Οι Barium είναι ένα ατομικό project που δημιουργήθηκε το 2019 στην Αθήνα. Το “Painting The Misanthropy” EP είναι ο πρώτος τους δίσκος. Το ντεμπούτο του μονομελούς σχήματος κυκλοφορεί αποκλειστικά σε 12” βινύλιο και διαθέτει ένα όμορφο εξώφυλλο. Ηχητικά κινείται σε heavy metal μονοπάτια με επιρροές από thrash, death και black πρώτου κύματος.
Το πρώτο ζήτημα με το οποίο έρχεται κανείς αντιμέτωπος είναι η παραγωγή. Σίγουρα μπορεί σε κάποιο βαθμό να δικαιολογηθεί από το γεγονός ότι πρόκειται για μια αυτοχρηματοδοτούμενη προσπάθεια. Όμως, αυτό δεν αναιρεί ότι έχουμε δει αντίστοιχες τέτοιες προσπάθειες από την εγχώρια σκηνή με ήχο από αξιοπρεπή μέχρι πολύ καλό. Επίσης, λόγω της εξέλιξης της τεχνολογίας σε αυτό το ζήτημα, ο υψηλός προϋπολογισμός μπορεί να υποκατασταθεί σε μεγάλο βαθμό από τεχνογνωσία, μεράκι και όρεξη για ενασχόληση με το θέμα.
Αφήνοντας την παραγωγή, πάμε στο περιεχόμενο. Τα φωνητικά δεν κατορθώνουν να ανταποκριθούν στις βασικές απαιτήσεις των ιδιωμάτων που προαναφέραμε, παρότι καταβάλλεται φιλότιμη προσπάθεια για να υπάρξει μια ποικιλία στους τρόπους ερμηνείας. Οι οποίοι άλλοτε τείνουν προς το κλασικό heavy κι άλλοτε παραπέμπουν περισσότερο σε death/black growls. Ανεπιτυχώς όμως. Η μουσική καθαυτή πάσχει από τεχνικές αστοχίες, έλλειψη συνάφειας ιδεών των κομματιών μεταξύ τους αλλά πολλές φορές και μέσα στο ίδιο το κομμάτι. Και κυρίως, μια γενικότερη απουσία προσανατολισμού που δεν μοιάζει προϊόν πειραματισμού αλλά αβεβαιότητας.
Η δεύτερη πλευρά του βινυλίου, που περιέχει τα κομμάτια “Painting The Misanthropy” και “Her Majesty”, είναι σαφώς πιο βελτιωμένη από την πρώτη. Τα φωνητικά ακούγονται πιο σίγουρα για τον εαυτό τους κι έχουν μεγαλύτερη σαφήνεια για αυτό που θέλουν να πουν, οι δομές των συνθέσεων είναι καλύτερες και τα riffs πιο ενδιαφέροντα. Αλλά ακόμα κι εκεί καθίσταται σαφές ότι υπάρχουν πολλά περιθώρια βελτίωσης. Τόσο στο συνθετικό μέρος, όσο και στο εκτελεστικό. Έτσι μόνο θα καταφέρει το μονομελές σχήμα να αποτελέσει πρόταση για τον οποιονδήποτε ακροατή. Και η χρησιμότητα του να μην περιοριστεί απλά στην ανάγκη αυτοέκφρασης του δημιουργού του.
Υπάρχουν δίσκοι που μπορεί να μην έχουν την καλύτερη παραγωγή στον κόσμο ή να υστερούν συνθετικά κι εκτελεστικά, όμως σώζονται από το αδιαμφισβήτητο ατού ότι μόλις τους ακούσεις, μπορείς αμέσως να σχηματίσεις στο νου σου μια εικόνα για το κοινό στον οποίο απευθύνονται. Ακόμα κι αν το τελευταίο αποτελεί μια μικρή μειοψηφία επί του γενικότερου ποσοστού. Κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει εδώ.
2/10
Χρύσα Γιουρμετάκη
chrysag.nioti@gmail.com
