Καλές οι νεράιδες που έχουν (παρα)μαζευτεί τελευταία στη διεθνή metal σκηνή, αλλά κάποιες φορές έχεις ανάγκη μία μάγισσα που θα τις έτρωγε λαίμαργα για πρωινό. Η Sibylle Colin–Tocquaine των Witches αποτελεί μία τέτοια περίπτωση και ταυτόχρονα έναν από τους λόγους που το “The Fates” είναι τόσο απολαυστικός δίσκος. Το γαλλικό αυτό συγκρότημα υπάρχει από το 1986 με ορισμένα ενδιάμεσα διαλείμματα και παίζει ένα μείγμα αμερικανίζοντος death metal σε συνδυασμό με old-school ευρωπαϊκό thrash που αποτελεί τίμια πρώτη ύλη για στιγμές ανελέητου headbanging.
Εννέα μικρής και ταυτόχρονα αποτελεσματικής διάρκειας τραγούδια, εννέα πολύ δυνατά σφηνάκια με κύριο χαρακτηριστικό το εθιστικό groove που δικαιώνει κάθε κλισέ τύπου «ο παλιός είναι αλλιώς». Η μπάντα είναι πράγματι old-school, αλλά αποφεύγει κάθε είδους cult γραφικότητες. Διατηρείται η ωμότητα που χαρακτήριζε μπάντες παλιότερων δεκαετιών, αλλά ζυμωμένη με μία πολύ σύγχρονη δυναμική. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, το “Black From Sorrow”, που οι ταχύτητες πέφτουν μαζί με τα σαγόνια μας, στο άκουσμα των growls της Sibylle, η οποία θα μπορούσε να χαρακτηριστεί χωρίς υπερβολή η γαλλική εκδοχή της Sabina Classen.
Οι ερμηνευτικές της δυνατότητες εκτός από βάθος και άψογη τεχνική, διαθέτουν ένα εύρος που δύσκολα συναντάς σε τραγουδιστή αυτής της κατηγορίας. Τα υπόλοιπα μέλη διασφαλίζουν εξίσου τον απόλυτο βομβαρδισμό μας μέσω της μηχανής παραγωγής πολεμικών thrash riffs, ικανών να δημιουργήσουν mosh pits ακόμα και αν ακουστούν ζωντανά στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών. Η παραγωγή σιγοντάρει με τον καλύτερο τρόπο, αναδεικνύοντας στο έπακρο τα φυσικά προσόντα ενός δίσκου που πρέπει να ακούγεται μόνο δυνατά. Το εξώφυλλο του Remy Cuveillier γεφυρώνει επίσης το χάσμα old-school και μοντέρνου, συμπληρώνοντας ιδανικά την μουσική μίας αδιαμφισβήτητα προσεγμένης κυκλοφορίας, σε όλα τα επίπεδα.
Με αυτό το σκεπτικό απέφυγα τον σύνηθες καταιγισμό αναφορών άλλων σχημάτων και χαρακτηρισμών, τα οποία θεωρώ γενικά χρήσιμους οδηγούς για τον άνθρωπο που ανατρέχει σε μία κριτική για να καταλάβει κατά πόσο ένα άκουσμα είναι του γούστου του ή όχι, ανεξαρτήτως των προτιμήσεων ακόμα και του ίδιου του συντάκτη. Η αποφυγή αυτή έγινε σκόπιμα. Οι Witches διαθέτουν την ιστορική διαδρομή , το μεράκι και τον μουσικό προσανατολισμό που θα ικανοποιήσει τους συνήθεις υπόπτους που θα έδιναν μία ευκαιρία έτσι κι αλλιώς, μόνο και μόνο διαβάζοντας κάποιες λέξεις κλειδιά παραπάνω.
Διαθέτουν όμως επίσης καλογραμμένα τραγούδια και μια ιδιαίτερη αυθεντικότητα που πιθανόν να γυρίσει περισσότερα και διαφορετικά βλέμματα προς το μέρος τους. Βλέμματα που ίσως ανακαλύψουν ένα μικρό διαμαντάκι που σε κάνει να θες να πατήσεις την επανάληψη αρκετές φορές και είναι εξίσου διασκεδαστικό την κάθε μία από αυτές.
7,5/10
Χρύσα Γιουρμετάκη
chrysag.nioti@gmail.com
