Τρία χρόνια μετά το αρκετά καλό “Path Of Totality” οι Tombs επιστρέφουν με έναν δίσκο που για πάρα πολύ κόσμο ήταν η πιο αναμενόμενη κυκλοφορία της χρονιάς. Αφήνοντας τις post punk επιρροές τους πίσω οι Tombs πειραματίζονται σε ακόμα μεγαλύτερο βαθμό με την black και τις διπλομποτιές και σε σχεδόν μιας ώρας ακρόαση προσπαθούν να σου περάσουν το σκοτεινό εγώ τους και να το ριζώσουν μέσα σου, μέσα από 10 κομμάτια νιχιλιστικής μουσικής. Οι στίχοι ακολουθούν το ίδιο μοτίβο, με τον θάνατο και το σκοτάδι να κυριαρχούν και μαζί με την μουσική δημιουργούν ένα άλμπουμ που… Ναι! Είναι σαφώς καλύτερο από το “Path Of Totality” αλλά σίγουρα όχι ένα από τα καλύτερα της χρονιάς όπως πολλοί συνάδελφοι στα ξένα μέσα υποστηρίζουν. Τα κομμάτια δεμένα σωστά μεταξύ τους και η παραγωγή του Eric Rutan άψογη, δίνει ένα συν στο άλμπουμ, το οποίο όμως μου θυμίζει αρκετά μπάντες όπως οι Deathspell Omega, οι Vattnet Viskar και ίσως οι πιο πειραματική πλευρά των Emperor. Αν και αναγνωρίζω ότι τα κομμάτια είναι καλά, δυστυχώς πιστεύω ότι η μεγάλη τους διάρκεια δεν τα αφήνει να εξελιχθούν όπως πρέπει αφού είναι εν μέρει ποτισμένα με μια δόση μονοτονίας κάνοντας τον ακροατή να νιώσει ότι το τραγούδι δεν φτάνει στον στόχο του στην ώρα του. Αυτό φυσικά δεν ισχύει για όλες τις περιπτώσεις αφού το άλμπουμ διακατέχεται από ιδιαίτερα σημαντικές στιγμές και καταπληκτικά άσματα, με το δεύτερο μισό του άλμπουμ να κρατάει τα σκήπτρα, προσφέροντας στον ακροατή και κάποιες πιο doom στιγμές. Στιγμές που πρέπει να θεωρούνται η χαλάρωση πριν την καταιγίδα. Το άλμπουμ γενικά μου βγάζει ένα love/hate συναίσθημα… Ή θα το μισήσεις ή θα το αγαπήσεις. Ελπίζω στο επόμενο άλμπουμ τους να μεγαλουργήσουν.
7/10
Κωνσταντίνος Καραγεώργος
