Η δεύτερη δουλειά των 7Days, “Into Forever”, ήρθε τέσσερα χρόνια μετά το “Weight Of The World” του 2006 και έμελλε να είναι και το κύκνειο άσμα τους. Με τον Markus Sigfridsson ήδη παραπάνω χωρισμένο ανάμεσα στους Harmony και τους Darkwater, το “Into Forever” αποτέλεσε τον επίλογο σε ένα από τα ούτως η άλλως αρκετά projects του Σουηδού κιθαρίστα.
Ο Sigfridsson εδώ, μάλλον παραπάνω επηρεασμένος από τη μουσική των Harmony, επέλεξε σωστά να αποφύγει το λάθος του πρώτου δίσκου και να δώσει περισσότερη ποικιλία στις συνθέσεις του. Το αποτέλεσμα ήταν το “Into Forever” να διατηρεί μεν το σκοτεινό prog/power χαρακτήρα του ντεμπούτου αλλά με εμφανώς ανεβασμένες τις ταχύτητες.
Διατηρώντας την ίδια βασική ομάδα των Thomas Vikström (φωνή), Andreas Olsson (μπάσο), Daniel Flores (τύμπανα), Kaspar Dahlqvist (πλήκτρα) αλλά και προσθέτοντας σε guest φωνητικά τους Christian Liljegren, Erik Tordsson και Caroline Sigfridsson, το “Into Forever” συνδύασε τις prog στιγμές των Darkwater με τις power των Harmony, δοσμένες υπό το πρίσμα του λυρικού metal της μπάντας.
Τα στοιχεία που θα προσκαλούσαν έναν οπαδό του είδους υπάρχουν και εδώ και η ποιότητα στο δίσκο είναι αντιληπτή. Κομμάτια σαν το “Enter A Dream” με το εντελώς power metal refrain ή το “We Cry No More” κάνουν αισθητή τη παρουσία τους μέσα στη ροή του άλμπουμ. Το εικοσάλεπτο “Final Wisdom” μέσα σε όλη τη διάρκειά του αναδεικνύει κάποιες πολύ καλές ιδέες της μπάντας. Τα riffs παραμένουν ογκώδη, τα solos του Sigfridsson τεχνικά και τα πλήκτρα του Dahlqvist διατηρούν το στοιχειωμένο feeling τους.
Όπως και η επανέκδοση του “Weight Of the World”, έτσι και το “Into Forever” έχει υποστεί remix και remaster. Τα αρχικά πιο στεγνά τύμπανα έχουν πάρει περισσότερο βάθος με τον γενικότερο ήχο του δίσκου να είναι αρκετά πιο βελτιωμένος. Εδώ σαν bonus κομμάτι βρίσκουμε το instrumental “Frontier”.
To “Into Forever” είναι ξεκάθαρα ανώτερο του προκατόχου του. Ωστόσο, μέσα στη μεγάλη του διάρκεια το αίσθημα της επανάληψης δεν λείπει. Ενδεχομένως το είδος που επέλεξαν να υπηρετήσουν οι 7Days να μην έδινε αρκετά περιθώρια για κάτι παραπάνω. Ίσως η οπτική του Sigfridsson να το απαιτούσε να ηχεί έτσι ακριβώς. Ίσως ο διαχωρισμός των συνθετικών του ιδεών ανάμεσα σε Harmony και Darkwater αλλά και αργότερα στους πολύ κάλους All Things Fallen να ήταν η κίνηση-κλειδί.
7/10
Βασίλης Μπατίλας
vasilis_vd@hotmail.com
