Χαρακτηριστική περίπτωση μπάντας με εξαιρετικό παρελθόν που μετά την κυκλοφορία ενός σχεδόν κακού album παλεύει με νύχια και με δόντια να φέρει τις ένδοξες στιγμές του παρελθόντος πίσω αλλά υπάρχει ένα πρόβλημα: το αποτέλεσμα ακούγεται υπερβολικά μέτριο, σε σύγκριση με την ιστορία τους και όχι τίποτα συγκλονιστικό εάν δεν τους γνωρίζεις. Αυτό συμβαίνει και με την καινούργια δουλειά των καλιφορνέζων Fu Manchu. Εμφανίστηκαν το 1990 με το single ‘Kept Between Trees’ και από το 1994 έως το 1996 υπήρξε κάτι σαν έκρηξη έμπνευσης γι’ αυτούς. Μετά τι ‘In Search of..’, 3 από τα βασικά μέλη της μπάντας αποχώρησαν δημιουργώντας τους επίσης stoner-rockers, Nebula, χωρίζοντας το ίδιο στρατόπεδο σε δύο μεριές. Μια από τις λαμπρότερες στιγμές τους και ίσως το ζενίθ της καριέρας τους ήταν σίγουρα το ‘California Crossing’ που κυκλοφόρησε το 2002. Τι γίνεται τώρα: από το μέτριο ‘Start the Machine’ έως το ελαφρώς απαράδεκτο για τα δεδομένα του group, ‘We Must Obey’ υπήρξε μια κατακόρυφη πτώση και οι fans της μπάντας είχαν μείνει να αναρωτιούνται με παράπονο το γιατί. Πολλοί, ίσως και οι ίδιοι, πίστευαν ότι το ‘Signs of Infinite Power’ θα σώσει την κατάσταση κι ενώ καταλαβαίνεις μια σχετική βελτίωση, δεν έχει τίποτα από την φλόγα του παρελθόντος. Το ‘El Busta’ όπως και το ομώνυμο κομμάτι του δίσκου θυμίζουν αρκετά τις παλιές καλές μέρες, συνεχίζοντας να ακούγονται κάπως κονσερβοποιημένα. Για όσους δεν έχουν επαφή πιθανότατα να το συμπαθήσουν.
6/10
Αγγελική Καπίρη
