Στη ζωή χρειαζόμαστε καμιά φορά ένα διάλειμμα από τις εντάσεις. Πες το στρες, πες το κούραση, πες το ό,τι θες, οι άνθρωποι χρειάζονται πολλές φορές χρόνο και χώρο για να αναπνεύσουν. Το ίδιο συμβαίνει και με την μουσική. Όσο κι αν αγαπάω το metal, πολλές φορές χρειάζομαι πιο ήρεμη και μελωδική μουσική για να ικανοποιήσω αυτήν την επιθυμία.
Ως εκ τούτου, έχουμε εδώ τους My Silent Wake, μια doom metal μπάντα από την Αγγλία, με το εντέκατο album τους με τίτλο “Damnum Per Saeculorum”. Αλλά αυτό το album είναι διαφορετικό, είναι λες και πήραν έναν βάρδο από κάποιο πανδοχείο και τον πέταξαν μέσα στο στούντιο με δυο-τρία όργανα και του είπαν «γράψε δίσκο». Αυτό το album είναι μια παράκαμψη για την μπάντα, καθώς παρουσιάζει μια πιο ακουστική/ambient/folk πλευρά της.
Κατευθείαν σου υπενθυμίζουν ότι η ατμόσφαιρα είναι το κλειδί και το έκαναν πολύ καλά. Πολύ όμορφες συνθέσεις, πολύ ωραία διαδοχή στη σειρά των κομματιών, παίζει όντως να το είχαν σκοπό να χαθεί κάποιος ακούγοντας τον δίσκο. Θα μπορούσα να πω ότι μου θύμισαν σε σημεία μια πιο ήπια έκδοση των Heilung. Η μουσική που παρουσιάζεται σε αυτό το album είναι ζωντανή.
Μαζί με την ατμόσφαιρα, η λιτότητα είναι επίσης το κλειδί σε αυτόν τον δίσκο. Κομμάτια όπως τα “Arfryn”, “Fall In The Sea”, “Diadem” και “Warhawks” μας υπενθυμίζουν την ομορφιά του ακουστικής folk. Οι γαλήνιες κιθάρες σε νανουρίζουν σε μια ξέγνοιαστη μοναξιά. Τραγούδια όπως το “To Feel The Caress Of Long Dead Lovers” και το “The Rhyme Of Winter’s Children” αποκτούν σχεδόν κλασικές gothic τάσεις, αλλά εξακολουθούν να βρίσκονται στα βασίλεια της επικεντρωμένης μουσικής του δίσκου.
Εδώ, βλέπουμε περισσότερο μια συμπερίληψη καθαρών και γυναικείων φωνητικών, προσθέτοντας ακόμη περισσότερη υφή σε αυτές τις πυκνές συνθέσεις. Τα πράγματα αρχίζουν να παίρνουν μια άλλη τροπή από το δεύτερο μισό του album και μετά, με τραγούδια σαν τα “Triple Life” και “The Mourning Earth” να παίρνουν tribal στοιχεία. Αυτή η μπάντα μου δίνει την αίσθηση ότι χρησιμοποιούν τον θόρυβο πιο πολύ ως διαλογιστικό εργαλείο κι όχι για αποσαφήνιση.
Το τελευταίο κομμάτι είναι το “Berceuse” και είναι μια μπαλάντα βασισμένη στο πιάνο. Γυναικεία φωνητικά χρησιμοποιούνται στο μεγαλύτερο μέρος του τραγουδιού και αυτό αναδεικνύει την τρυφερότητά του. Το μεσαίο τμήμα είναι ένα πολύ βαρύ τμήμα, συνοδευόμενο από δραματικά ανδρικά φωνητικά. Κάποιοι μπορεί να σκεφτούν ότι η αλλαγή είναι τρομακτική αλλά πραγματικά ρέει άψογα.
Αισθάνομαι δέος για το “Damnum Per Saeculorum”. Ο ρυθμός ρέει εκπληκτικά καλά, δεδομένου ότι το album διαρκεί μία ώρα και έξι λεπτά, αλλά κάθε τραγούδι είναι σαν ένα ταξίδι. Αυτό το album είναι το αντίστοιχο του να χάνεσαι στο δάσος και να προσπαθείς να βρεις τον δρόμο σου για το σπίτι. Μπορεί να είναι ένα ύπουλο ταξίδι, αλλά στο τέλος περιμένει η παρηγοριά.
8/10
Γιάννης Σεβίλογλου
[email protected]
