Το ντεμπούτο άλμπουμ των Atlantis Chronicles είναι γεγονός, και, όπως είναι ευκόλως εννοούμενο και από τον τίτλο, ‘Ten Miles Underwater’, το concept στο οποίο είναι βασισμένο έχει να κάνει με την ιστορία του William Beebe, του πρώτου εξερευνητή του ωκεανού, ο οποίος, φτάνοντας σχεδόν 10 μίλια κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας με το αυτοσχέδιο υποβρύχιό του, λόγω της πίεσης και της κλειστοφοβίας του, άρχισε να έχει παραισθήσεις. Τώρα, όσον αφορά το μουσικό περιεχόμενο του άλμπουμ, θα αρχίσω την περιγραφή μου από το είδος, το οποίο είναι ένα αμάλγαμα progressive και deathcore στοιχείων. Ομολογουμένως δεν έχω ξανακούσει τέτοιο ‘πράγμα’, ωστόσο σας διαβεβαιώνω ότι είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον. Ok, ίσως να μοιάζει λιγάκι με Meshuggah, αλλά, και πάλι, όχι ακριβώς, διότι έχει πολύ περισσότερα –core χαρακτηριστικά. Γενικότερα μου άρεσε το πώς έχουν ενσωματωθεί στο καθ’ όλα επιθετικό ύφος οι ‘περίεργοι’ ρυθμοί, κάποια groove-άτα σημεία και ήχοι που θυμίζουν βυθό θάλασσας. Όλα αυτά κάνουν το άλμπουμ να ξεχωρίζει, να δείχνει, αν μη τι άλλο, πιο δημιουργικό. Εκτός αυτού, όμως, τα riffs δε σταματούν να είναι ενδιαφέροντα, έξυπνα τοποθετημένα και ξεσηκωτικά, όπως άλλωστε και τα φωνητικά, χωρίς να υστερούν σε μελωδικότητα, αλλά και τεχνική όταν πρέπει. Η παραγωγή είναι επίσης σε πολύ καλό επίπεδο, πράγμα που αποτελεί μεγάλο πλεονέκτημα για το τελικό αποτέλεσμα του άλμπουμ. Με σκοτεινή ατμόσφαιρα και μια ανελέητη επιθετικότητα που εκφράζεται σε κάθε έκφανση της μουσικής των Atlantis Chronicles, μπορούμε με βεβαιότητα να μιλάμε για την πιο ζοφερή έκφραση του progressive ιδιώματος. Δεν υστερεί, όμως, σε τίποτα το ‘Ten Miles Underwater’; Προσωπικά θα ήθελα ν’ ακούσω σε κάποια σημεία καθαρά φωνητικά, και, ίσως, λιγότερη επανάληψη κάποιων riffs. Μου άρεσε, όμως, ο γενικότερος πειραματισμός με ήχους, όπως με ακουστική κιθάρα, ο οποίος ήταν αρκετά τολμηρός, θα έλεγα. Τέλος, σίγουρα θα το πρότεινα, αλλά μόνο αν σας αρέσει ο ακραίος ήχος γενικότερα.
7/10
Μαριάνθη Μακροπούλου
