Οι Βάσκοι Altarage απευθύνονταν πάντα σε εκλεκτό κόσμο. Το εμπνευσμένο από τους Portal black/death είναι τόσο έντονο και βίαιο που ακόμα και στους κύκλους των οπαδών του black/death προκαλεί συζητήσεις για το κατά πόσον είναι καλό ή όχι, καθώς κάποιοι τους θεωρούν αριστούργημα και άλλοι τους θεωρούν ενοχλητική φασαρία. Και πραγματικά, εδώ δεν υπάρχει μέση λύση. Η βαρβαρότητα της μουσικής τους πηγάζει από το ατελείωτο σφυροκόπημα, τα πνιγερά riffs και τον όγκο στον ήχο τους τα οποία ενδεικνύουν την έλλειψη ελέους που διαθέτει το συγκρότημα στη μουσική του.
Μιας και δεν έχω προλάβει να εμβαθύνω όσο πολύ χρειάζεται στις προηγούμενες δουλειές τους, δεν είμαι σε θέση να κάνω μεγάλες μουσικές συγκρίσεις μεταξύ των προηγούμενων δίσκων αλλά θεωρώ πως ο καινούργιος είναι ένα κλικ πιο άμεσος, πιο «στα μούτρα σου». Όχι ότι έτσι είναι καλύτερα για τους ουδέτερους βέβαια. Έχει και ο καινούριος δίσκος τους πειραματισμούς του αλλά κυρίως δε γίνονται άμεσα αντιληπτοί λόγω του χάους ή επειδή δε δίνεις την πρέπουσα σημασία στο ιντερλούδιο στο οποίο πειραματίζονται επειδή εκείνη τη στιγμή προσπαθείς να πάρεις μια ανάσα. Το αποτέλεσμα είναι στιβαρό, βίαιο, πρωτόγονο και βάρβαρο αλλά συνθετικά νομίζω ότι δεν έχει να προσφέρει κάτι τρομερά διαφορετικό και ιδιαίτερο και κάπου πέφτουν κι αυτοί στην παγίδα της επανάληψης.
Εκεί όμως που με χάνουν είναι στο κομμάτι που κλείνει το δίσκο, το “Devorador De Mundos”, το οποίο διαρκεί 21 λεπτά και εξερευνάει drone μονοπάτια, χωρίς ιδιαίτερη επιτυχία όμως, γιατί αν ανακατέψετε την πρωτόγονη υφή της μουσικής με τη μονότονη φύση του drone, το αποτέλεσμα είναι από κουραστικό έως εφιαλτικό (με την κακή έννοια). Σε έναν τόσο έντονο και βίαιο δίσκο, θες τα outros σου να αποφορτίζουν την ένταση και να χαλαρώνουν τον ακροατή από την καταιγίδα που υπέστη, όχι να τον ρίχνεις σε ακόμα μεγαλύτερη ένταση αλλά με ύπουλο και υπόγειο τρόπο. Αν αυτό το κομμάτι ήταν μικρότερο και βρισκόταν ανάμεσα στο δίσκο ως ιντερλούδιο, τότε το συζητάγαμε. Εδώ είναι καταστροφικό.
Συνοψίζοντας, το ότι εδώ παρουσιάζουν ένα πιο άμεσο προφίλ, πιστεύω πως δεν τους βγήκε και φαίνεται σα να έχουν κάνει κάποιου είδους συμβιβασμό. Δε βοηθάει και το outro στο τέλος. Ο δίσκος με κούρασε πολύ, όχι λόγω ύφους αλλά λόγω συνθετικής μετριότητας σε σημεία, με αποτέλεσμα να χάνει στη σύγκριση με τις προηγούμενες δουλειές τους, τις οποίες επαναλαμβάνω δεν έχω προλάβει να μελετήσω όσο πρέπει αλλά με είχαν εντυπωσιάσει όλες από την πρώτη ακρόαση, κάτι στο οποίο αυτό εδώ απέτυχε να κάνει ακόμα και μετά από πολλαπλές ακροάσεις. Ίσως στην τελική φταίει ότι οι προηγούμενοι δίσκοι ήταν πιο στρατηγικά στημένοι από αυτόν. Και σε τόσο βάρβαρο ύφος μουσικής, η παραμικρή λάθος λεπτομέρεια μπορεί να σου κάνει μεγάλη ζημιά, πόσο μάλλον οι μπόλικες που υπάρχουν εδώ.
5/10
Σταύρος Πισσάνος
[email protected]
