Μία εναλλακτική και σίγουρα διαφορετική κυκλοφορία, καμία σχέση με την πλειοψηφία των ακουσμάτων για τα οποία συνηθίζουμε να γράφουμε. Τρία χρόνια μετά το τελευταίο τους άλμπουμ, αυτό εδώ, σηματοδοτεί την 20η επέτειο του συγκροτήματος και ο τίτλος του αναφέρεται σε όλες τις μουσικές επιρροές στην ιστορία της μπάντας αυτές τις δύο δεκαετίες.
Σαφώς το άλμπουμ και έχει μία πιο pop αισθητική, μία πιο pop προσέγγιση, αλλά πολλά κομμάτια διαφέρουν μεταξύ τους, έχοντας και διάφορα στοιχεία. Δε θα μπω στη διαδικασία να αναλύσω και τα δεκαεπτά (!) κομμάτια που βρίσκονται εδώ! Από το πρώτο τραγούδι “Days Go By” καταλαβαίνει κανείς πόσο επιδραστικά είναι τα synths που χρησιμοποιούνται. Iδανικό για ξεκίνημα ενός τέτοιου δίσκου, σίγουρα radio friendly και δείχνει πόσο πιασάρικα θέλουν να ακούγονται τα τραγούδια τους, πράγμα που διαπίστωσα και σε πολλά άλλα του δίσκου. Γενικά έτσι είναι οι περισσότερες στιγμές στο δίσκο, σε μία πιο μαλακή, πιο light κυκλοφορία, όπως αποδεικνύει (και) το συναισθηματικό “Heartache” με την ωραία του μελωδία. Ένα παράδειγμα αυτού που έγραψα πιο πάνω με τα διαφορετικά στοιχεία ανα κομμάτι, είναι το “Head Explodes” όπου τα φωνητικά (μόνο) μου θύμισαν punk. Από τα καλύτερα του δίσκου πιστεύω. Ακούγοντας το άλμπουμ θα διαπιστώσεις ότι το δυνατό σημείο του είναι τα – πιασάρικα ξανά – refrain, όπως π.χ. στο “Lonely”. Επίσης, ένα από αυτά που μου έμειναν πιο πολύ είναι το “Eye Of The Storm”, συγκρατώντας τους πολύ ωραίους στίχους “…praying for the ocean to calm down…”. Τα πιο χαρακτηριστικά κιθαριστικά σημεία ή solo στο δίσκο, είναι μετρημένα και πολύ μικρά, (π.χ. “Dancing Dancing” ή “Set The World On Fire” στο τέλος). Οι κιθάρες πολλές φορές στο δίσκο μοιάζουν εξαφανισμένες, αφού αυτός οδηγείται κατά βάση από synth pops και πλήκτρα και με κάποιες φορές με πιο ηλεκτρονική κατεύθυνση (κάπως “Purple Eyes”,“No One New”, “Lonely”). Και κάπως έτσι, οι ξεκάθαρες rock αναφορές είναι λίγες. Ακόμη, τα κομμάτια προχωράνε, χωρίς τα πιο πολλά να ανεβάζουν τον ρυθμό, να γίνονται πιο γρήγορα ή να ανεβάζουν την ένταση. Είναι κυρίως μεσαίου ρυθμού. Πολύ ωραία πάντως τα “Pouring Rain” και “Hands Up”, το δεύτερο πιο πολύ για τα πολύ όμορφα, καθαρά μελωδικά πλήκτρα παρά για την παιδική χορωδία. Λίγο πριν το τέλος, οι Øl μας επιφύλασσαν το “Now And Then” το οποίο είναι το μόνο εντελώς διαφορετικό από όλα τα άλλα και στα δικά μου αυτιά ακούστηκε πιο old school rock, πιο country!
Οπωσδήποτε δεν είναι εύκολο το άκουσμα ενός δίσκου με δεκαεπτά ολόκληρα κομμάτια μέσα. Υπάρχει πάντως μεγαλύτερη ποικιλία, πράγμα που χρειαζόταν σε αυτή την περίπτωση, αλλά ωστόσο, ίσως θα μπορούσαν να λείπουν τρία-τέσσερα κομμάτια, αφού πραγματικά ο ακροατής παίρνει και με το παραπάνω όλο αυτό που η μπάντα ήθελε να δώσει, κατά βάση με τα synths-πλήκτρα. Σίγουρα είναι ένα πιο πειραματικό άλμπουμ, χωρίς όμως να θυσιάζει αυτό το catchy feeling που το συγκρότημα φαίνεται ξεκάθαρα πως ήθελε να επιτύχει. Ταξιδεύει τον ακροατή σε μία συναισθηματική ροή, ειδικά με κάποια refrain του, έχοντας και κάποια διαφορετικά στοιχεία και δημιουργώντας εκπλήξεις (ακούμε μέχρι και «χάλκινο ηχόχρωμα» στο “Bridget”). Έχει καλό υλικό για να ψαχτεί κανείς, αλλά θα το συνιστούσα κυρίως σε αυτούς που ακούνε μεταξύ άλλων πιο «εναλλακτικά» πραγματάκια και που είναι περισσότερο συνηθισμένοι και σε τέτοια ακούσματα. Οι υπόλοιποι, που δε θέλουν να δώσουν και τον απαιτούμενο χρόνο, το πιο πιθανόν είναι να χαθούν στη μεγάλη διάρκεια του δίσκου και να μη δώσουν ιδιαίτερη σημασία.
6.5/10
Πέτρος Μυστικός
[email protected]
