Θυμάμαι στα χρόνια του Λυκείου ο Vinnie Moore θεωρούνταν από πολλούς στη μεταλλική κοινότητα ένας guitar hero ισάξιος τουλάχιστον των Joe Satriani, Steve Vai και Steve Howe. Και πώς να μη θεωρείται όταν μέχρι το 1993: είχε μπει σε εκατομμύρια σπίτια με μια διαφήμιση της Pepsi το 1985 (βρείτε την στο YouTube), είχε παίξει κιθάρα στο θεϊκό “Soldiers Of The Night” των τιτάνιων Vicious Rumors, είχε κυκλοφορήσει τρία εκπληκτικά solo albums τα “Mind’s Eye” (1986), “Time Odyssey” (1988) και “Meltdown” (1991) ενώ είχε παίξει και στο υπέρ -επιτυχημένο “Hey Stoopid” του Alice Cooper και είχε ακολουθήσει τον Alice στην περιοδεία. Θαυμαστά πράγματα!
Δεν ξέρω ποιο είναι το status του στο ελληνικό μεταλλικό κοινό σήμερα αλλά το βιογραφικό του δεν αφήνει περιθώρια αμφισβήτησης: εδώ και δεκαεπτά χρόνια κιθαρίστας των θρύλων U.F.O. έχοντας κυκλοφορήσει επτά studio albums μαζί τους και περιοδεύσει ακατάπαυστα, εννέα προσωπικά albums με το “Soul Shifter” για το οποίο θα κάνουμε λόγω εδώ, συνεργασίες με Jordan Rudess, Destruction, Michael Angelo Batio, Glen Drover, Gus G. και δεν ξέρω πόσα άλλα projects ακόμη…τουλάχιστον σεβασμός!
Έτσι λοιπόν το 2018, αφού ολοκλήρωσε τις συναυλιακές του υποχρεώσεις με τους U.F.O., ο Vinnie Moore αποφάσισε να ηχογραφήσει το ένατο κατά σειρά προσωπικό του album γράφοντας κάποια τραγούδια αφιερωμένα και σε ορισμένους μουσικούς που τον επηρέασαν όλα αυτά τα χρόνια. Αποτέλεσμα των παραπάνω το “Soul Shifter”, ταιριαστός τίτλος, στο οποίο ο Vinnie αφήνει λίγο πιο πίσω το hard rock και το metal και φέρνει στο προσκήνιο άλλα μουσικά ήδη που αγαπά όπως το funk, το jazz rock, τα blues.
Έτσι λοιπόν έχουμε funk στο εισαγωγικό “Funk Bone Jam”, με τη συμμετοχή του τεράστιου Rudy Sarzo στο μπάσο και στο εκπληκτικό “Kung Fu Grip”. Blues rock στα “Same Sun Shines”, στο υπέροχο “Mystified” αφιερωμένο στον Chris Cornell (Soundgarden, Audioslave) που έφυγε από κοντά μας το 2017, στο πιο ανεβαστικό “Mirage” και στο “Heard You Were Gone” αφιερωμένο στον Elliott Rubinson (CEO των Dean Quitars) που επίσης έφυγε το 2017.
Santana στυλ στο “Brother Carlos” με τον τίτλο να τα λέει όλα. Τη σκυτάλη παίρνει το southern rock “Gainesville Station”, τραγούδι αφιερωμένο στους Steve Gaine, Cassie Gaines και Ronnie Van Zandt των Lynyrd Skynyrd, με τον Jordan Rudess να κάνει ένα ασύλληπτο solo στο πιάνο και “Soul Rider” αφιερωμένο στους Alman Brothers και τον Greg Allman. Τέλος, hard rock φυσικά στο “Across The Ages” που κλείνει το δίσκο.
Δίνοντας απόλυτη βάση στην ουσία των συνθέσεων και την εξωτερίκευση όλων αυτών των συναισθημάτων που προέρχονται από όλα όσα διαβάσατε παραπάνω και με κύριο όπλο τη μελωδία, ο Vinnie Moore μας προσφέρει έναν από τους καλύτερους instrumental δίσκους της τελευταίας πενταετίας αποφεύγοντας τους περιττούς εντυπωσιασμούς και την επίδειξη. Ένας δίσκος όλο ουσία και συναίσθημα που ακούγεται ξανά και ξανά χωρίς αδύναμες στιγμές και κοιλιές. Θα ξενίσει τον μέσο μεταλλά, θα αποζημιώσει όλους όσους του αφιερώσουν χρόνο και ακροάσεις.
8/10
Πάνος Πρέντζας
[email protected]
