Παλιές καραβάνες στο χώρο του μελωδικού hard rock οι Σουηδοί Baltimoore, είναι μια από τις μπάντες που επέζησε από τη λαίλαπα του grunge, και είναι απίστευτα συνεπής δισκογραφικά, με 10 δίσκους στην σχεδόν 25αετή παρουσία τους στο μουσικό στερέωμα. Πιστός στο όραμά του, ο ηγέτης της μπάντας και μοναδικό αυθεντικό μέλος, Björn Lodin, αποφασίζει να “ρεφάρει” για το σχετικά μέτριο “Quick Fix” του 2009 και πραγματοποιεί μια ειλικρινή κατάθεση ταλέντου και έμπνευσης στα 10 μέρη του υπ’ αριθμόν 11 δίσκου τους, “Back For More”. Τα τραγούδια είναι ένα κι ένα, no fillers included, αναβαθμίζουν τον ήχο των μεγάλων μπαντών της δεκαετίας του 70 όπως οι Uriah Heep, οι Whitesnake και οι UFO, τον φρεσκάρουν και τον εκσυγχρονίζουν και μας τον παραδίδουν γυαλιστερό και ολοκαίνουριο. Δυναμικά κομμάτια όπως το “Means To An End” και “Don’t Say No”, κάποια πιο αλανιάρικα όπως το “ Until The End Of The Line” και το “Say It Like It Is” και η ευχάριστη έκπληξη της απουσίας μπαλλαντοειδών κομματιών, αποτελούν απόδειξη πως ο τωρινός προσανατολισμός τους, τους μεταφέρει σε πιο αλήτικα και άγρια μονοπάτια απ’ αυτά που μας είχαν συνηθίσει. Το λαρύγγι του Lodin δεν το έχει αγγίξει το πέρασμα του χρόνου, με την έκταση και τη χροιά του να παραμένουν σχεδόν αναλλοίωτες, για να μην πω πως έχουν μεστώσει ακόμα περισσότερο. Η μεγάλη αποκάλυψη του δίσκου όμως είναι ο κιθαρίστας Mats Attaque, παλιός γνώριμος και συνεργάτης του Lodin πριν τη δημιουργία των Baltimoore, ο οποίος είναι πραγματικά εκπληκτικός, ένας γνήσιος shredder που δένει την κιθάρα του κόμπο, με τα σόλο του ν’ αποτελούν στολίδια για το κάθε τραγούδι. Οφείλω να αναφερθώ στην επίσης φοβερή απόδοση του rhythm section που είναι βγαλμένη από σεμινάριο, και φυσικά στην κρυστάλλινη παραγωγή που αποτελεί άλλο ένα σημαντικό θετικό στοιχείο του “Back For More”. Ιδανικός δίσκος για όποιον γουστάρει τα άπαντα του Jeff Scott Soto, τους παλιούς Europe, τους Winger και γενικά τη συγκεκριμένη φάση όπως διαμορφώθηκε στις αρχές της δεκαετίας του 90.
7/10
Νίκος Κεφαλίδης
