[Option A]
Συστάσεις δεν νομίζω ότι χρειάζεται και το ποιο είναι το ποιόν του εν λόγω κυρίου. Ο Axel Rudi Pell επιστρέφει δυο χρόνια μετά το πολύ καλό “Circle Of The Oath”, με έναν δίσκο που σε βάζει μέσα “σε μια καταιγίδα” (σ.σ.: “Into The Storm”) από εκπληκτικές μελωδίες. Το “Into The Storm” είναι επίσης ο δίσκος που σηματοδοτεί μια νέα εποχή για τους Axel Rudi Pell, καθώς έπειτα από 15 χρόνια παρουσίας στο συγκρότημα ο drummer-χταπόδι Mike Terrana αποχώρησε με τον εκπληκτικό Bobby Rondinelli να τον αντικαταστεί. Μονάχα τυχαία δεν θα μπορούσε να είναι η επιλογή του καθότι ο εν λόγω κύριος έχει περάσει και από την αγαπημένη μπάντα του Γερμανού (call me Rainbow). Το “Into The Storm” είναι πραγματικά άλλος ένας πολύ καλός δίσκος, ο οποίος δεν απογοητεύει στο ελάχιστο τους οπαδούς του σχήματος. Την αρχή στο ταξίδι κάνει το τυπικό intro (όπως συμβαίνει σε κάθε κυκλοφορία άλλωστε) “The Inquisitorial Procedure”, το οποίο διαθέτει δραματικά στοιχεία τα οποία εξάπτουν την φαντασία του ακροατή για το τι πρόκειται να ακούσει στην συνέχεια, η οποία έρχεται με το “Tower of Lies”, το οποίο σε προδιαθέτει για το τι πρόκειται να ακούσεις την συνέχεια του δίσκου. Δυναμικό και με ωραίες μελωδικές γραμμές πριν το διαδεχθεί το “Long Way to Go”, το οποίο για κάποιο λόγο μου έφερε στο μυαλό τους Hardline, όχι άδικα θα μου πείτε αφού και ο Johnny Gioeli μέσω αυτών ξεκίνησε την πορεία του. Το “Burning Chains” από την άλλη αποτελεί το κλασσικό/τυπικό ARP κομμάτι, μιας και η συνταγή είναι η γνωστή γνώριμη σε όλους όσους τον παρακολουθούνε. Η κιθάρα του έχει το πρώτο λόγο και οδηγεί τους υπόλοιπους σε ένα ξέφρενο party, κάτι το οποίο συναντάμε και στο “Changing Times”, όπου μας δείχνει περίτρανα πως “το κατέχει το άθλημα”. Στο δε “When Truth Hurts”, την μπαλαντάρα του δίσκου (γιατί ο Γερμανός γράφει μπαλαντάρες!) & η οποία μεσολαβεί, ο Gioeli δείχνει το πόσο μεγάλος frontman είναι. Αυτό συμβαίνει τόσο εκεί όσο και στην διασκευή πάνω στο κομμάτι του Neil Young “Hey Hey My My”, με το πιάνο να δημιουργεί ένα εκπληκτικό συναισθηματικό “τοίχο” για να ζωγραφίσει και πάλι ο Αμερικανός με την ερμηνεία του! Το δε ομώνυμο κομμάτι με το οποίο κλείνει ο δίσκος, διάρκειας έντεκα σχεδόν λεπτών, κερδίζει και τον πιο απαιτητικό ακροατή, φέρνοντας του στο μυαλό εποχές “The Masquerade Ball”, αλλά τα ανατολίτικα στοιχεία σε στέλνουν αδιάβαστο πραγματικά. Οι οπαδοί του απλά το αγοράζετε με κλειστά μάτια. Οι υπόλοιποι είναι ένα καλό ξεκίνημα για την είσοδο σας στον θαυμαστό κόσμο του Γερμανού κιθαρίστα.
8/10
Νίκος Σιγλίδης
[email protected]
[Option B]
O Γερμανός βετεράνος του melodic heavy/power metal, Axel Rudi Pell, καταφτάνει με την 16η κυκλοφορία του που τιτλοφορείται ‘Into The Storm’, δύο χρόνια έπειτα από την κυκλοφορία του ‘Circle Of The Oath’. Χωρίς να επιδίδεται σε πειραματισμούς και επαναστατικές αλλαγές, το ‘Into The Storm’ ακολουθεί την επιτυχημένη συνταγή των προηγούμενων albums της μπάντας, γνωρίζοντας τι πρόκειται να επακολουθήσει όταν επιλέγεις να ακούσεις Axel Rudi Pell: μελωδικά τραγούδια σε mid-tempo με επικά στοιχεία από τα keyboards, δυνατά και συνάμα μελωδικά πιασάρικα riffs, συνοδευόμενα από την Dio-like και άψογη φωνή του Johny Gioeli. Στοιχείο θετικής έκπληξης σε αυτό το δίσκο αποτελεί η ενσωμάτωση του θρυλικού και υποτιμημένου, κατά προσωπική άποψη, Bobby Rondinelli (Rainbow, Riot, Black Sabbath, Blue Oyster Cult) στα drums αντί του Mike Terrana, ο οποίος ταιριάζει άψογα στο όλο σύνολο. Η επική ατμόσφαιρα είναι διάχυτη σε αυτό το δίσκο, από τον heavy metal ύμνο ‘Tower of Lies’ και το μελωδικό και με μία δόση σκοτεινού, ‘Touching Heaven’, μέχρι το γρήγορο και δυνατό ‘Burning Chains’ που καταδεικνύει για μία ακόμη φορά την κιθαριστική δεινότητα του Axel Rudi Pell και το μελωδικό ‘Long Way to Go’ που επιδεικνύει περίτρανα την Rainbow επιρροή της μπάντας και τη φωνή του Johny Gioeli. Ειδική μνεία αξίζει να γίνει για το ομώνυμο τραγούδι του δίσκου, το οποίο παρά τη μεγάλη διάρκειά του, καταφέρνει να κερδίσει τις εντυπώσεις, ιδίως χάρη στα πολύ δυνατά και έντονα συναισθηματικά του riffs. Τέλος, το cover του Neil Young ‘Hey Hey My My’ είναι δοσμένο με πάθος, χωρίς, ωστόσο, να προσδίδει κάτι στον όλο δίσκο. Αναμφίβολα μία ακόμη πετυχημένη κυκλοφορία από τον Axel Rudi Pell, χωρίς πειραματισμούς και καινοτόμα στοιχεία, αλλά σταθερότητα και συνοχή στην πορεία της μπάντας, άψογη παραγωγή και εύκολες στο άκουσμα γνωστές μελωδίες, που θα ικανοποιήσει τους fans αυτής, όπως και των Dio, Rainbow και Jorn.
7/10
Δημήτρης Σταύρος
[email protected]
