Τα αρχικά TDW δεν είναι τίποτε άλλο, παρά τα αρχικά του μουσικού Tom De Wit, του ιθύνοντα νου πίσω από την μπάντα. Δημιουργήθηκαν το 2002 και το “The Days The Clock Stopped” είναι ο όγδοος ολοκληρωμένος δίσκος τους. Είναι μάλιστα ένα concept album, το οποίο πραγματεύεται μια προσωπική ιστορία του Tom από μια περιπέτεια με την υγεία του που είχε όταν ήταν 19 ετών.
Για να πω την αλήθεια, αυτός ο δίσκος μου προσέφερε αρκετά σκαμπανεβάσματα σκέψεων και συναισθημάτων. Τη μία σκεφτόμουν ότι μου ήρθε ως μια τιμωρία από το κάρμα για αμαρτίες δύο προηγούμενων ζωών, ενώ την άλλη ερχόταν η ιδέα ότι ίσως ήμουν λιγάκι αυστηρή. Διχασμένη προσωπικότητα δεν είμαι, απλώς για να ενθουσιαστώ με το progressive μάλλον πρέπει να γκρεμιστεί φούρνος.
Εδώ όμως δεν έχουμε να κάνουμε με όποιο κι όποιο τύπο του progressive metal αλλά με την συμφωνική πλευρά του. Πλήκτρα, τσέλο και χορωδιακά φωνητικά χτίζουν αυτόν τον συμφωνικό χαρακτήρα και μπορώ να πω ότι είναι το κομμάτι του δίσκου που ευχαριστήθηκα περισσότερο. Έφερε μαζί του έναν πολύ συναισθηματικό αλλά κατά κάποιο τρόπο και εμψυχωτικό αέρα – ιδιαίτερα αν σκεφτεί κανείς το θέμα του δίσκου.
Τα υπόλοιπα στοιχεία του δίσκου δεν κατάφεραν να μου κεντρίσουν τόσο το ενδιαφέρον. Αντιθέτως, μου φάνηκε σαν ένας πολύ τυπικός και επίπεδος progressive metal ήχος, ο οποίος φλυαρεί πολύ. Μου άφησε την εντύπωση ότι, ενώ είχε την δυνατότητα κατά βάθος, ποτέ του δεν κατάφερε να σηκωθεί από το έδαφος. Τα κύρια φωνητικά επίσης δεν με ενθουσίασαν αλλά τουλάχιστον ήταν ταιριαστά με το σύνολο, οπότε δεν μπορώ να πω κάτι παραπάνω.
Το “The Days The Clock Stopped” είναι ένας γλυκός δίσκος αλλά μάλλον κάπου το παρακάνει με την γλυκύτητα. Κρατάω, ωστόσο, τις στιγμές του που κατάφερε έστω και για λίγο να μου αλλάξει τη γνώμη και να με κάνει να το δω ως ένα ευαίσθητο και διακριτικό δημιούργημα.
6/10
Τζούλια Τσαγκάρη
[email protected]
