Ένα από τα καλά του χόμπι μου, δηλαδή το να ακούω και να παρουσιάζω δουλειές, είναι ότι πολύ φορές πετυχαίνω σχήματα από τα γεννοφάσκια τους. Από την demo περίοδο τους δηλαδή πριν καν κάνουν κάποιο όνομα. Μια τέτοια περίπτωση είναι και οι Illusory που τους παρακολουθώ από τις μέρες τους ως The Ivory Tower.
Από το 1992 μέχρι σήμερα λοιπόν, το συγκρότημα κτίζει ένα όνομα με σταθερή, επίμονη αλλά χαμηλών τόνων παρουσία. Οι Illusory δεν ήταν ποτέ ένα από αυτά τα συγκροτήματα που spam-άρουν σε καθημερινή βάση τους ακροατές τους και ακόμα και σε περιόδους έντονης παρουσίας, όπως για παράδειγμα τώρα που βγάζουν νέο άλμπουμ, είναι μπορώ να πω αρκετά διακριτικοί. Πέντε χρόνια έχουν πλέον περάσει από το πολύ δυνατό “Polysyllabic” στο οποίο υπήρχε αρκετός πειραματισμός.
Έχοντας σαν γνώμονα το πόσο μου άρεσε αυτό το άλμπουμ είχα μεγάλη περιέργεια ως προς τα πού θα εξελιχτούν τα πράγματα. Μαθαίνοντας την διάρκεια του άλμπουμ την θεώρησα δεδομένα ως έναν ανασταλτικό παράγοντα και ακόμα επιμένω ως προς αυτήν την θέση μου με ένα όμως μεγάλο «αλλά». Είχα την χαρά να συμμετέχω στην ηλεκτρονική προακρόαση του άλμπουμ που μου έδωσε μια πολύ καλή εικόνα για το υλικό. Πλέον, με το άλμπουμ στα χέρια μου μπορώ να εκφέρω μια πιο ολοκληρωμένη γνώμη.
Το “Crimson Wreath” λοιπόν είναι κατά την άποψη μου το πιο ολοκληρωμένο άλμπουμ των Illusory. Μεγάλο, πολύ μεγάλο, σε διάρκεια αλλά με την αίσθηση ότι κάθε λεπτό μετράει. Υπάρχει μια φυσική ροή στο υλικό που είναι πλέον αρκετά θεατρικό θα μπορούσα να πω. Όχι πως έχουν χάσει την δύναμή τους. Προφανώς και υπάρχουν αρκετές σκληρές στιγμές. Όμως τα μικρά παρένθετα κομμάτια και άλλες χίλιες δύο λεπτομέρειες δημιουργούν ένα λυρικό μεν, σκοτεινό δε καμβά ήχων.
Σε όλο αυτό συνεισφέρει τα μέγιστα και η συμμετοχή μιας πλειάδας guests. Προφανώς η πιο εντυπωσιακή παρουσία απ όλες είναι αυτή του Γρηγόρη Βαλτινού χωρίς όμως να κλέβει το φως από τα υπόλοιπα παιδία. Ήδη μπορείτε να ακούσετε κάποια από τα κομμάτια του άλμπουμ στο διαδίκτυο.
Εγώ θα αναφέρω την τελική τριλογία του άλμπουμ, δηλαδή στα “Past Forever Last”, “The Isle Of Shadows” και “Agony’s Last”. Μια ωδή στην απώλεια, στον πόνο που αυτή φέρνει και στην λύτρωση της αποδοχής. Τολμώ να πω ότι διαβάζοντας στίχους και ακούγοντας την μουσική ένοιωσα ένα έντονο βάρος πάνω μου. Όποιος έχει ζήσει την απώλεια στην ζωή του, ξέρει για τι πράγμα μιλάω.
Θα μπορούσα να γράφω αρκετή ακόμα ώρα για το άλμπουμ αυτό αλλά θα κλείσω την παρουσίαση εδώ παροτρύνοντάς σας να το ακούσετε. Είναι ένα άλμπουμ που πολύς κόσμος ίσως να ακούσει αλλά μάλλον λίγος θα αποδεχτεί και κατανοήσει. Ένα άλμπουμ που θα προδώσει τα μυστικά του στον επίμονο ακροατή. Ένα άλμπουμ που θα προσφέρει και κάτι καινούργιο με κάθε ακρόαση. Με άλλα λόγια, ένα άλμπουμ που αξίζει να έχετε στην συλλογή σας.
8,5/10
Μιχάλης Νταλάκος
mdalakosreports@gmail.com
