Ακόμα μια μπάντα από την Φινλανδία παίρνει την σειρά της στα ηχεία μου για κριτική. Ευτυχώς αυτοί εδώ δεν έχουν παλαβές ιδέες. Επικεντρώνονται στο αργόσυρτο και βαρύ doom και δεν παρεκκλίνουν καθόλου από την πορεία τους. Καλή εταιρία τους έχει αλλά τα καλά νομίζω σταματάνε εκεί. Το υλικό τους είναι ξεκάθαρα doom και όχι doom/death.Αν θα μπορούσαμε να τους δώσουμε έναν επιπλέον χαρακτηρισμό μπροστά από το κύριο είδος αυτός είναι το funeral μιας και σε αρκετές περιπτώσεις τα φωνητικά βαραίνουν ενώ και οι ιδιαίτερα χαμηλοκουρδισμένες κιθάρες γίνονται ακόμη περισσότερο ακατανόητες. Ο δίσκος γενικά δεν παρουσιάζει μεγάλες διαφορές από κομμάτι σε κομμάτι τόσο αναφορικά με την ταχύτητα η οποία παραμένει στα πατώματα όσο και με την φιλοσοφία στην ανάπτυξη των κομματιών. Αποτέλεσμα των παραπάνω είναι στα 45 και κάτι λεπτά που διαρκεί αυτή εδώ η δεύτερη κυκλοφορία αυτών των τυπάδων να ακούς το ίδιο κομμάτι που μάλλον δεν αντέχεται σε τόσο έντονη επανάληψη.Γενικά δεν υπάρχουν και πολλά πράγματα στα οποία θα μπορούσε να σταθεί κανείς. Τα περισσότερα riffs θυμίζουν μια ιδιαίτερα βαριά εκδοχή των Black Sabbath και rock-άορυν αρκετά, πράγμα τελείως αταίριαστο. Γενικά οι κιθάρες έχουν μεγάλο θέμα αφού πολλές φορές τα riffs φαντάζουν τελείως αταίριαστα πάνω από τα φωνητικά τα οποία και αυτά με την σειρά τους δείχνουν μεγάλη έλλειψη προσωπικότητας αφού παραπέμπουν σε μία πιο βαριά εκδοχή του Nick Holmes των Paradise Lost. Τα riffs λοιπόν που λέγαμε ώρες ώρες είναι τόσο άσχημα και αταίριαστα που φανταστείτε σαν παράδειγμα την σκηνή να ακούτε εσείς μουσική και να ‘χει ανοίξει ο γείτονας το δικό του στερεοφωνικό, με αποτέλεσμα εσείς να ακούτε τoν συνδυασμό αυτών των δύο τραγουδιών σε ένα. Το άλμπουμ με απλά λόγια είναι τελείως ασύνδετο και δεν λέει και πολλά πράγματα. Θέλουν πολλή δουλειά και κυρίως να αποκτήσουν την δική ους προσωπικότητα.
4/10
Τάσος Δεληγιάννης
