Κάποτε άκουγα 20λεπτες συνθέσεις από Dream Theater και ανατρίχιαζα. Πλέον κάτι τέτοιο δεν υφίσταται. Ανήκοντας και εγώ στο στρατόπεδο εκείνων που πιστεύουν πως οι κάποτε πρωτεργάτες του prog metal έχουν να κυκλοφορήσουν κάτι πραγματικά αξιόλογο από τον καιρό του “Train Of Thought”, δε μπορώ να πω ότι ανυπομονούσα να ακούσω το νέο album. Η αλήθεια πάντως είναι πως αυτό το album δε μου πέρασε τόσο απαρατήρητο όσο περίμενα. Λοιπόν. Το “Dream Theater” είναι αρκετά καλό συγκριτικά με τις τελευταίες δουλειές και δεν κουράζει σχεδόν σε κανένα κομμάτι. Ο Mike Mangini είναι ακόμα πιο δεμένος με τη μπάντα και αυτό νομίζω πως φαίνεται. Στο άκακο singl-άκι “The Enemy Inside” είναι λίγο δύσκολο να το καταλάβεις λόγω του εμπορικού αέρα που το διακατέχει. Η βάση δίνεται σε καλύτερα και πιο συναισθηματικά τραγούδια όπως τα “The Bigger Picture” και “Surrender To Reason”. Η “σήμα-κατατεθέν” περιπλοκότητα των Dream Theater, αν και δηλώνει παρούσα, είναι ελαττωμένη σε σχέση με παλιά. Οπότε αυτομάτως μιλάμε για ένα album με μειωμένη τεχνική στις κιθάρες του John Petrucci, αλλά με μεγαλύτερη έμφαση στο συναισθηματικό τομέα. Δεν ξέρω κατά πόσο θα χαρεί ή θα λυπηθεί ένας μέσος fan της μπάντας, αλλά καλώς ή κακώς έτσι είναι. Φυσικά υπάρχουν και κάποια κομμάτια τα οποία είναι πολύ “λίγα” για Dream Theater. Το “Along For The Ride” είναι ένα απ’ αυτά. Ερμηνευτικές αγγαρείες από James LaBrie (αν και στο υπόλοιπο album είναι εξαιρετικός) και μέτριες ιδέες στα πλήκτρα του Jordan Rudess, είναι αυτά που μάλλον το καθιστούν ως το χειρότερο του δίσκου. Στα αξιόλογα της ακρόασης συγκαταλέγω σίγουρα το “The Looking Glass” και το 22λεπτο “Illumination Theory”, αν και το δεύτερο δείχνει πως η μπάντα έχει πλέον μοντερνοποιηθεί. Αυτό όμως δεν είναι κακό, αν σκεφτείς πως οι Dream Theater ανέκαθεν ήταν συγκρότημα εξέλιξης. Συμπερασματικά, το “Dream Theater” μπορεί να μην έχει κάτι καινούργιο να σου προσφέρει, αλλά παρόλα αυτά μπορείς επιτέλους ν’ ακούσεις εμπνευσμένα τραγούδια μετά από σχεδόν 10 χρόνια. Και λέω σχεδόν γιατί και το “Systematic Chaos” είχε τις στιγμές του. Με άλλα λόγια, είναι ένας δίσκος νέων ελπίδων και αναπτέρωσης ηθικού, αν μη τι άλλο!
7/10
Χάρης Μπελαδάκης
