Η αλήθεια είναι ότι έχω πολλά χρόνια να ακούσω ένα μελωδικό power metal δίσκο ο οποίος θα με συγκινήσει πολύ. Υπάρχουν πολλές καλές κυκλοφορίες αλλά νομίζω ότι η τελευταία κυκλοφορία στο χώρο που πραγματικά με συγκίνησε ήταν το ντεμπούτο των Pyramaze, “Melancholy Beast”. Βλέποντας μια καινούρια κυκλοφορία από τους παλαίμαχους Henjo Richter (Gamma Ray), Michael Ehre (Gamma Ray) και τον καταπληκτικό Ιταλό τραγουδιστή Gianba Manenti, ήλπιζα ότι θα έχω να κάνω με ένα δίσκο ο οποίος θα μου έδινε τέτοιες συγκινήσεις.
Άλλη μια αλήθεια είναι ότι για να μπορέσει ένα δίσκος στο power metal να δώσει τραγούδια που θα αντέξουν στον χρόνο, θα πρέπει να διαφοροποιείται με κάποιο τρόπο από τα τετριμμένα. Εκεί που λοιπόν οι The Unity χάνουν το στοίχημα, είναι στην παντελή έλλειψη πρωτοτυπίας. Δεν υπάρχει λόγος να μιλήσω για την καταπληκτική τεχνική ικανότητα της μπάντας, η οποία προφανώς είναι σε πολύ υψηλά επίπεδα.
Αυτό που έχει κάποιο νόημα και πρέπει να αναλύσει κανείς, είναι τα τραγούδια που περιέχονται στο “The Unity”, τα οποία μπορούν να διαχωριστούν σε δυο κατηγορίες. Τα πολύ καλά τραγούδια και τα παντελώς αδιάφορα. Και πραγματικά, δεν υπάρχει περίπτωση να μην χαμογελάσει κανείς και να μην βυθιστεί στις μελωδίες των τραγουδιών που ανοίγουν το δίσκο, το up-tempo “Rise And Fall” και τα πολύ μελωδικά “No More Lies” και “God Of Temptation” που σου δίνουν την εντύπωση πως αν ο δίσκος συνεχίσει έτσι, ίσως να έχουμε να κάνουμε με την κυκλοφορία της χρονιάς.
Αλλά, δυστυχώς, όλο το “The Unity” συνεχίζει στα ίδια μοτίβα, με πολλά κομμάτια που μπορούν να χαρακτηριστούν ως fillers, με έλλειψη πρωτοτυπίας αλλά και με έλλειψη καλών ιδεών και μελωδιών. Το άλλο μεγάλο μειονέκτημα του δίσκου είναι ότι οι συνθέσεις, ενώ τις περισσότερες φορές περιέχουν ωραία και μελωδικά ρεφρέν, η διάρκειά τους έχει τραβηχτεί γύρω στα πέντε λεπτά, κάνοντας φανερά βαρετή την ακρόασή τους. “Firesign”, “The Wishing Well” και “Killer Instinct” κλασικά παραδείγματα του δίσκου.
Εκτός των τριών κομματιών που ανοίγουν το δίσκο, άλλο ένα πολύ καλό κομμάτι είναι το “Always Just You” το οποίο απομακρύνεται από τα στενά όρια του power metal, δίνοντας μια πιο hard rock χροιά στο αποτέλεσμα, κάνοντας ποιο ενδιαφέροντα τα πράγματα. Ίσως το καλύτερο κομμάτι του δίσκου.
Μεγάλη ανισότητα στα τραγούδια που περιέχονται στο “The Unity”, κάνοντας την ακρόαση του δίσκου αλλά και την καταγραφή της άποψής μου, αρκετά δύσκολη και χρονοβόρα. Το αποτέλεσμα είναι ότι μάλλον ο δίσκος είναι αρκετά μέτριος με κάποια κομμάτια τα οποία σώζουν την κατάσταση, χωρίς όμως να είναι ικανά να σας κάνουν να επενδύσετε σε αυτή την προσπάθεια. Νομίζω ότι η πρόθεση και σίγουρα το ταλέντο υπάρχει, απλά σίγουρα δεν αποτυπώθηκε στο ομώνυμο ντεμπούτο των The Unity.
5/10
Δημήτρης Σταύρος
[email protected]
