Δε θα πω πολλά για το τι έχω περάσει το τελευταίο δεκαπενθήμερο με αυτόν το δίσκο αποκάλυψη. Πιστεύω είναι αρκετά καμένο το ότι έχω μάθει τους μισούς στίχους απ’ έξω ενώ αυτοί είναι στα Γερμανικά (και δεν έχω ιδέα από Γερμανικά) και παράλληλα έχω βάλει αναγκαστικά όποιον γνωστό μου γνωρίζει τη γλώσσα να ακούσει μπας και μου μεταφράσει τίποτα. Μιλάμε για τον απόλυτο συγκερασμένο όργιο από συμφωνικό Viking, Folk και Pagan Black όπως έπαιζαν οι Black Messiah στα πρώτα τους βήματα, πίσω, στα μέσα της δεκαετίας του 90. Μία τέτοια χρυσή τομή βουτηγμένη σε ένα διάχυτο επικό συναίσθημα που διακατέχει όλες τις συνθέσεις σε συνδυασμό με νεοκλασικά αρμονικά περάσματα όπου κρίνεται απαραίτητο. Σαν να μην έφτανε αυτό έχουμε υπέρμετρη επιστράτευση από πιασάρικα leadάκια ή σολίδια παιγμένα, αναλόγως το κομμάτι, είτε στις κιθάρες είτε στο βιολί. Τελευταίο highlight του δίσκου, αλλά για κανένα λόγο λιγότερο σημαντικό, τα εξαίσια φωνητικά τα οποία άλλοτε στα Αγγλικά, άλλοτε στα Γερμανικά, άλλοτε πιο Black, άλλοτε πιο Folk κάθε φορά όμως, εξαίσια και επιβλητικά, ακτινοβολώντας αρχιδίλα μεγατώνων. Το ‘The Final Journey’ αποτελεί την πέμπτη ολοκληρωμένη δισκογραφική δουλειά της μπάντας, η οποία σε γενικές γραμμές δε ξεφεύγει από τα στοιχεία στα οποία πάνω πατάνε οι Γερμαναράδες τα τελευταία εφτά χρόνια. Συνθέσεις επιπέδου «Oath of A Warrior» με σχετικά πιο κατεβασμένες ταχύτητες στη riffολογία όμως με πολύ ποιοτικότερη ηχογράφηση. Σε σχέση με τα «Of Myths and Legends» και «First War of the World» έχουμε κάπως λιγότερα συμφωνικά στοιχεία και περισσότερο λόγο στις κιθάρες. Τώρα ειδικότερα κομμάτι προς κομμάτι ανάλυση… Τι να πω, που να πρωτοπλέξεις εγκώμιο εδώ πέρα! Στο απίστευτο υπερηχιτικό και συνάμα βαρβάτο εναρκτήριο έπος ‘Windloni’; στο μελωδικό, εμβατηριακό ‘Der Ring Mit dem Kreuz’ το οποίο αποτελεί οχτάλεπτο οργασμό από απίστευτες αλλαγές ρυθμών και σολίδια από βιολί; Ή μήπως για το ‘The Naglfar Saga’ όπου η μπάντα μέσα σε τέσσερα κομμάτια απλώνει όλο της το μεγαλείο και δε διστάζει να προδώσει και τις έντονες Bathorικές καταβολές της μέσα σε όλα! Έχουμε επίσης και διασκευάρα με βιολί στο ‘Into the Unfathomed Tower’ των θεών Candlemass (η αλήθεια είναι με χάλασε λίγο γιατί το έπαιξαν ελάχιστα πιο αργά από το original). Επίσης, αν και μιλάμε για λεπτομέρειες πλέον, άλλο ένα στοιχείο που με χάλασε είναι ότι θα μπορούσε να γίνεται πιο έξυπνη χρήση του βιολιού σε κάποια σημεία και να μην παίζει τόσο πολύ κιθαριστικά πράγματα. Γενικά όμως τρομερή δισκάρα και παρόλο που το 2012 είναι ακόμα στις αρχές του τολμώ να πω ότι ίσως να αποτελέσει και μία από τις κορυφαίες του είδους.
9/10
Γιώργος “Kelenmar” Βασιλειάδης
