Μόλις είδα τον τίτλο του άλμπουμ με ταξίδεψε στα 00s με τους μακροσκελείς τίτλους άλμπουμ σε emo-screamo-scene-core. Μια τέτοια κυκλοφορία δεν ξέρω πως θα στεκόταν εν έτει 2021 αλλά ας μην βγάζουμε βιαστικά συμπεράσματα. Είχα δίκιο. Είμαι χαρούμενος. Οι Eskimo Callboy του 2009 μπήκαν στην χρονομηχανή και βγήκαν εδώ. Το μόνο στοιχείο που δίνει μια άλλη αύρα στην μπάντα είναι τα death φωνητικά, τα οποία με χαλάνε δυστυχώς.
Θα ήθελα πολύ να ακούσω screams αλλά όπως λέει ο θείος Mick, “You Can’t Always Get What You Want”. Ας επιστρέψουμε όμως στο θέμα μας. Painkiller Party. Μέσα στο άλμπουμ τα ηλεκτρονικά στοιχεία είναι άπλετα, αν και σχετικά «θαμμένα» στην παραγωγή. Μου αρέσουν πολύ αυτές οι προσθήκες αλλά χάνονται και ακούγονται άσχημα όταν είναι τόσο «πίσω». Το μεγαλύτερο όμως πρόβλημα για εμένα, είναι τα φωνητικά.
Το να ακούω στίχους emo από μια φωνή που θα μπορούσε να λέει το “Frantic Disembowelment” δεν μου αρέσει καθόλου. Χαλάει αρκετά το όλο vibe του άλμπουμ. Τα καθαρά φωνητικά επίσης δεν είναι σε θέση να υποστηρίξουν αυτό το τόσο μελωδικό στυλ. Τα κομμάτια του άλμπουμ πέρασαν αδιάφορα, χωρίς να είναι καν διασκεδαστικά. Και τι να το κάνει κανείς το electronicore αν δεν είναι διασκεδαστικό. Είχα πολλές ελπίδες για να νιώσω νοσταλγία για τις ωραίες εποχές που η μίξη Edm, core και trance ήταν κάτι το συνηθισμένο και λειτουργούσε τέλεια.
Οι Painkiller Party δυστυχώς δεν έχουν βρει ακόμα τη συνταγή της επιτυχίας. Καλό θα ήταν επίσης ο τραγουδιστής να βελτιώσει τα βρώμικα φωνητικά του, καθώς σε ένα τέτοιο είδος δύσκολα θα πας μπροστά αν μιμείσαι το cookie monster. Τέλος, θα ήθελα να τους δω να προσπαθήσουν να δώσουν μια ταυτότητα στη μουσική τους, να κάνουν κάτι χαρακτηριστικό για τον ήχο τους, ώστε να ξεχωρίσουν. Ελπίζω να τους δω στο μέλλον και να μη τους αναγνωρίσω (με την καλή έννοια πάντα).
3/10
Θανάσης Γκότοβος
[email protected]