Νομίζω πως το να υπερβάλεις σε οτιδήποτε ή τέλος πάντων σε οποιοδήποτε θέμα είναι απλά… υπερβολικό. ΟΚ, καταλαβαίνω πως ίσως υπάρχουν στιγμές που όλοι γουστάρουμε να το κάνουμε, έστω και δίχως να το καταλαβαίνουμε, αλλά ρε αδερφέ, ποτέ δε κατάλαβα γιατί μια μπάντα πρέπει αν για παράδειγμα ανήκει στο χώρο του power να καταντάει kindergarten music (το ’χουν καταφέρει πάμπολλες μπάντες δυστυχώς) θυσιάζοντας το αποτέλεσμα για περισσότερη μελωδία και φανφάρες, αν είναι στο χώρο του progressive να καταντάει φλύαρο με σκοπό ν’ αποδείξει τις δυνατότητες του κάθε μουσικού που την αποτελεί πάλι σαφώς εις βάρος του αποτελέσματος, ή αν ανήκει στο χώρο του black (όλα τα παραπάνω είδη είναι τυχαία επιλογή), να είναι όσο πιο evil, με παραγωγή «βόθρος records», ή αντίθετα ιδιαίτερα intellectual με ταχύτητές κοντά σ’ αυτή του Star Trek όταν αυτό γκαζώνει στη ταχύτητα δίνης.
Η ίδια ιστορία κι εδώ λοιπόν, μιας και μόλις άκουσα το δεύτερο full-length album των Ολλανδών Seita, με τίτλο “Maledictus Mundi”, τετραμελούς συγκροτήματος που δραστηριοποιείται εδώ και μια δεκαετία στο χώρο του hardcore/deathcore/thrashcore (και γενικώς core), διαπίστωσα πως είτε ακούω ξυλοκοπτικό μηχανάκι να γκαζώνει κόβοντας ξύλα για τον επερχόμενο χειμώνα (αν έρθει ποτέ), είτε τα δέκα κομμάτια που αυτός αποτελείται, το ίδιο και το αυτό μου έκανε. Ας με συγχωρήσεις εσύ φίλε που γουστάρεις το είδος, αλλά τις περισσότερες φορές ισχύουν τα προγραφόμενα.
Δίχως οι Seita να πράττουν με σκοπό να πατήσουν σε ήδη πατημένα μονοπάτια και σίγουρα δημιουργώντας αυτή τη κυκλοφορία με μεράκι, κομμάτια όπως τα “Cowards To Lions”, “Burn The Sky”, “Cursed Past”, θα κρατήσουν σίγουρα το ενδιαφέρον των ακροατών που αρέσκονται στον συγκεκριμένο ήχο, αλλά θ’ αφήσουν παγερά αδιάφορο οποιονδήποτε γουστάρει να έχει όσο χρειάζεται, γίνεται ή αρέσκεται μια ισορροπία-μελωδία στη μουσική που ακούει.
Αν και δε προτείνω στον οποιονδήποτε να ψάξει και ν’ αγοράσει το νέο δίσκο των Ολλανδών, όμως όσοι γουστάρετε να ενδώσετε σε μια καλογυαλισμένη παραγωγή με δυναμικά φωνητικά, με όλο το πακέτο ν’ ανήκει στο παραπάνω αναφερόμενο ιδίωμα, δίχως να σας νοιάζουν οι υπερβολές… δώστε πόνο.
Μιχάλης “The Lone Wolf” Κανακουσάκης
