Η πρώιμη εποχή του metal ήταν μια γοργά μεταβαλλόμενη εποχή από πολλές απόψεις. Η ηλεκτρονική εποχή ήταν στην «άνθησή» της. Η σταδιακή αφαίρεση λογοκρισίας και η υποτιθέμενη ελευθερία της έκφρασης, έδωσαν το ελεύθερο στο να γεννηθούν πολλά και ενδιαφέροντα μουσικά είδη. Στα τέλη εβδομήντα και αρχές ογδόντα το AOR έκανε δειλά-δειλά την εμφάνισή του. Ξεπήδησαν μελωδικές δημιουργίες με τη χρήση ρυθμικής ηλεκτρικής κιθάρας, με μεγάλη δόση παραμόρφωσης. Η συναισθηματική έκφραση στο απόγειό της. Ο τρόπος; Μελωδικές σολιστικές γραμμές rock και blues.
Ο κάθε μουσικός βέβαια που επέλεγε τον χώρο του AOR, έβαζε και την δική του σφραγίδα. Άλλοι που ήταν νέοι αγνοούσαν τα blues εν μέρει. Άλλοι παλαιότεροι έβαζαν μεγάλη δόση rock χωρίς να ξεχνούν τις blues ρίζες τους. Ο Siggi Schwarz είναι μια περίεργη και ενδιαφέρουσα μίξη αυτών των δύο κατηγοριών. Πρόκειται για έναν κιθαρίστα με φανερή blues επιρροή από την μία. Καταφέρνει όμως να μην κολλάει σε αυτό και να εκφράζεται εξίσου και με rock. Μεγάλη δόση AOR στο παίξιμό του και αρκετές σολιστικές προτάσεις, που έχουν χαρακτήρα καθαρό, ανάλογα με το τι θέλει να εκφράσει εκείνη τη στιγμή ο φίλος μας Siggi.
Οι πιο γνωστές δουλειές του είναι οι συνεργασίες του με τον Michael Schenker και ένα tribute του 2011 για τον Garry Moore. Η αρχική του παρουσία βέβαια ήταν στα τέλη εβδομήντα, όντας μέλος της μπάντας Bluespilz. Φέτος, ο Siggi Schwartz έκανε πραγματικότητα ένα ολοκληρωμένο δικό του LP. Ο τίτλος του, “The Fire Inside”. Συνεργάτες του Siggi, οι εξής: στο μπάσο έχουμε τον Benni Jud. Τύμπανα ο Bene Neuner και φωνητικά ο Dave Schaefer. Το album είναι μια σχετικά ανάλαφρη δημιουργία. Δεν έχει καμιά πρωτοτυπία. Μια ακουστική γωνία του κιθαρίστα, στην πρώιμη τότε αρχή του AOR. Όταν ακόμα τα rock/bluesy solos μπορούσαν να κάνουν την παρουσία τους στα τραγούδια, χωρίς έμφαση σε ιδιαίτερα extreme εικόνα για την εποχή (βλέπε μακιγιάζ).
Saxon, Aerosmith, AC/DC, Toto και λίγο Van Halen, έρχονται και βρίσκουν μια μίξη σε αυτό το τελικό αποτέλεσμα του Siggi. Είναι μια καλή προσπάθεια εκ μέρους του, με αρκετά καλή παραγωγή για τους φίλους αυτού του παλιού πλέον μουσικού μοτίβου. Από εκεί και πέρα όμως αρχίζουν τα δύσκολα. Δύσκολα θα βρει λάτρεις της νεολαίας. Οι υπόλοιποι μουσικοί πετυχαίνουν στο να αποδώσουν μια ταυτότητα εκείνης της μουσικής, αρκετά πιστά θα έλεγα.
Πραγματικά, το μόνο που αξίζει σ’ αυτή τη δουλειά είναι να αναλύσουν το παίξιμο της ρυθμικής και lead κιθάρας. Η έκφρασή του πρέπει να πω πως είναι αρκετά μοναδική. Υπάρχουν και ολόιδια σημεία με τραγούδια της εποχής αλλά το παίξιμο του Siggi έχει συναισθήματα από πολλές εποχές. Δεν αρκεί όμως αυτό για να φέρει σε υψηλά επίπεδα και τους υπόλοιπους μουσικούς της μπάντας. Δεν κριτικάρουμε μόνο ικανότητες αλλά και τελικό συνολικό αποτέλεσμα.
5,5/10
Σπύρος Γρηγορίου
[email protected]
