Ώρες-ώρες δε μπορώ να σκεφτώ τίποτα παραπάνω από το «γιατί σε μένα» όταν ακούω μια κυκλοφορία. Εδώ λοιπόν έχουμε μια power metal μπάντα από τη Φινλανδία η οποία ακούγεται εντελώς ίδια με το 95% των σχημάτων που βγάζει το είδος τα τελευταία χρόνια. Τόσο ίδια που έχω αρχίσει να αναρωτιέμαι σοβαρά για το αν πίσω από όλα αυτά είναι ένα-δυο ίδια μέλη που απλά αλλάζουν όνομα για να μη τους πάρει πρέφα ο κόσμος και γράφουν συνέχεια την ίδια μουσική.
Μη με παρεξηγείτε, αγαπώ το power metal και αυτό το ξέρουν και οι πέτρες. Αυτό το είδος ήταν το πρώτο που άκουσα από τη μουσική μας και αυτό ήταν που με έβαλε σε αυτήν εν τέλει. Δε μπορώ όμως τις επαναλήψεις, τα αναμασήματα και κυρίως την απουσία αυτού του θεμελιώδους πράγματος που ονομάζουμε riff. Γιατί εδώ αυτό που γίνεται, γίνεται επίσης και στις περισσότερες σύγχρονες power metal κυκλοφορίες. Η μουσική είναι τίγκα στα πλήκτρα και στα effects και η κιθάρα έχει αποκλειστεί σε μια γωνιά σε ρόλο συνοδού και ως αποτέλεσμα, η μπάντα ακούγεται το ίδιο με ένα σωρό άλλες μπάντες του είδους.
Παιδιά, έχει μαλλιάσει η γλώσσα μου να το λέω και να το γράφω, σε λίγο θα το κάνω και τατουάζ στο κούτελό μου. Metal μουσική, καταλάβετέ το πια, χωρίς την κιθάρα σε ρόλο πρωταγωνιστή δεν παίζεις. Δεν ξέρω τι μπορείς να παίξεις χωρίς κιθάρα, σίγουρα όμως δε γίνεται να παίξεις metal. Και ο λόγος είναι απλός. Όταν αρχίσαμε να ακούμε αυτή τη μουσική, σε πρώτη φάση αυτό που άρχιζε να μας κεντρίζει το ενδιαφέρον ήταν τα riffs, οι κιθαριστικές μελωδίες και ο σκοπός που υπηρετούν σε ένα τραγούδι.
Καλώς ή κακώς έτσι είναι και δε μπορώ να ακούω πάλι μια μπάντα η οποία παίρνει αυτό το βασικό κομμάτι και το πετάει στα σκουπίδια. Εάν ψάχνετε το λόγο που το είδος είναι εδώ και χρόνια πρακτικά στάσιμο με ελάχιστες πραγματικά καλές κυκλοφορίες στο ενεργητικό του, εδώ μέσα θα βρείτε έναν από τους λόγους. Νισάφι πια!
4/10
Θοδωρής Κατσικονούρης
[email protected]
