1970.. Οι Black Sabbath κυκλοφορούν τον πρώτο ομώνυμο δίσκο και ο Tony Iommi δημιουργεί το heavy metal. Μέσα στο δίσκο αυτό, υπάρχει όμως και το ομώνυμο κομμάτι το οποίο δημιουργεί από μόνο του, ένα επίσης καινούργιο είδος. Το doom metal, το οποίο θα το πάνε σε άλλα επίπεδα όπως οι Candlemass, οι St. Vitus, οι Electric Wizard και τόσοι άλλοι. Δεν είναι τυχαία τα ονόματα, αφού αυτές είναι και οι κύριες επιρροές των Windhand, οι οποίοι μας έρχονται από την Αμερική και συνεχίζουν το κύμα του doom metal, σχεδόν 50 χρόνια μετά την εφεύρεσή του.
To “Eternal Return”, είναι η τέταρτη δισκογραφική δουλειά της μπάντας, η οποία σε κάθε δίσκο, από ότι φαίνεται, «εκπολιτίζεται». Από την πρώτη τους ωμή ομώνυμη δουλειά και σε κάθε δίσκο, η μπάντα αφήνει τον ωμό ήχο και βάζει περισσότερα «ανθρώπινα στοιχεία» στη μουσική της. Παρόλα αυτά, το “Eternal Return”, ακόμη ακούγεται ωμό και ακατέργαστο. Η συνταγή των Windhand, είναι απλή. Βαριά και πολύ παραμορφωμένα riffs και ήχο στην κιθάρα, τα οποία επαναλαμβάνονται αργόσυρτα και με την επένδυση της μαγευτικής φωνής της Dorthia Cottrell.
Ο τέταρτος δίσκος των Windhand έχει και κάποια καινούργια στοιχεία στην φαρέτρα του. Ο ήχος είναι πιο sludgy από το παρελθόν, ενώ το grunge έχει μπει στην εξίσωση αρκετά, ειδική στον τρόπο που τραγουδάει η Cottrell. Ειδικά στα ακουστικά μέρη της μπάντας, βλέπεις μια επιρροή από Alice In Chains και αρμονίες στα φωνητικά που θυμίζουν Cantrell και Stanley. Το μεγάλο πρόβλημα με τους Windhand, δεν είναι οι ιδέες τους. Τα riffs και οι πένθιμες μελωδίες, είναι σε πολλές περιπτώσεις αρκετά καλές. Μπορεί κάποιος να πάρει τα “Halcyon”, “Eyeshine” και “Feather” σαν παραδείγματα.
Το πρόβλημα με τους Windhand και το “Eternal Return”, είναι η συνεχής επανάληψη των παραπάνω. Τα μικρότερα σε διάρκεια τραγούδια είναι καλά, με το “Red Cloud”, το “Diablery” αλλά και το “Pilgrim’s Rest”, το οποίο θυμίζει “Planet Caravan”, να παίρνουν τα σκήπτρα των κορυφαίων στιγμών. Όταν όμως τα επαναλαμβανόμενα riffs και μελωδίες, φτιάχνουν τραγούδια από 8 λεπτά και πάνω, τότε αρχίζεις και βαριέσαι. Όταν αυτή η τακτική συνεχίζεται και σε όλο το δίσκο, προσφέροντας 62 λεπτά μουσικής, μάλλον έχεις χάσει το παιχνίδι.
Οι Windhand έχουν τον τρόπο να γράφουν ωραίο doom metal και να δημιουργούν καλές και θλιμμένες μελωδίες, αλλά το κάνουν μονότονα και επαναλαμβανόμενα. Ο δίσκος μπορώ να πω ότι λάμπει στα μικρά τραγούδια και όλες οι προσπάθειες της μπάντας να δημιουργήσει epic τραγούδια σε διάρκεια, απλώς αποτυγχάνουν. Η παλέτα σύνθεσης τραγουδιών των Windhand είναι πολύ περιορισμένη και αυτό είναι ο αχίλλειος τένοντας της μπάντας. Μόνο για τους πολύ φανατικούς οπαδούς του είδους.
5.5/10
Δημήτρης Σταύρος
dimitrisastavros@gmail.com
