Supergroups. Σιχαίνομαι τον όρο, όσο τίποτε άλλο στην heavy metal μουσική. Αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο δεν άκουσα και την πρώτη κυκλοφορία των Metal Allegiance. Πέστε με κολλημένο, στραβό, παράξενο… όπως θέλετε, απλώς δεν μπορώ να πιστέψω ότι ένα supergroup, μόνο και μόνο επειδή αποτελείται από γνωστούς μουσικούς, θα μπορέσει να κυκλοφορήσει κάτι το ξεχωριστό. Τα ονόματα των David Ellefson (Megadeth), Mike Portnoy (The Winery Dogs, Sons Of Apollo), Alex Skolnick (Testament) και Mark Menghi, προκαλούν μεγάλες προσδοκίες. Όταν κάποιος βάλει στην εξίσωση τα ονόματα των τραγουδιστών που συμμετέχουν και συμμετείχαν στον πρώτο δίσκο, αρχίζει και ζαλίζεται.
Στη δεύτερη κυκλοφορία των Metal Allegiance, η μπάντα κάλεσε ακόμη πιο γνωστά ονόματα στη θέση των τραγουδιστών. Trevor Strnad (The Black Dahlia Murder), John Bush (Armored Saint), Bobby “Blitz” Ellsworth (Overkill), Mark Tornillo (Accept), Max Cavalera (Soulfly), Floor Jansen (Nightwish) και Johan Hegg (Amon Amarth). Επιστρέφουν οι Mark Osegueda (Death Angel) και Troy Sanders (Mastodon).
Η βάση της μουσικής των Metal Alligiance, είναι φυσικά το thrash metal. Όταν υπάρχει ο Ellefson και ο Skolnick στα έγχορδα, είναι δύσκολο να ξεφύγουν από αυτό. Η thrash υφή των Metal Allegiance, φαίνεται από το καλημέρα και με το opener “The Accuser”, στο οποίο τραγουδάει ο Trevor Strnad (The Black Dahlia Murder), το οποίο είναι μια από τις πιο δυνατές και καλές στιγμές του δίσκου, με απίστευτα καλά riffs. Η συνέχεια δίνεται με το κάπως Anthrax-ικό “Bound by Silence” με τον John Bush. Ίσως μου κάνει ποιο Anthrax λόγω του παρελθόντος του Bush, αλλά το κομμάτι δεν μου κάνει καμιά τρομερή εντύπωση, είτε σε riffs είτε σε μελωδίες. Ο Bobby “Blitz” Ellsworth (Overkill) δίνει μια δυναμική ερμηνεία σε ένα πολύ καλό τραγούδι που ακολουθεί και ονομάζεται “Mother Of Sin”. Riff-άρες, κλασσικό thrash τραγούδι που ταιριάζει απόλυτα στην φωνή του Blitz, ενώ από την μέση και μετά, χαμηλώνει ρυθμούς με μια mid-tempo riff-άρα, που απλά σε συναρπάζει.
Πολύ άνευρο το “Terminal Illusion” με τον Mark Tornillo, ένα τραγούδι που θα μπορούσε μάλλον να λείπει από το δίσκο, όπως και το “King With A Paper Crown”, με το ala-Testament riff, στο οποίο μάλλον δεν ταιριάζει η επιλογή του Johan Hegg. Μόνο στο τέλος του τραγουδιού, που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και σαν melo-death, υπάρχει μια δυναμική. Ο Max Cavalera που συμμετέχει στο “Voodoo Of The Godsend”, ποτέ δεν με συγκίνησε φωνητικά, ούτε καν στις μέρες του στους Sepultura. Το τραγούδι, έχει φυσικά κάποιους tribal ρυθμούς οι οποίοι δεν μπορώ να πω ότι μου αρέσουν, αλλά το ρεφρέν του είναι αρκετά μελωδικό και σώζει κάπως τα πράγματα. Εντελώς και παγερά αδιάφορο με αφήνει η συμμετοχή του Troy Sanders, σε ένα τραγούδι που δείχνει την πιο μοντέρνα πλευρά των Metal Allegiance, σε μια πιο groovy και techno thrash εκδοχή τους.
Από εκεί και πέρα, ο Mark Osegueda μάλλον παίρνει τα σκήπτρα της καλύτερης συμμετοχής, ερμηνεύοντας δυο κλασσικούς thrash metal ύμνους, τα “Impulse Control” και “Power Drunk Majesty Part I”. Ειδικά, το δεύτερο κομμάτι, με το ατμοσφαιρικό του τέλος, είναι μια πραγματική ελεγεία. Το “Power Drunk Majesty Part ΙΙ”, είναι μάλλον το πιο μελωδικό και το πιο metal τραγούδι στο δίσκο. Θα έλεγα και το αγαπημένο μου, αφού η μελωδία στο ρεφρέν σε καλεί να το ακούσεις και πάλι. Φυσικά, η φωνάρα που λέγεται Floor Jansen, κάνει μια φανταστική ερμηνεία και κλείνει με τον καλύτερο τρόπο το δίσκο.
Οπότε, ποια είναι η ετυμηγορία; Μάλλον ότι το “Volume II : Power Drunk Majesty” είναι ένας πολύ άνισος δίσκος για τα αυτιά μου. Υπάρχον κάποια πολύ καλά τραγούδια, κάποια αρκετά συνηθισμένα και ένας μικρός αριθμός (δύο), που δεν άξιζαν να μπουν καν στο δίσκο. Το καλό είναι ότι οι καλές στιγμές είναι αρκετά καλές και δεν νομίζω ότι χρειάζεται να αναφερθώ στην αξία και την απόδοση των μουσικών που παίζουν στο δίσκο. Από την άλλη, μάλλον το “Volume II : Power Drunk Majesty” θα πουλήσει σαν φρέσκο ψωμάκι, μόνο και μόνο από τα ονόματα που το απαρτίζουν… αυτός δεν είναι άραγε και ο απώτερος σκοπός της κυκλοφορίας αυτής;;;;
7/10
Δημήτρης Σταύρος
[email protected]
