Η συγκεκριμένη δισκοκριτική αφορά μια κυκλοφορία που έρχεται να συμπληρώσει την λίστα της δισκογραφικής εταιρείας Metalapolis Records. Όσοι ακούσατε το album “Stargazer” των Rebel, μπορώ να σας πω πως κινείται στο ίδιο μήκος κύματος υφολογικά. Η μπάντα αυτή, λοιπόν, είναι οι Mother Road. Σχηματίστηκαν το 2013 και μόλις έναν χρόνο αργότερα κάνουν την εμφάνιση τους με το ντεμπούτο album τους “Drive”. Μετά από μια μικρή παύση, για περίπου δυο χρόνια, αποφάσισαν να ξαναπροσπαθήσουν και ξεκίνησαν να δουλεύουν σε υλικό που αποτελεί μέρος της δεύτερης ολοκληρωμένης τους δουλειάς.
Το δυναμικό της μπάντας αποτελούν οι Keith Slack (MSG, ex-Steelhouse Lane) στα φωνητικά, Chris Lyne (ex- Soul Doctor) στις κιθάρες, Barry Sparks (ex-Dokken, Ted Nugent, MSG) στο μπάσο ενώ στα τύμπανα βρίσκεται ο Zacky Tsoukas (ex- Soul Doctor). Όπως καταλαβαίνετε, τα μέλη υποτίθεται πως έχουν μια σχετική χημεία μεταξύ τους, κάτι που δυστυχώς δεν μπορώ να το επιβεβαιώσω σε αυτήν την κυκλοφορία.
Αναφέρομαι στο δεύτερο full-length album τους το “II”. Πράγματι πρόκειται για μια κυκλοφορία που κινείται στα πλαίσια του hard rock με αρκετές blues επιρροές. Για να σας είμαι ειλικρινής περίμενα πιο πολύ ενέργεια και ζωντάνια σε αυτή την κυκλοφορία. Διότι μην ξεχνάτε πως φέρει και μια νοοτροπία rock ‘n’ roll μουσικής. Σε μουσικοσυνθετικό επίπεδο δεν έχω να σχολιάσω κάτι το τρομερά αρνητικό. Ωραία φωνητικά, πατάνε στις νότες, ωραία χροιά ακόμα και οι δεύτερες αλλά και τρίτες φωνές ανά καιρούς έχουν στηθεί ωραία.
Εκεί που χάνουν είναι στο συναίσθημα. Φαίνεται πως έχει γραφτεί απλά για να γραφτεί, χωρίς να εκπληρώνει τον σκοπό, τον οποίο και οι ίδιοι δηλώνουν. Μας υποσχέθηκαν μια κυκλοφορία την οποία θα μπορούσαμε να ακούσουμε ευχάριστα σε ένα μακρινό ταξίδι. Δυστυχώς, δεν μπορώ να συμφωνήσω σε αυτό.
Στην πραγματικότητα όμως, το λάθος κρύβεται στο γεγονός πως προσπάθησαν να φέρουν ένα είδος το οποίο ήταν αρκετά δημοφιλές την δεκαετία του ‘80, σε πιο σύγχρονα δεδομένα. Εν κατακλείδι και όπως σας είπα και πριν δεν βρίσκω κάτι άσχημο στο μουσικοσυνθετικό μέρος της κυκλοφορίας. Υπάρχουν ωραίες δομές, καθαριστικά solos ανά καιρούς και μπασογραμμές που προσπαθούν να σώσουν τον παράγοντα συναίσθημα.
6/10
Γιώργος Χατζηϊωαννίδης
[email protected]
