Δύο δόσεις βρώμικο rock, δύο δόσεις σέξι punk, και ιδού, έχετε ένα ωραιότατο cocktail διαιρεμένο σε τέσσερα σφηνάκια το οποίο λέγεται The Mercy Kills αποτελούμενο από τους Αυστραλούς Mark Entwistle σε κιθάρα και φωνητικά, Jen “X” Costello στο μπάσο, Josh Black στα drums και Nathalie Gellé στην κιθάρα. Όλα τα μέλη πέραν του Mark εκτελούν κάποιας μορφής φωνητικά. Το συγκρότημα επίσης πήρε το όνομά του από μια ατάκα στο The Rocky Horror Picture Show, “it was a mercy killing”.
Μπορώ να πω ότι μου θυμίζει πολλές και διαφορετικές μπάντες και καλλιτέχνες ο ήχος τους, από Buckcherry και PJ Harvey μέχρι την “Appetite For Destruction” εποχή των Guns N’ Roses και τους Ramones. Πολλοί ακόμα βέβαια προστίθενται σε αυτή τη λίστα με το ποιους μου θύμισαν οι The Mercy Kills αλλά είναι αυτή η αίσθηση που έχεις ένα κάρο ονόματα στο κεφάλι σου και δεν μπορείς να τα κατατάξεις γραπτώς.
Από το εν λόγω EP, τα πρώτα κομμάτια που έκαναν την εμφάνισή τους αρχικά σαν singles το 2019 ήταν το “Blackout” και τα “Alone” και “Fall” το 2020 αντίστοιχα. Το εισαγωγικό “Alone” πρέπει να είναι αυτό που ξεχώρισα περισσότερο λόγω του απλού μεν αλλά εύηχου κύριου riff στην κιθάρα, να θυμίζει σε μένα κάπως ο ρυθμός το “Me Against You” των εγχώριων Full House Brew Crew. Πολύ συνηθισμένη και βατή συνθετική δομή αλλά δεν παύει να παραμένει ωραίο.
Σε Ramones ρυθμούς στη συνέχεια το “Fall”. Πιο «χαριτωμένη» προσέγγιση ηχητικά (πιο απαλό rock θα μπορούσε να πει κανείς) το “Blackout” με τον ρυθμό στα τύμπανα να βασίζεται στο hi-hat και το snare. Σε πιο παλιάς σχολής rock ‘n’ roll ύφος ακολουθούν τα “Rain” και “Say You Do”. Το τελευταίο κομμάτι του EP “Save” δεν ξέρω τι ταμπέλα θα μπορούσα να του βάλω, θα πω κλασικό rock για να το καλύψω καλύτερα.
Μπορώ να πω ότι το EP μου φάνηκε ενδιαφέρον στην αρχή λόγω του εξωφύλλου και του εισαγωγικού riff αλλά στην πορεία δεν μπορώ να πω ότι ήταν αρκετά ζωηρά τα κομμάτια για να με κερδίσουν όσο θα ήθελα. Όσο περισσότερο άκουγα τόσο περισσότερο παρατηρούσα ότι έλειπε το «νεύρο» και η ένταση στη φωνή, τα φωνητικά ακουγόντουσαν σχεδόν λες και έβγαιναν με το ζόρι.
4,5/10
Γιάννης Σεβίλογλου
[email protected]
