Αρχικά πρέπει να πω ότι αυτό το σχήμα μου τράβηξε την προσοχή λόγω της συμμετοχής του Inferno στα τύμπανα, ο οποίος είναι γνωστός για τη δουλειά του στους Behemoth. Οι Terrestrial Hospice λοιπόν κατάγονται από την Πολωνία, παίζουν black metal και αυτό εδώ πρόκειται για το ντεμπούτο full-length τους.
Οι όποιες ελπίδες που είχα πάντως για έναν καλό δίσκο, γρήγορα εξανεμίστηκαν, καθώς παρ’ όλο που ο Inferno είναι αδιαμφισβήτητα ένας από τους κορυφαίους ακραίους drummers στο χώρο και ένας από τους αγαπημένους μου, εδώ δεν καταφέρνει να σώσει την κατάσταση και ας παίζει για μια ακόμα φορά υπερηχητικά. Βασικά για να είμαι ειλικρινής, βαρέθηκα τη συγκεκριμένη δουλειά πάρα πολύ γρήγορα και ο λόγος που έγινε αυτό είναι επειδή πολύ απλά εδώ μέσα ακούμε μια από τα ίδια που μας έχει συνηθίσει το είδος τόσα χρόνια τώρα. Δηλαδή τα κλασικά tremolo-picking riffs, έναν χαμό από blast beats, πολλές φορές χωρίς καν λόγο ύπαρξης (συγγνώμη Inferno) και μια επίτηδες κακή παραγωγή που κάνουν όλο το εγχείρημα να ακούγεται τουλάχιστον επιτηδευμένο.
Μισανθρωπία, κακία και μια μανία για να είμαστε δήθεν οι πιο “evil” από όλους κυριαρχεί για μια ακόμα φορά στο δίσκο και εν τέλει, ακριβώς επειδή όλο αυτό το εγχείρημα είναι απίστευτα πολύ τραβηγμένο από τα μαλλιά, προκειμένου να ακούγεται “evil”, καταλήγει να ακούγεται γελοίο και κουραστικό. Τόσο κουραστικό που δεν έκατσα να ακούσω καν όλο το δίσκο για να βγάλω πόρισμα. Γενικά, για να μην το κουράζουμε το θέμα, ακόμα και τελειωμένος blackster να είσαι φίλε αναγνώστη, δε νομίζω πως αυτός ο δίσκος θα σου αφήσει κάτι.
Είναι απλά μία από τα ίδια, χωρίς έμπνευση και χωρίς κανένα ίχνος τσίπας. Και επίσης, όταν εκεί έξω κυκλοφορούν αριστουργήματα σαν το “Hearts Of No Light” τέτοιες κυκλοφορίες είναι τουλάχιστον αχρείαστες. Καλύτερα να αφήσουν το corpsepaint και τη δήθεν κακία και ας στρωθούν να γράψουν κάνα riff της προκοπής καλύτερα. 2020 έχουμε κι όχι 1994. Φτάνει πια.
3,5/10
Θοδωρής Κατσικονούρης
[email protected]
