Και έτσι ένα χαλαρό Deathcore κάνει την εμφάνιση του. Του sweep picking ανήμερα γίνεται και τα διπέταλα να ακούγονται σαν περίστροφα. Έχουν φτάσει την ταχύτητα πέρα από όρια. Πάλι καλά που σε μερικά σημεία ρίχνουν λίγο το τέμπο να πάρει και ο ακροατής μια ανάσα από την αδρεναλίνη. Λοιπόν αυτό που ακούω δε μ’ αρέσει. Δε θα πω ψέματα. Αλλά για το είδος του σπέρνει (παρόλο που η κιθάρα ακούγεται σαν τα τελευταία δευτερόλεπτα στο Tetris). Είναι ενδιαφέρον από τεχνικής άποψης να ακούς τέτοιες μπάντες που πραγματικά παίζουν τα κέρατά τους. Είναι ειλικρινά φάσεις που η φωνή είναι διακοσμητική, αφού ο “οτινανισμός” που τη ντύνει φαίνεται εν τέλει να την επισκιάζει. Τα γνωστά μας σημεία που μας κάνουν να χτυπιόμαστε, τα breakdown, δεν λείπουν από το δίσκο. Μάλιστα μπαινοβγαίνουν με πολύ progressive τρόπους, που σου κερδίζουν το ενδιαφέρον. Γενικά όμως δεν μπορώ παρά να θεωρήσω τη μπάντα λίγο υπερβολική και επαναλαμβανόμενη. Δε λέω, ωραίο το tapping με 50 δάχτυλα, αλλά.. παντού; ΠΑΝΤΟΥ; Γιατί; Μία φορά, άντε δύο, αρκούν και περισσεύουν. Μετά γίνεται αναμασημένη τροφή που τη φτύνεις στη μάπα του χριστιανού που αποφάσισε να σε ακούσει. Το CD έχει 9 κομμάτια, και αν με βάλεις να σου πω ποιο είναι ποιο πιθανότατα να μείνω να σε κοιτάω σε αγελάδα, μιας και ΟΛΑ είναι το ίδιο μοτίβο. Και μπορώ να σας το παρουσιάσω εδώ: Ντραμς – tapping κιθάρα – death χώσιμο – παύση – tapping – παύση – φωνή- παύση – φωνή- παύση – tapping – παύση – riff – φωνή – breakdown – τέλος. Ε, πρώτη φορά, ok… Δεύτερη φορά, ok… Αλλά μετά όχι και πάλι όχι! Ψαχτείτε λίγο ακόμα. Υπάρχουν τόσα στοιχεία που μπορείτε να εντάξετε.
4/10
Ντένια Παλαιολόγου
