήνα στα αυτιά μου, τόσο σαγηνευτικά και μελωδικά στα υψηλού επιπέδου growls στα οποία «πατάει κάτω» πολλούς άνδρες συναδέλφους της. Είναι πραγματικά εντυπωσιακό πόσο τεράστιο είναι το φωνητικό εύρος που διαθέτει. Μετά την απώλεια ενός τραγουδιστή όπως είναι ο Stu Block, γιατί κακά τα ψέματα η μισή μπάντα είναι το «λαρύγγι» σε αυτήν, η Amanda δείχνει ότι είναι κάτι παραπάνω από ικανή αντικαταστάτρια με την απόδοση της σε αυτό το άλμπουμ.
Για να συνοψίσουμε τα πράγματα, το “The Sirens” είναι ένα πολύ ευχάριστο άλμπουμ προς ακρόαση και μια πολλά υποσχόμενη επιστροφή. Ακούστε τα “Fringes Of Psychosis” (σ.σ.: ο ύμνος του δίσκου), “Nowhere Near”, “Devoured By Sarcopenia” και “Fukushima”. Δεν θέλετε κάτι άλλο. Για τυπικούς λόγους να αναφέρω πως στο άλμπουμ ως special guest συμμετέχουν οι Stu Block & Glen Drover (Eidolon, ex-Megadeth) ενώ το πρώην μέλος τους, ο Justin Bender, ήταν υπεύθυνος για την παραγωγή, την μίξη και το mastering του δίσκου. Για κάθε μελωδικό death metal οπαδό αυτό είναι ένα άλμπουμ που θα τον ευχαριστήσει στο άκουσμα ενώ για οποιονδήποτε οπαδό των Into Eternity θα πω πως η μακροχρόνια αναμονή άξιζε και ελπίζω σύντομα σε διαδοχή αυτού.
8.5/10
Νίκος Σιγλίδης
nicklasinferno@gmail.com
——————————————————————————
[Option B:]
Δέκα χρόνια είναι πολλά. Πάρα πολλά. Τόσα χρειάστηκε να περιμένουμε οι οπαδοί των Into Eternity για το καινούριο album, οι οποίοι είχαν βγάλει ένα σερί από τρομερές δισκάρες και είχαν δει τη δημοτικότητά τους να αυξάνεται και να συμμετέχουν σε μεγάλα festivalκαι περιοδείες. Μία από αυτές ήταν το Gigantour του 2006.
Και για όσους δεν λέει τίποτα το όνομα των Καναδών, το διαβάσατε σίγουρα σε κάποια παρένθεση όταν ανακοινώθηκε ότι πίσω από το μικρόφωνο των Iced Earth θα βρίσκεται ο Stu Block. Η φωνάρα του ήταν ένας από τους λόγους που απογειώθηκε το συγκρότημα με τις απίστευτες επιδόσεις του στα “The Scattering Of Ashes”(2006) και “The Incurable Tragedy” (2008). Για δύο χρόνια προσπάθησε να συνδυάσει και τα δύο συγκροτήματα, αλλά ήταν προφανές ότι οι αυξημένες υποχρεώσεις της μπάντας του Jon Schaffer δεν θα το επέτρεπαν.
Με ανανεωμένο line-up λοιπόν, ο ηγέτης τους Tim Roth (κιθάρες/φωνητικά) επιτέλους κυκλοφορεί την έκτη ολοκληρωμένη δουλειά του συγκροτήματος. Από την αρχή φαίνεται ότι ο ήχος του συγκροτήματος μένει αναλλοίωτος, δηλαδή progressive death metal με ουσία και όχι περιττές φανφάρες. Έχουν καταφέρει έτσι κι αλλιώς να αποκτήσουν μία άμεσα αναγνωρίσιμη ταυτότητα, η οποία είναι ξεκάθαρη από τις πρώτες κιόλας νότες. Φοβερή κιθαριστική δουλειά, εναλλαγές ρυθμών, μπάσο που οργώνει, καταιγιστικά τύμπανα και ποικιλία φωνητικών από καθαρά μέχρι death growls.
Το εναρκτήριο “The Sirens”τα έχει όλα, το “Fringes Of Psychosis”είναι από τα καλύτερα που έχουν γράψει ποτέ, το “Nowhere Near”ξεκινάει ήρεμα και στο τέλος γίνεται ένα κιθαριστικό ξεσάλωμα, το μεσαίο σημείο του “Devoured By Sarcopenia”είναι επικίνδυνο για τον σβέρκο, ενώ σε μία ακόμα κυκλοφορία δεν λείπει το ακουστικό κομμάτι, το οποίο είναι το “The Scattering Of Ashes Pt II”που κλείνει το album. Η Amanda Kiernan (The Order Of Chaos) κάνει εξαιρετική δουλειά στα φωνητικά σαν διάδοχος του Block, ενώ αξιοσημείωτη όπως προείπα είναι και η απόδοση των Troy Bleach (μπάσο, death growls) και Bryan Newbury (drums).
Στο “The Sirens”υπάρχουν και πολλοί καλεσμένοι, όπως ο Stu Block (στα επανηχογραφημένα “Sandstorm”και “Fukushima”τα οποία είχαν βγει σαν singles λίγο πριν αποχωρήσει), Cam Dixon (ex-Annihilator), Glen Drover (Eidolon, ex-Megadeth), και Justine Bender (ex-Into Eternity; έκανε επίσης παραγωγή, μίξη και mastering). Επίσης, στα προαναφερθέντα τραγούδια ακούμε και τη φωνή του πρώην τραγουδιστή Rob “Smiley” Doherty, ο οποίος είχε κάνει guest φωνητικά στα singles. Έφυγε από τη ζωή το 2012 και ήταν ο βασικός τραγουδιστής της μπάντας στο υπερέπος “Buried In Oblivion” (2004).
Σε γενικές γραμμές οι Into Eternity άργησαν, αλλά πιστεύω μας έδωσαν ένα πολύ καλό album. Σίγουρα μετά από τόσα χρόνια το περίμενα καλύτερο (ουσιαστικά είναι έξι νέα κομμάτια και δύο παλιά) και με καλύτερη παραγωγή οπότε είναι τα μόνα σημεία στα οποία χάνει. Και πάλι όμως είναι απείρως καλύτερο από τόσα και τόσα “wanna be” progressive/technical death metal σκουπίδια με κάτι ταραμάδες που παίζουν 54.278 νότες το λεπτό και νομίζουν ότι κάτι κάνουν. Ο Tim Roth σας «γλεντάει» ακόμα και στον ύπνο του.
7.5/10
Γιώργος Τερζάκης
geo.terzakis@gmail.com
