Με τον Kai Hansen να είναι πλέον σε περιοδεία με τους Helloween και πολύ σύντομα να κυκλοφορεί και νέο δίσκο με αυτούς, το μέλλον των Gamma Ray φαίνεται λίγο χλωμό. Δεν βλέπουμε τουλάχιστον, κάτι να κυκλοφορεί από αυτούς σύντομα. Λόγω αυτού του λόγου ο κιθαρίστας των Gamma Ray, Henjo Richter, και ο drummer τους Michael Ehré σχημάτισαν τους The Unity, οι οποίοι έχουν ήδη στην φαρέτρα τους ένα δίσκο, το ομότιτλο ντεμπούτο.
Συμπληρώνοντας την σύνθεση με τα πρώην μέλη των Love.Might.Kill Jogi Sweers (μπάσο), Stefan Ellerhorst (κιθάρες), Sascha Onnon (πλήκτρα) και με την χαρακτηριστική φωνή του Giamba Manenti, κάποιος θα περίμενε ότι οι The Unity θα παίζουν καθαρόαιμο power metal. Η αλήθεια είναι ότι οι Γερμανοί, προσπαθούν να κάνουν κάτι που έχει πολύ ενδιαφέρον. Το power metal είναι παρόν στην μουσική των The Unity αλλά όλα τα τραγούδια δίνουν αυτή την hard rock/AOR αίσθηση. Είναι σαν να ακούς μια hard rock/AOR έκδοση των Gamma Ray θα έλεγα.
Το “Rise” διαρκεί σχεδόν μια ώρα και είναι γεμάτο από μελωδίες και ενδιαφέροντα riffs. Προσωπικά όμως, ελάχιστα πράγματα μου έκαναν εντύπωση στο δίσκο, αφού τα πάντα που προσπαθούν να κάνουν οι The Unity έχουν παιχτεί στο παρελθόν και γενικά οι μελωδίες τους μου φαίνονται αρκετά επίπεδες. Παίρνω για παράδειγμα τα τραγούδια “No Hero”, “Better Day”, “All That Is Real” και την αχρείαστη μπαλάντα “The Willow Tree”, τα οποία είναι-δεν είναι στο δίσκο, το ίδιο μου κάνει. Δεν είναι μάλλον τυχαίο, ότι αυτά είναι και τα τραγούδια που έχουν και την πιο εμπορική και AOR χροιά.
Από την άλλη, οι πιο power metal στιγμές των “Last Betrayal”, “Road To Nowhere”, “Above Everything”, “L.I.F.E.” και ειδικά του “Children Of The Light” (έστω και αν μοιάζει με το “Electric Eye”), αφήνουν κάτι στον ακροατή και τον καλούν να τα ακούσει ξανά. Με λίγα λόγια ο δίσκος έχει κάποιες σχιζοφρενικές τάσεις στον ήχο αλλά αυτό δεν είναι κακό.
Το κακό είναι ότι οι The Unity, τουλάχιστον στο δικό μου αυτί, δεν έχουν τόσο καλές ιδέες, ειδικά στα φωνητικά. Τα πάντα φυσικά είναι μετρημένα και οι τεχνικές ικανότητες της μπάντας είναι σε υψηλά επίπεδα, ειδικά στα κιθαριστικά μέρη όπου ο Richter και ο Ellerhorst ζωγραφίζουν. Απλώς, εμένα δεν μου έκαναν κάποια τρομερή εντύπωση. Αν τώρα σας αρέσει μια μίξη των Gamma Ray και των Love.Might.Kill, σε μια AOR και power metal πλευρά, τότε ίσως να βρείτε κάποια καλά στοιχεία στο “Rise”.
6,5/10
Δημήτρης Σταύρος
dimitrisastavros@gmail.com
