Απ’ ότι φαίνεται αυτό το πολυεθνικό group έρχεται μόλις ένα χρόνο μετά την κυκλοφορία του “Revenge”, να κυκλοφορήσει τον τρίτο του ολοκληρωμένο δίσκο με τίτλο “Revolution”. Ιδιαίτερος τίτλος, αφού πλέον αυτό ετοιμάζονται να δώσουν στους τυχών επικριτές τους. Εκδίκηση για τις όποιες αμφιβολίες είχαν.
Ο δίσκος ξεκινά με το “We Are Τhe Fire”, ένα εξαιρετικό μπάσιμο για το τι πρόκειται να ακούσουμε στο δίσκο, με μια εκπληκτική φωνητική μελωδία στα ρεφρέν και κιθάρες να σε κερδίζουν. Ακολουθεί το “Sparta, Pt. II”, στο οποίο επανέρχονται με το δεύτερο μέρος του κομματιού (το πρώτο υπήρχε στο ντεμπούτο “Reborn”), με το ρόλο του μπουζουκιού να είναι περίτρανο. Σαν κομμάτι μου θύμισε κάτι ανάμεσα σε Dream Evil και Tri State Corner για να είμαι ειλικρινής. Διόλου τυχαίο για Tri State Corner, αφού το μπουζούκι το έχει παίξει το μέλος τους και δικό μας παιδί, Ιωάννης Μανιατόπουλος. Έπειτα σειρά είχε το “Fight”, ένα κομμάτι που δεν με έπεισε, αδιάφορο, το οποίο κάλλιστα θα μπορεί να θεωρηθεί ως filler για τον δίσκο.
Στο “Spartacus” συμμετέχει ο Lord Chris Harms (Lord Of The Lost). Τα ανατολίτικα riffs παίζουν από το πρώτο δευτερόλεπτο ενώ εντυπωσιακά τα shout φωνητικά και οι κοφτές κιθάρες. Εξαιρετική εναλλαγή των δύο τραγουδιστών. Ακολουθεί το “Kill For The King”, όπου εδώ οι κιθάρες φέρνουν στο μυαλό Mystic Prophecy και κλασικό γερμανικό power metal. Εξαιρετικό riffing, ωραίο ρεφρέν, γεμάτο δυναμισμό. Τα πιο υποχθόνια φωνητικά ίσως αποτελούν μέρος του concept αλλά για εμένα προσωπικά είναι περιττά. Από την άλλη, το “Deus Lo Vult” είναι ένα εξαιρετικό mid-tempo κομμάτι, τευτονικό και μια διάχυτη λυρικότητα. Οι εκκλησιαστικές μελωδίες α-λα Powerwolf δίνουν μια ιδιαίτερη νότα στο κομμάτι ενώ παράλληλα εδώ συναντά κανείς την σολάρα του δίσκου.
Οδεύοντας στις τελευταίες τέσσερις συνθέσεις του δίσκου, κάνουμε την πρώτη στάση στο “Ave Roma”, όπου το όλο riffing παραθέτει σε πρώιμους Firewind των πρώτων δύο δίσκων. Κομμάτι γεμάτο ενθουσιασμό, από αυτά που δεν γράφονται εύκολα στις μέρες μας. Το διαδέχεται το “Ragnar”, όπου μετά βεβαιότητας μπορώ να πω πως αν το κομμάτι είχε growl φωνητικά, θα μπορούσε να συναρπάξει σε δίσκο των Amon Amarth των τελευταίων χρόνων. Λίγο πριν το τέλος, το “By The Blade” με το κοφτό riffing του σε κάνει να κουνάς ρυθμικά το κεφάλι, πάνω κάτω ενώ αμέσως μετά ακολουθεί το επίσης πολύ καλό “Where Dreams Die”, ώστε να πέσει θριαμβευτικά η αυλαία.
Για ακόμα μια φορά πρέπει να αποδοθούν εύσημα στον Eike Oliver Freese για την εξαιρετική παραγωγή και στον Gyula Havancsák για το εξαιρετικό εξώφυλλο. Συνοψίζοντας, θα έλεγα ότι έχουμε να κάνουμε με έναν ακόμα αξιοπρόσεκτο δίσκο για τους λάτρεις του συγκροτήματος και για αυτούς που αρέσκονται στο μοντέρνο power metal.
8/10
Νίκος Σιγλίδης
[email protected]
